15 Ιανουαρίου 1964
"Στο διάολο εσύ και τα λεφτά σου μπάσταρδε. ΣΤΟΠ. Αρνούμαι το βραβείο. ΣΤΟΠ. Δεν το ζήτησα ποτέ. ΣΤΟΠ. Με ποταπότητα ανακατεύεις τον καλλιτέχνη, παρά τη θέλησή του, με τη διαφήμισή σου. ΣΤΟΠ. Απαιτώ δημόσια διαβεβαίωση οτι δεν έχω συμμετάσχει στο γελοίο παιχνίδι σου".
Άσγκερ Γιόρν προς τον Χάρρυ Γκουγκενχάιμ
τού περίφημου "Μουσείου Γκουγκενχάιμ",
[αναφέρεται στο βιβλίο "Guy Debord, CORRESPONDANCE", τόμος 2)
.jpg)
Το κίνητρο της επιλογής μας για συναυλία στην Villa Amalias είναι η αλληλεγγύη. Η παρουσίαση του έργου μας σε έναν αυτοδιαχειριζόμενο αντιεξουσιαστικό κατηλειμμένο χώρο, όπως είναι η Villa, είναι η κατάθεση αυτού που μας συνέχει, της πεμπτουσίας μας ως ομάδας, στην στήριξη και ενδυνάμωση του εγχειρήματος. Σε μια εποχή που οι κατηλειμμένοι χώροι βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής, με πρόσχημα τις κάθε είδους καπιταλιστικές «αναπλάσεις», δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε από το πλάι τους. Οι όποιες διαφορές υπάρχουν στις επιλογές μας ως εγχειρήματα δεν είναι ικανές να αναιρέσουν την έκφραση της έμπρακτης αλληλεγγύης. Εξάλλου, η ίδια η έννοια της αλληλεγγύης προϋποθέτει γόνιμα πεδία κριτικής και δεν σημαίνει απαραίτητα ταύτιση απόψεων και αντιλήψεων.
Το περιεχόμενο της συναυλίας αφορά σε ό,τι εφάπτεται της ανθρώπινης δημιουργικότητας, την αντίσταση στην κυριαρχική θέσμιση του πεδίου της έμπνευσης, της πραγμάτωσής της, της αισθητικής, της διαχείρισης των έργων, την αποκαθήλωση της διαχωρισμένης από της καθημερινή ζωή τέχνης, την απεξάρτηση από τις εμπορευματικές σχέσεις, την κριτική στους θεαματικούς κώδικες με προοπτική το ξεπέρασμά τους.
Με δεδομένη από μεριάς μας την παρουσίαση μιας τριλογίας που έχουμε ετοιμάσει με θέμα τη Μακρόνησο, βασισμένη στα ποιήματα του Τ. Πατρίκιου: «προσχέδια για τη Μακρόνησο», η πολιτική αναφορά στις φυλακές και τον εγκλεισμό στις μέρες μας είναι αυτονόητη. Επειδή κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει ούτε στιγμή τους συντρόφους –και όχι μόνο- που βρίσκονται στις φυλακές, οι στίχοι και οι μουσικές που θα προσπαθήσουν να μας μεταφέρουν στην ψυχική και συγκινησιακή κατάσταση του εγκλεισμού, ενός εγκλεισμού που παραμένει αναλλοίωτος μέσα στην ιστορία (ιδιαίτερα αν σκεφτούμε τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και τα διάφορα απανταχού «γκουαντανάμο»), είναι ένας τρόπος, αφενός μεν, να τους νιώσουμε κοντά μας, ανάμεσά μας, αφετέρου, στην υλική διάσταση, δημιουργείται μια συλλογική αφορμή ώστε κάθε είδους έσοδο από συνεισφορές στην εκδήλωση να κατατεθεί για τις άμεσες υλικές ανάγκες τους.
Ραντεβού λοιπόν στη Villa Amalias στις 14 Δεκέμβρη στις 10 το βράδυ.
Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;
Είναι αίσθημα βαπτισμένο στη συνείδηση. Μια βαρκούλα που λαχταράει ωκεανούς. Ένα κουρελάκι που, μέσα στην κουρελοσύνη του, ζει την αιωνιότητα. Ελληνικότητα είναι η συνείδηση του ιδεώδους.
Δ. Σαββόπουλος, συνέντευξη στο περιοδικό «Κ», 17-28/10/2007
Μέσα στην αφρικανικότητα, γερμανικότητα, γαλλικότητα, αμερικανολατινότητα και διάφορες άλλες –ότητες, τις οποίες, προφανώς, ο Διονύσης τις έχει γνωρίσει καλά, μα πάρα πολύ καλά -εννοείται(;)- ξεχωρίζει κάπου στο βάθος την ελληνικότητα, την... βαρκούλα που λαχταράει ωκεανούς, το... κουρελάκι που ζει την αιωνιότητα. Γιατί ρε γαμώτο, εμείς δεν νιώθουμε τίποτε απ’ όλ’ αυτά; Γιατί μας πιάνουν τα γέλια; Γιατί; Γιατί;
Ω.Σ.
— Στη δεκαετία του ’80 συμμετείχατε στη μόδα των σλόγκαν στο ελληνικού τραγουδιού. Αφετηρία αυτής της περιόδου ήταν το «Ατάκα κι επιτόπου». Γιατί;
— Κοιτάξτε τι συνέβη με μένα: η φωνή μου ήταν προορισμένη για καλά τραγούδια, το μπρίο μου ωστόσο δεν ταίριαζε σ’ αυτά. Μόλις είπα σλόγκαν έγιναν σουξέ. Τα υποστήριξα όπως και η εποχή. Σίγουρα το ρεπερτόριο με αδίκησε. Προσπαθούσα αλλά δεν μου έδιναν ούτε τη θέση ούτε το χρήμα. Περίμενα πολύ καιρό. Αυτά με βοήθησαν, έκανα την περιουσία μου, τα σπίτια για τα παιδιά μου. Eχω τραγουδήσει Γιάννη Μαρκόπουλο, Γιάννη Σπανό αλλά δεν ήρθε η επιτυχία. Στο τραγούδι θέλεις και τη δόξα θες και το χρήμα. Όταν έχεις προσόντα και σε ζητάνε τα μαγαζιά, θέλεις μια θέση πιο πάνω στην ταμπέλα. Αυτά μου τα έδωσαν, τα σλόγκαν. Κι εγώ τα αγάπησα σαν παιδιά μου. Ο Τ. Μουσαφίρης άλλωστε δεν είναι τυχαίος.
Δούκισσα, Καθημερινή 27/10/2007
Πριν από μέρες, φτάνοντας στο σπίτι
προχωρημένο απόγευμα, ήλιος σβησμένος
με τα μεγάφωνα ανοιχτά, στο πάτωμα απλωμένα
σε τρόμο ασταμάτητο άναβες, ξοδευόσουν
στην άσφαλτο που πύρωσε τη μέρα, και το βράδυ
τη μεταφέρουν σκοτωμένα φώτα ηλεκτρικά.
Γιατί το αργό χαλάρωμα
μες το κενό, το επίμονο ψιχάλισμα
στα κλειδωμένα βλέφαρα τραβώντας τις κουρτίνες
γίνεται βάρδια εξαντλητική
Γιατί αυτή η ερήμωση
δεν είναι ποίημα, μουσική ή μαλακό φθινόπωρο
δε συνηθίζεται σα ρούχο - είναι τα μάτια ενός παιδιού
πνιγμένου
Α. Ασλάνογλου, 1970
Όταν ένα από τα χρυσά παιδιά της ποπ γυρίζει την πλάτη στη βιομηχανία που την ανέδειξε, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για κατάρρευση του μοντέλου παραγωγής και διακίνησης δίσκων, όπως το γνωρίσαμε τον 20ό αιώνα. Η Μαντόνα ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από τη Warner με την οποία συνεργάζεται εδώ και 25 χρόνια, με το σκεπτικό πως η εταιρεία δεν έχει να της προσφέρει τίποτε πια. Το λαμπρό δημιούργημα στρέφεται κατά του δημιουργού του; Τα τελευταία χρόνια, αρκετοί καλλιτέχνες έκαναν το ίδιο. Ο ρόλος του απλού μεσάζοντα, που απέφερε μυθικά κέρδη στη δισκογραφία, τις περισσότερες φορές εις βάρος των καλλιτεχνών, σβήνει. Το τελικό χτύπημα, όμως, θα έρθει από το ίδιο το κοινό: από εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο οι οποίοι έχουν ελεύθερη πρόσβαση στη μουσική μέσω Διαδικτύου. Η μαζική στροφή σε ριζικά διαφορετικούς τρόπους διανομής των μουσικών προϊόντων, όχι μόνο είναι αδύνατον να ανακοπεί, αλλά και «απογυμνώνει» την αιτίαση της πειρατείας εκ μέρους των εταιρειών, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ήδη νέο νομικό πλαίσιο για την πνευματική ιδιοκτησία και τα δικαιώματα αναπαραγωγής.
Ο Πίτερ Γκάμπριελ πρότεινε πριν από λίγους μήνες την ιστοσελίδα www.We7.com., μια μουσική υπηρεσία όπου οι χρήστες κατεβάζουν δωρεάν μουσική και οι καλλιτέχνες πληρώνονται από τις διαφημίσεις που φιλοξενούνται στο site. Ποιο ήταν το σκεπτικό του; «Πολλοί δεν θέλουν πια να πληρώσουν τη μουσική τους. Θα δώσουν λεφτά για να πάνε σε συναυλίες ή να κατεβάσουν μουσική για το κινητό τους αλλά η πλειονότητα των ανθρώπων κάτω των 30 δεν θα πληρώσουν για να κατεβάσουν μουσική. Οι καλλιτέχνες θα επιβιώσουν μόνο αν μάθουν να εκμεταλλεύονται τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η ψηφιακή μουσική επανάσταση».
Ο Πρινς ναι μεν έδωσε το νέο του άλμπουμ στην βρετανική εφημερίδα Mail On Sunday, βάζοντας παράλληλα στην τσέπη του 500.000 δολάρια, αλλά στον υπόλοιπο κόσμο το Planet Earth κυκλοφόρησε κανονικά στα δισκοπωλεία από την Sony BMG. Γιατί εξαιρέθηκε η Μεγάλη Βρετανία; Η απάντηση είναι: οι 21 συναυλίες του τον Αύγουστο στο Λονδίνο. Δεν είναι μυστικό, άλλωστε, ότι οι καλλιτέχνες δεν πλουτίζουν από τις πωλήσεις των δίσκων αλλά από τα live και η κίνηση του Πρινς ήταν μια ωραιότατη προσυναυλιακή διαφήμιση. Τα μικτά κέρδη της Μαντόνα από την τελευταία περιοδεία της Confessions World Tour, η οποία ξεκίνησε στα τέλη Μαΐου του 2006 και ολοκληρώθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου του 2006 στο Τόκιο, ήταν ιλιγγιώδη: 193,7 εκατομμύρια δολάρια.
Καθημερινή, 27-10-07
Νομίζουμε ότι η εξέλιξη της κίνησης των Radiohead κάνει όλο και περισσότερο εμφανή τα κίνητρά τους. Απ’ ό,τι φαίνεται δεν ήταν ούτε καινοτόμος (αναφέρθηκαν και πρότερα παραδείγματα στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης σ΄ αυτό εδώ το ιστολόγιο) και προφανώς δεν πρόκειται να είναι η τελευταία. Το χρήμα ρέει άφθονο (από τις συναυλίες, τις εμφανίσεις και τα συναφή), η πειρατεία ως κοινωνική πρακτική ακυρώνεται (είχαμε διατυπώσει ότι αποτελεί εκβιαστικό κίνητρο όχι μόνο για τις εταιρίες αλλά και για τους «καλλιτέχνες» η αντιμετώπιση του φαινομένου), οι δισκογραφικές δεν έχουν πει την τελευταία τους κουβέντα και εμείς θεωρούμε ότι η καχυποψία μας απέναντι στους «καλλιτέχνες» έχει επιβεβαιωθεί και με το παραπάνω. Η επιλογή των radiohead δεν είναι απόρροια των πολιτικοποιημένων ή οικολογικά ευαισθητοποιημένων στίχων τους αλλά του οικονομικού τους οφέλους. Είναι καταδεικτικό ότι η επιλογή αυτή ακολουθείται -ή προηγήθηκε κιόλας- από την Mandona και τoν Prince (…αυτά τα θαύματα κοινωνικής ευαισθησίας!). Εξάλλου Ο Γκάμπριελ είναι σαφής: «Οι καλλιτέχνες θα επιβιώσουν μόνο αν μάθουν να εκμεταλλεύονται τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η ψηφιακή μουσική επανάσταση»…
Έτσι η επανάσταση αποκαθίσταται ως αναφορά, δεν χρεώνεται στους radiohead αλλά εκεί που πρέπει: στην ψηφιακή μουσική επανάσταση.
«Το νέο μας άλμπουμ λέγεται "In Rainbows" και κυκλοφορεί στις 10 του μηνός από το site μας. Οσοι ενδιαφέρονται μπορούν να το "κατεβάσουν" από το www.inrainbows.com πληρώνοντας από 0 έως 100 λίρες». Με αυτήν τη λιτή ανακοίνωση οι Radiohead προχώρησαν σε μια αντάρτικη κίνηση κατατροπώνοντας τη νοοτροπία του εμπορίου που έχει επικρατήσει στη μουσική σκηνή. Η μέθοδός τους είναι απλή. Δεν κοστολογούν τη μουσική τους, ούτε επιβάλλουν ποινή στους τζαμπατζήδες. Οποιος σέβεται την μπάντα, ας πληρώσει όσα νομίζει ή όσα διαθέτει. Οι υπόλοιποι ας την απολαύσουν δωρεάν. Ριζοσπαστική ενέργεια; Σίγουρα, και πολύ περισσότερο από όσο φαίνεται…
…«Μια φανταστική κίνηση που σπάει τους κανόνες της βιομηχανίας», περιέγραψε την κίνηση των Radiohead ο Ιαν Μπράουν, πρώην τραγουδιστής των Stone Roses. «Θα δουλέψει γιατί η προσφορά πάντα ανταμείβεται από το κοινό», υπερθεμάτισε και ο Τζόνι Μαρ, παλιός κιθαρίστας των Smiths. Αντιτάχθηκαν μόνο κάτι εκπρόσωποι δισκογραφικών λέγοντας ότι «αν τα διαμάντια είναι παντού και τζάμπα, τότε χάνουν την αξία τους». Ξεχνώντας ότι η τέχνη δεν είναι εμπορεύσιμο αγαθό. Είναι ανεκτίμητη ως δημιουργία και θα έπρεπε να είναι ελεύθερη για όλους. Στην εποχή του Ιντερνετ οι Radiohead επιλέγουν μια ευφυή κίνηση. Μεταφέρουν την ευθύνη στο κοινό τους. Αυτό μόνο του, χωρίς τιμές και ποινές, θα αποφασίσει πόσο θα πληρώσει τη μουσική που γουστάρει. Μένει να δούμε αν οι Radiohead είναι αφελείς ή πρωτοπόροι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 10/10/2007
Οι Radiohead δεν είναι αφελείς όπως κατά το ήμισυ διατείνεται ο συνήγορος δημοσιογράφος. Πρωτοπόροι ίσως είναι, αλλά σε σχέση με τι; Είναι δεδομένο ότι οι δισκογραφικές εταιρίες δίνουν κάποια ποσοστά στους «καλλιτέχνες» και θα δεχτούμε ότι δίνουν πολλά περισσότερα στο συγκεκριμένο συγκρότημα λόγω της φήμης του. Όπως και να’ χει τα περισσότερα χρήματα διαπιστωμένα κι επιβεβαιωμένα από τον κόσμο των «καλλιτεχνών» βγαίνουν από τις εμφανίσεις. Στο προκείμενο, είναι πασιφανές ότι έγινε ένας υπολογισμός από το συγκρότημα, εκτιμήθηκε ότι αν αναλάβουν την παραγωγή και την διακίνηση μόνοι τους πιθανόν να κερδίσουν περισσότερα, τελειώνοντας επιπλέον και με τις δεσμεύσεις στο πλαίσιο των άθλιων συνήθως συμβολαίων καθώς και με την αντιδημαγωγική λοιδορία των πειρατοκυνηγών. Να’ τος λοιπόν ο «ριζοσπαστισμός». Όχι! Δεν πρόκειται για προκατάληψη από τη μεριά μας ούτε για χαζές εμπάθειες (δεν έχουμε δα και τις ίδιες φιλοδοξίες με τους συγκεκριμένους…)
Πρόκειται για εφαρμογή της απλής λογικής από υποψιασμένους αντικαπιταλιστές-αντιεξουσιαστές-αναρχικούς- αυτόνομους-αντικαθεστωτικούς κι ό,τι άλλο θέλετε. Η συγκεκριμένη κίνηση δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από μια -καινοτόμα αν μη τι άλλο- υπεράσπιση των συμφερόντων της Radiohead A.E. στο βαθμό που τα άτομα αυτά δεν έχουν αποποιηθεί τίποτε άλλο απ’ αυτό που πάντοτε ήταν. Το παρήγορο για τους καταναλωτές είναι ότι στο συγκεκριμένο θα βγουν κομμάτι κερδισμένοι όπως και από κάθε προσφορά στο σούπερ μάρκετ…
Ωχρά Σπειροχαίτη, 11 Οκτώβρη 2007
Ο προαύλιος χώρος του Πανεπιστημίου Μπίλγκι της Κωνσταντινούπολης είναι μια μικρή φθινοπωρινή όαση. Φοιτητές ξαπλωμένοι στο γρασίδι, φοιτήτριες (με μαντίλες ή με ξεσκέπαστο κεφάλι) διαβάζουν στα παγκάκια και τσιμπολογάνε σάντουιτς, ενώ τριγύρω οι οδικές αρτηρίες της πόλης έχουν τη συνηθισμένη φρενήρη κίνηση, ακόμα μεγαλύτερη αυτές τις ημέρες λόγω του Ραμαζανιού. Σε αυτό το περιβάλλον της ηρεμίας, της αποστασιοποίησης και της σπουδαστικής ευζωίας παρουσιάζεται από χθες το έργο της Καλλιόπης Λεμού «Κύκλειο ταξίδι»: στο μαλακό «χαλί» του γκαζόν δύο βάρκες κρέμονται -η μια ανάποδα από την άλλη- κάτω από μια περίεργη αιγίδα.
Τα δύο πλεούμενα που τώρα έγιναν έργο τέχνης και κοσμούν τον κήπο ενός πανεπιστημίου, έχουν «ελλιμενισθεί» εδώ έπειτα από μεγάλη διαδρομή. Η καλλιτέχνις τα εντόπισε στις ακτές της Χίου εγκαταλελειμμένα από τους λαθρέμπορους που τα χρησιμοποιούν για να περνούν μετανάστες από την Τουρκία στην Ελλάδα. Ναι, είναι μια εικαστική εγκατάσταση με ready mades (αυτές οι βάρκες έχουν ακόμα τα σημάδια από την πάλη με τα κύματα και τους βράχους) που μπορεί να διηγηθεί μια χιλιοειπωμένη ιστορία, η οποία πάντα αλλάζει μορφή: εκείνη της μετανάστευσης...
...Το θέμα παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ. Η εγκατάσταση της Λεμού, που θα παραμείνει εκεί μέχρι τον Μάρτιο του 2008, θίγει με καίριο τρόπο ένα σημαντικό ζήτημα: Είναι πολύ πιο εύκολο να ευαισθητοποιήσεις την κοινή γνώμη με μια καλλιτεχνική δημιουργία παρά με μια ντιρεκτίβα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η τέχνη μπορεί να προσεγγίσει τη μετανάστευση πολύ πιο εύγλωττα και ουσιαστικά από τα πλάνα των ειδήσεων με τους εξαθλιωμένους επιβάτες ενός σκάφους που βυθίστηκε ή τις εξαγγελίες τύπου Σαρκοζί με το πώς θα διώξουμε τους «ανεπιθύμητους».
Οι φριτέζες κάνουν ένα συνεχόμενο τεράστιο μπιπ-μπιπ για να σε ειδοποιήσουν για τις πατάτες που είναι πλέον τηγανισμένες. Ο φούρνος μικροκυμάτων κάνει μόνο τρία μπιπ διαρκείας για να σου πει για τη μακαρονάδα που κρύβει στα εσώψυχά του, η οποία ζεστάθηκε.
Τα μπιφτέκια πέφτουν το ένα πίσω από το άλλο κάνοντας φλοπ σα λαστιχένια που είναι. η παγωτομηχανή τρίζει Σα καράβι που ταλανίζεται και ξερνάει παγωτό. Τα ψυγεία μουρμουρίζουν γκρινιάρικα λόγω της ψυχρής τους καρδιάς. Το ασανσέρ με τα άπλυτα πιάτα ανεβοκατεβαίνει με το συνεχόμενο κομπασμό του.
Οι άνθρωποι δεν θορυβούν, μόνο φωνάζουν δυνατά για χάμπουργκερ, πατάτες, αναψυκτικά, κλαμπ σάντουιτς, μπιφτέκια, κοτόπουλα, μακαρόνια, παγωτά, σαλάτες, σάλτσες, μπέϊκον. Τα προϊόντα όλα είναι νεκρά.
Τα μπιφτέκια ανασταίνονται από την κατάψυξη σε ένα λεπτό. Η θαυματομηχανή ονόματι boiler, σαν σύγχρονος Ιησούς Χριστός λεει: «Μπιφτέκι! Δεύρο έξω!» και ώ του θαύματος αυτό έχοντας μόλις μπει από τη μια νεκρό κατεψυγμένο, βγαίνει από την άλλη ζωντανό, ζεστό, ετοιμοφάγωτο. Όμως, το μπιφτέκι είναι πάλι νεκρό. Δεν ζωντάνεψε. Οι πλαστικές του ίνες ζεστάθηκαν, απλώς το κρέας που περιέχει δεν μπορεί να βελάξει, είναι μια ανάμνηση, μια εικόνα φαγητού. Έτσι είναι ένα φαστ-φουντ. Μια φαγώσιμη εικόνα. Εξ ου και οι πραγματικές φωτογραφίες πάνω από τα ταμεία. Για να μη δυσκολεύεσαι να ταυτίσεις το φαγητό που βλέπεις με αυτό που πάει στην κοιλιά σου. Η θεαματική κατάποση. Έτσι είναι σε ένα φαστ-φουντ. Όλα αναλώσιμα. Όλα γρήγορα. Όλα εικονικά.
Οι σακούλες των σκουπιδιών είναι η ουσία της ύπαρξης ενός φαστ-φουντ. Αν δουλεύεις εξωτερικός συνειδητοποιείς την εικόνα της κοινωνίας μας. Η ταύτιση με το προϊόν είναι στιγμιαία. Η επιθυμία είναι στιγμιαία, μόλις καταναλώσαμε, πιας΄τηκαμε από πάνω του, από μια σειρά ψευδαισθησιακές επιθυμίες, απολαύσεις. Ναι. Η κοινωνία είναι ένα φαστ-φουντ. Είναι ολοφάνερο. Τι σχέση έχει η μουσική με τους πραγματικούς ήχους που βιώνεις όταν σε καλούν να βιαστείς γιατί οι προτηγανισμένες πατάτες είναι έτοιμες και φωνάζουν εσένα.
Πόσες ομοιοκαταληξίες να φτιάξω με ένα κλαμπ και μια σαλάτα του σεφ; Ποιος θα τραγουδήσει για τις κροκέτες κοτόπουλου, για τον κατεψυγμένο κιμά; Ποιος θα εμπνευστεί από το μαύρο λάδι που θέλει άλλαγμα; Δεν μπορείς να εξωραίσεις την ψοφιμίλα, δεν μπορείς να μιζεριάσεις το κοινό. Μα θα συνεχίσουμε να εμπεδώνουμε σχέσεις στυλ κέτσαπ-μπιφτέκι, όπου το ένα είναι νερωμένο και το άλλο άψητο; Κάποιος πρέπει να γράψει ένα τραγούδι. Όμως δεν είμαι εγώ.
Δεν θα γράψω το τραγούδι μου για το φαστ-φουντ.
Σε ένα από τα πολλά υπερ-σουπερμάρκετ της Αθήνας, σε έναν από τους ναούς της κατανάλωσης που έχουν ξεφυτρώσει στις φτωχογειτονιές της Μητρόπολης, συμβαίνει το εξής: τα απογεύματα, την ώρα που κλείνει το μαγαζί, στους κάδους των σκουπιδιών στο πίσω μέρος, πετούν τα σκουπίδια της μέρας μαζί με τα αποφάγια και τις μερίδες έτοιμου φαγητού που δεν καταναλώθηκαν. Εκεί μαζεύονται τους τελευταίους μήνες αρκετές δεκάδες εξαθλιωμένων μεταναστών και προσφύγων περιμένοντας να ψαχουλέψουν στις μεγάλες μαύρες σακούλες για λίγη τροφή.
Η διεύθυνση του καταστήματος ενοχλήθηκε από το γεγονός, εφόσον τα σκουπίδια γίνονται σκουπίδια μόνον όταν πια δεν μπορούν να αποφέρουν κέρδος. Έδωσε λοιπόν εντολή στους σεκιούριτι να περιλούζουν με χλωρίνη τα αποφάγια πριν πεταχτούν, ευελπιστώντας με αυτόν τον τρόπο να ¨κόψει¨ το κακό συνήθειο που έχουν αυτοί οι «ιδιόρρυθμοι» επισκέπτες. Ή πελάτης λοιπόν ή τίποτα.
Οι διευθυντές "διοικούν" το κατάστημα τους κάνοντας τη δουλειά τους, οι σεκιούριτι "εκτελούν εντολές" γιατί αυτή είναι η δουλειά τους και οι υπάλληλοι πρέπει κι αυτοί επίσης να κάνουν "τη δουλειά τους". Από κει και πέρα, πελάτες και γείτονες πρέπει να «κοιτάζουν τη δουλειά τους». Τελικά, όλοι φαίνονται να κινούνται μέσα σε περιχαρακωμένες συμπεριφορές που επιτάσσονται από προκαθορισμένους ρόλους. Όπου και να βρίσκεσαι πρέπει να έχεις κάποια «δουλειά». Και καμία τέτοια δουλειά, κανένας ρόλος δεν αφορά το ενδιαφέρον για τους μετανάστες και τους αποκλεισμένους. Λάθος! Υπάρχουν κάποιοι που δουλειά τους είναι να ασχολούνται μαζί τους και να «ενδιαφέρονται» γι’ αυτούς: οι μπάτσοι με το ζήλο του κεφαλοκυνηγού, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις με τον ζήλο του επιδοτούμενου ανθρωπιστή και στο βάθος κάτι θλιβεροί παραθρησκευτικοί.
Οι επιχειρήσεις-σκούπα της αστυνομίας σε βάρος των μεταναστών, οι άθλιες συνθήκες «εργασίας» τους, τα ευτελή μεροκάματα, τα υποτιμητικά βλέμματα των ντόπιων, τα παγωμένα πρόσωπα των προσφύγων, το τσουβάλιασμα και η φιλοξενία τους σε χώρους που έχουν χαρακτηριστικά στρατοπέδων συγκέντρωσης- ταυτόχρονα με τις ενέργειες για την απέλαση τους- είναι καταστάσεις που δημιουργούν το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι. Αποτελούν όμως ταυτόχρονα και τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την χρήση της χλωρίνης στα αποφάγια.
Δημιουργούν μια αίσθηση αγανάκτησης ή οργής που για να γενικευτεί σε πράξη αντίδρασης ή παρέμβασης ενάντια σε αυτό που συμβαίνει, είναι απαραίτητη η υπέρβαση τη νοητικής καθήλωσης της ξενοφοβίας και των αυταπατών που προσφέρει απλόχερα η εθνική ιδεοληψία. Πρέπει να διαρρηχθεί η κρούστα του κοινωνικού εφησυχασμού, της εξατομίκευσης και της παθητικότητας. Να καταπέσουν ανόητα επιχειρήματα περί ευθύνης των ξένων για την αύξηση της ανεργίας και της εγκληματικότητας ( τι ειρωνεία ειδικά σε μια πόλη σαν το Βόλο, που εδώ και δεκαετίες κατέχει υψηλά επίπεδα ανεργίας φροντισμένα επιμελώς από τις επιλογές και τις επιδιώξεις των ντόπιων αφεντικών).
Να προσπεραστεί ο σκόπελος της εκκλησιαστικής και κοινωνικής φιλανθρωπίας που προσδίδουν έναν εύκολο τρόπο και ανώδυνο απενοχοποίησης και επαναχαύνωσης της συνείδησης, καθώς και την εναπόθεση αυτής της κατάστασης στις αρμοδιότητες κρατικών, κομματικών και δημόσιων φορέων σε βάρος κάθε κοινωνικής και πολιτικής αυτενέργειας.
Ας μην γελιόμαστε, δεν ζητάς τη λύση σε ένα οποιοδήποτε κοινωνικό πρόβλημα από αυτούς που στη χειρότερη περίπτωση το έχουν δημιουργήσει, ενώ στην καλύτερη των περιπτώσεων συναινούν και στηρίζουν έναν πολιτισμό εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Η ουσία της αλληλεγγύης προς κάθε καταπιεσμένο –και στην προκειμένη περίπτωση στους εξαθλιωμένους πρόσφυγες –μπορεί να έχει αφετηρία την έμπρακτη έκφραση της με είδη πρώτης ανάγκης, τρόφιμα και συνθήκες ανθρώπινης διαβίωσης, δεν μπορεί όμως να σταματά εκεί.
Είναι απαραίτητες μέσα από συνευρέσεις και συλλογικές διαδικασίες μεταξύ ανθρώπων που δεν ζητούν την διαχείριση του προβλήματος υπό το πρίσμα ψηφοθηρικών συμφερόντων και επιλεκτικής ευαισθητοποίησης.
Η αλληλεγγύη είναι αξία, που κινεί την εναντίωση σε κάθε περιορισμό της ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας. Είναι επιθετική προς κάθε φυλετικό, εθνικό, κοινωνικό διαχωρισμό καθώς και σε αυτούς που τους επιβάλλουν.
Βέβαια, θα πει κάποιος πως η περίπτωση των Ελλήνων μεταναστών είχε ως συνθήκη την αποστολή τους σε συγκεκριμένες θέσεις εργασίας για να συμβάλλουν στο τότε οικονομικό 'γερμανικό θαύμα". Αλλά μήπως σήμερα στην Ελλάδα δεν λειτουργούν εταιρείες που ενοικιάζουν αλλοδαπούς εργάτες (κυρίως Ινδούς) για να καλυφθούν οι ανάγκες της εγχώριας αγοράς εργασίας;
Το ζήτημα λοιπόν είναι αν τα κοινά αυτά βιώματα θα έκαναν μια τουλάχιστον Πολυξένη ή και περισσότερες, να βρίσκονται κοντά σε ανθρώπους που σήμερα μαστίζονται από την προσφυγιά.
τα θυμότανε όλα αυτά το βράδυ του χωρισμού η Πολυξένη. Δεν είχε μήπως η ίδια προσβληθεί από τον ίδιο πυρετό; Δεν ταπεινώθηκε στους παράγοντες της περιοχής, να της εξασφαλίσουν μια θέση στον ήλιο, το διαβόητο πιστοποιητικό "κοινωνικών φρονημάτων" που στάθηκε αφορμή να απαρνηθεί τους αγώνες του πατέρα της, που είχε δώσει τη ζωή του για τη λευτεριά και την τιμή της πατρίδας της;
ξημέρωνε Κυριακή. Μέρα για λάτρα. απ' την μεγάλη κουζίνα, έρχονταν μυρωδιά μαγειρεμένου φαγητού. Όλα τα μπλοκ, βρίσκονταν στο πόδι. τα παράθυρα γέμισαν απλωμένα ρούχα που μύριζαν σαπουνάδα. Στο τελευταίο μπλοκ ανέμιζαν φαρδιές βράκες σε διπλές σειρές. εκεί είχαν βάλει τις τουρκάλες. θα πρέπει να' ρχονταν απ' τα βάθη της Ανατολίας.
Πολλές, ωστόσο δεν άντεξαν. Έσπασαν τα συμβόλαια κι έφυγαν. Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του εξήντα με τις μεγάλες φουρνιές των ξένων εργατών να κατακλύζουν τη γερμανική αγορά εργασίας θα μείνουν στην ιστορία του "γερμανικού θαύματος" σαν τα χρόνια με τις μεγαλύτερες αναστατώσεις. Η λέξη "φερτράκσμπρούχ" (σπάσιμο συμβολαίου), βρίσκονταν στα χείλη όλων. Ο κίνδυνος να ανατραπούν τα πλάνα ανησύχησε τη γερμανική βιομηχανία προειδοποιώντας την Κυβέρνηση για τις τεράστιες συνέπειες.
Ήταν η πρώτη μεγάλη απόπειρα που επιχειρούσε να προσεγγίσει αυτόν τον άγνωστο γι' αυτήν κόσμο που ζούσε το δικό του ρυθμό με έναν εντελώς διαφορετικό απ' το δικό της και που -πολλές φορές χρειάστηκε να τον δοκιμάσει ή να τον απορρίψει. Ήταν ένα πολύ δύσκολο ξεκίνημα για την Πολυξένη που σε κάθε της βήμα θα δοκίμαζε την ταπείνωση και την περιφρόνηση -τη σκληρή συμπεριφορά καθώς της έκλειναν την πόρτα μόνο και μόνο από την εμφάνιση- που την έκανε πολλές φορές να κλάψει πικρά.
Είχε ζήσει το δράμα χιλιάδων ξένων που ξενυχτούσαν στα περίπτερα των σιδηροδρομικών σταθμών με αγωνία τη σαββατιάτικη έκδοση των τοπικών εφημερίδων για να ξεχυθούν στους δρόμους με τα "Ενοικιαστήρια" στα χέρια, δοκιμάζοντας την τύχη τους.
Οι Ωχρά Σπειροχαίτη είναι μια έντονα αναρχική (απ’ ό,τι καταλαβαίνουμε θα υπάρχουν και οι μη έντονα αναρχικές μπάντες, μόνο που δεν αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς χαρακτηρίζει το βαθμό της χαμηλότερης έντασης της αναρχίας τους) και καθαρά πολιτική μπάντα (θα προτιμούσαμε τη λέξη ξεκάθαρα πολιτική μπάντα, μια και έχουμε συλλογική πολιτική θέση και έχουμε επιλέξει να μη την κρυβόμαστε πίσω από προσχηματικά «απολίτικες» θολούρες) που χρησιμοποιεί την μουσική της (συνδιαλεγόμαστε με τους ήχους, δεν τους χρησιμοποιούμε, ειδάλλως θα χρησιμοποιούσαμε απλά μια ντουντούκα) μόνο ως δρόμο για να μεταδώσει αυτά που θέλει παρά ως μουσική (η φροντίδα μας για την μουσική, η βραδύτητα επεξεργασίας της έμπνευσής μας με σημείο αναφοράς τον σεβασμό στην μορφή που προβάλλεται εξάλλου και στα λίγα σχετικά κομμάτια που έχουμε σε σχέση με τον χρόνο ζωής του σχήματος άλλα δείχνει κι όχι την απαξίωση της μουσικής ως εκφραστικό μέσο) αυτό είναι και κάτι που έχουν δηλώσει αρκετές φορές στην μέχρι τώρα πορεία τους (ποτέ δεν έχουμε δηλώσει οτιδήποτε σχετικό). Μεγάλο σε χρονική διάρκεια συγκρότημα το οποίο έχει ως τελείως καινοτομικό χαρακτηριστικό τα βιολιά και τα ακορντεόν καθώς και μία από τις πιο ξεχωριστές φωνές του χώρου. Στιχουργικά χρησιμοποιούνε επί των πλείστων έτοιμα ποιήματα ή ακόμα και αποσπάσματα απο διάφορα έγγραφα τα οποία προωθούν κατά την γνώμη τους μία έντονη αντίθεση (προσπαθούμε η αντίθεσή μας να έχει αντικειμενικά κοινωνικά και ταξικά κριτήρια) στα δρώμενα (δεν είμαστε αντίθετοι στα δρώμενα γενικώς και αορίστως,... είμαστε αντίθετοι στην αστική επικυριαρχία) της κοινωνίας μας. Μια από της καλύτερες "ομάδες" του χώρου,δ εμένοι όλοι μεταξύ τους και κρατημένοι δυνατά από τα πιστεύω τους θεωρούνται για πολλούς "ακραίοι" , ίσως και λάθος σε μερικά πράγματα αλλά είναι αληθινοί σε αυτό που κάνουν και υποστηρίζουν την ανταλλαγή αγαθών χωρίς αντίτοιμο και χωρίς καν την απαραίτητη για πολλούς τιμή κόστους. Περισσότερες απόψεις του συγκροτήματος μπορείτε να βρείτε στο site.
Υ.Γ. Η παράθεση αυτή δεν αναιρεί επ' ουδενί την καλή πρόθεση των συντρόφων και φίλων που μας φιλοξενούν στον δικτυακό τους τόπο. Και είναι αυτονόητο ότι τους ευχαριστούμε για την φιλοξενία πέρα από τις όποιες διαφωνίες μας.Χωρίς «αντίτιμο»;
Το πρόβλημά μας δεν περιορίζεται στο αν θα υπάρχει εισιτήριο σε μια εκδήλωση ή όχι. Γίνονται εκδηλώσεις που δεν έχουν «είσοδο» και διοργανώνονται από δήμους, ευρωπαϊκή ένωση, κόμματα, εταιρίες κ.ά. Στις συγκεκριμένες εκδηλώσεις το αντίτιμο, βέβαια, δεν αφορά την τσέπη του θεατή αλλά το μυαλό, την ιδεολογία, την πολιτική ή προσωπική υπεραξία, τις ψήφους ή τη διαφήμιση. Το πρόβλημα είναι οι εμπορευματικές σχέσεις στο σύνολό τους. Θεωρούμε ότι στο βαθμό που πρεσβεύεις την εναντίωση στον κόσμο των εμπόρων πρέπει αυτό να αποκτά απτή υπόσταση και στη βάση αυτής της λογικής εξορίζουμε τα εμπορεύματα και τη φιλοσοφία τους από τις εκδηλώσεις μας. Δεν μπορούμε να εξορίσουμε τον κόσμο των εμπόρων από την καθημερινή μας ζωή γιατί αυτός ο κόσμος ορίζει και ελέγχει τα όρια της επιβολής του. Στα πράγματα όμως και τις καταστάσεις που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε, εμείς οι ίδιοι έχουμε και τον πρώτο λόγο. Και τον ασκούμε.
Γιατί όχι μπαρ στις εκδηλώσεις;
Παρότι η απάντηση βρίσκεται στη φυσική προέκταση του παραπάνω σκεπτικού χρήζει μιας ιδιαιτερότητας μιας και ως τέτοια ερώτηση έχει τεθεί πολλαπλώς και από πολλούς. Η λογική «μα γιατί να κάνετε πλούσιο τον περιπτερά;» φαίνεται ως η κατακλείδα του σκεπτικού έστω και μέσα στον κυνισμό και τον λαϊκισμό της. Δεν είναι όμως τίποτε παραπάνω από ένα επόμενο λογικό ανάχωμα από αυτούς που εξαντλούν την επιχειρηματολογία τους σε σχέση με το αντίτιμο. Είναι οι ίδιοι που έχουν τη λογική «μα εντάξει με το αντίτιμο, αλλά και με τις μπύρες ρε παιδιά; Τι δογματισμός είναι αυτός;». Είναι αλήθεια ότι στην ουσία δεν υπάρχει τέλος σ’ αυτόν τον διάλογο. Εμείς αν ακολουθήσουμε αυτή τη λογική τότε απαντάμε: «δηλαδή γιατί να κάνουμε πλούσιο το σούπερμάρκετ ή την κάβα και ταυτόχρονα να βάλουμε κι έναν σύντροφο -που στην ουσία βρίσκεται σ’ αυτό το χώρο για να αλλάξει τον κόσμο και- την ώρα μιας εκδήλωσης να κάθεται και να κάνει τον μπάρμαν;». Η απάντηση που θα έρθει έχει να κάνει με το κόστος και τη φθήνια και η άλλη απάντηση είναι ότι αυτά αφορούν ένα κόσμο της καπιταλιστικής οικονομίας κ.ο.κ. Πάντως πέρα από όλα τα άλλα, και θεωρώντας ότι πράγματι η απάντησή μας έχει δοθεί παραπάνω, μας αρέσει το κλίμα του ρεφενέ σε κάθε εκδήλωσή μας όπως εξάλλου και σε κάθε γιορτή με δικούς μας ανθρώπους.
Τα «έξοδα»;
Τα έξοδα μιας εκδήλωσης καλύπτονται από την ελεύθερη οικονομική συνεισφορά όλων όσοι συμμετέχουν και διοργανώνουν αυτή την ίδια την εκδήλωση. Ρόλοι δεν υπάρχουν όπως δεν υπάρχει οικονομικό πλαφόν συνεισφοράς. Καθένας συνεισφέρει στο βαθμό της δυνατότητας ή της ελεύθερης βούλησής του. Και μπορούμε να ισχυριστούμε από την ίδια μας την πολύχρονη εμπειρία ότι σχεδόν ποτέ δεν υπήρξε πρόβλημα, στην συντριπτική πλειονότητα των εκδηλώσεων –και μάλιστα τα τελευταία χρόνια πάντα- τα έξοδα καλύπτονταν. Και δεν χρειάζεται να αναφερθούμε τώρα στις περιπτώσεις που υπερκαλύπτονταν όταν επρόκειτο για εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης.
Η «σκηνή»;
Το πρόβλημα με τις σκηνές και τα πάλκα δεν αφορά μόνο την ενοχλητική τους σημειολογία: έναν διαχωρισμό «κοινού» και «καλλιτέχνη», μιαν απόσταση, μια φιλοσοφία του βάθρου. Αν προσέξει κανείς το ζήτημα της αναγκαιότητας ύπαρξης της σκηνής στην πιο αθώα εκδοχή αφορά δύο λειτουργικά προβλήματα: την προστασία των καλωδίων και των μηχανημάτων και –το πιο σημαντικό- το να μπορεί κάποιος να σε δει από απόσταση. Όλα όμως λύνονται. Για το τεχνικό μέρος τα προβλήματα που έχουμε αντιμετωπίσει θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι χαριτωμένα. Όσον αφορά το να είσαι ορατός από απόσταση, μπορείς απλά να έχεις πιο συχνή και ευέλικτη παρουσία έτσι ώστε να υπονομεύεις τη φιλοσοφία της ποσότητας στοχεύοντας σε λιγότερο μαζικές συναυλίες με άμεσο ανθρώπινο μέτρο.
Θεωρούμε ότι αργήσαμε πάρα πολύ να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες του διαδικτύου. Παρά το ότι έχουμε, εδώ και αρκετά χρόνια, “ανεβασμένη” την ιστοσελίδα μας στο διαδίκτυο (www.disobey.net/wxra) και παρά το ότι εκεί μπορεί κανείς να έχει πρόσβαση σε όλο μας το υλικό χωρίς καμία απολύτως διαμεσολάβηση, είναι αλήθεια ότι η ιστοσελίδα αυτή δεν εξυπηρέτησε το «νεύρο» της επικοινωνίας που εμείς θα επιθυμούσαμε. Ο λόγος είναι ότι την διαχείριση της ιστοσελίδας δεν την είχαμε εμείς αλλά σύντροφοι από την Θεσσαλονίκη που εξαρχής είχαν τις απαιτούμενες τεχνικές γνώσεις και όλη την καλή θέληση –προς τιμή μας- να την στήσουν. Η άγνοιά μας για τα τεχνικά διαχειριστικά ζητήματα και η ίδια αυτή καθεαυτή η απόσταση δεν επέτρεπαν τελικά την πρόσβαση μας στην ιστοσελίδα με τον τρόπο που θα θέλαμε.
Με την δυνατότητα, την ευκολία και το «νεύρο», ωστόσο, του μπλογκ μας δίνεται πλέον η ευκαιρία για άμεση επικοινωνία. Μπορούμε να διατηρήσουμε την ιστοσελίδα ως αρχείο του υλικού μας και με μια σύνδεση από εδώ να εξασφαλίζεται η πρόσβαση στον οποιοδήποτε ενδιαφερόμενο. Και την ίδια στιγμή μπορούμε εδώ να εκτεθούμε, να δοκιμάσουμε τις απόψεις μας, να ενημερώσουμε και να ενημερωθούμε. Προφανώς δεν μας ενδιαφέρει με κανένα τρόπο να υποκαταστήσουμε την αμεσότητα της δια ζώσης επαφής. Θεωρούμε απλά ότι αυτή εδώ η δικτυακή τοποθεσία καταθέτει με τη δική της ιδιότυπη αμεσότητα τη συνεισφορά της στο μεγάλο διακύβευμα της αυθεντικής επικοινωνίας.
1997
12/4 αλληλεγγύη στην εξέγερση στην Αλβανία ΠΑΤΡΑ
24/5 για την ολική άρνηση στράτευσης ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ
5/7 ενάντια στο στρατό ΑΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
12/7 ενάντια στη συνθήκη Σένγκεν ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ
25/7 για την ενίσχυση του στεκιού ΧΑΝΙΑ
20/12 ενάντια στην καταστολή της Βίλας Βαρβάρα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
1998
31/1 για τις μαθητικές καταλήψεις σε σχολείο του ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ
21/3 για την Γέφυρα (στέκι των λαών της ανατολής) ΑΘΗΝΑ
1/4 για το σαμποτάρισμα των φοιτητικών εκλογών ΑΣΟΕΕ
9/5 ενάντια στην καταστολή της Βίλας Βαρβάρα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
16/5 ενάντια στα σύνορα ΜΥΤΙΛΗΝΗ
25/6 εκδήλωση ενάντια στις εμπορευματικές σχέσεις ΤΕΙ ΑΘΗΝΑΣ
4/7 για την από(επανα)δόμηση του ελεύθερου χρόνου ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ
11/12 για τις μαθητικές καταλήψεις ΠΑΤΡΑ
12/12 εκδήλωση ενάντια στην εμπορευματοποίηση ΑΓΡΙΝΙΟ
19/12 αλληλεγγύη στη Γέφυρα ΑΘΗΝΑ
1999
16/1 για την πρωτοβουλία μαθητών ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
30/1 αλληλεγγύη σε Μητροπέτρο-Ευαγγελίδη ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
6/2 αλληλεγγύη σε Μητροπέτρο-Ευαγγελίδη ΑΘΗΝΑ
13/2 για τα μαθητικά ΠΑΤΡΑ
6/3 αλληλεγγύη στον Μητροπέτρο ΗΡΑΚΛΕΙΟ
13/3 για την ολική άρνηση στράτευσης ΓΙΑΝΝΕΝΑ
22/5 για τον πόλεμο στο Κόσοβο Ν. ΛΙΟΣΙΑ
29/5 για τον πόλεμο στο Κόσοβο ΑΓΡΙΝΙΟ
29/6 αλληλεγγύη στον Μαζιώτη ΧΑΝΙΑ
9/7 αλληλεγγύη στον Μαζιώτη ΠΑΤΡΑ
29/10 αλληλεγγύη στον Μητροπέτρο ΕΞΑΡΧΕΙΑ
2000
4/2 ενάντια στην εμπορευματοποίηση ΚΕΡΚΥΡΑ
…/3 αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας Καρπούζο και Κατσίλα ΑΘΗΝΑ
1/5 ενάντια στα εθνικά ιδεώδη για την ολική άρνηση στράτευσης ΑΓΡΙΝΙΟ
8/5 για την ολική άρνηση στράτευσης ΞΑΝΘΗ
15/6 ενάντια στον κοινωνικό έλεγχο Ν. ΛΙΟΣΙΑ
30/9 αλληλεγγύη στον Νίκο Μαζιώτη ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
2001
22/6 τριήμερο Θερσίτη ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ
29/6 διήμερο Κερατσινίου-Νίκαιας ΝΙΚΑΙΑ
τέλος 9ου ΠΑΤΡΑ
2002
11/1 ενάντια στις κρατικές δολοφονίες ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
26/1 αλληλεγγύη στους πρόσφυγες ΒΟΛΟΣ
22/6 προετοιμασία για τον Ιούνη 2003 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
6/7 3ήμερο Θερσίτη ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ
2/11 3ήμερο +τεχνία-
2003
17/1 3ήμερο +τεχνία- ΠΑΝΤΕΙΟΣ ΑΘΗΝΑ
9/3 επιτροπή κατοίκων Πετραλώνων ΦΙΛΟΠΑΠΠΟΥ
5/7 3ήμερο Θερσίτη ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ
9/7 για τους 8 της Θεσσαλονίκης ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
13/12 2ήμερο +τεχνία- ΚΕΡΚΥΡΑ
2004
28/2 +τεχνία- Πανεπιστήμιο, Κατάληψη Ευαγγελισμού ΗΡΑΚΛΕΙΟ
8/5 +τεχνία- XANIA
19/6 Θεσσαλονίκη ΥΦΑΝΕΤ
3/7 3ήμερο Θερσίτη ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ
11/12 Πανεπιστήμιο, ενάντια στο ρατσισμό ΞΑΝΘΗ
2005
25/6 3ήμερο Θερσίτη ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ
10/11 Αλληλεγγύη στις εργάτριες της sex form ΙΛΙΟΝ
3/12 υφανέτ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
2006
25/2 παράρτημα ΠΑΤΡΑ
20/6 αλληλεγγύη στην "Γέφυρα", ΕΞΑΡΧΕΙΑ
24/6 τριήμερο Θερσίτη ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ
2007
10/2 συντονιστικό φοιτητικών καταλήψεων ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
23/3 αλληλεγγύη στους διωκόμενους της διαδήλωσης 8 Μάρτη ΘΗΣΕΙΟ
18/5 στο πλάισιο του 7ου πανελλαδικού συντονιστικού αναρχικών-αντιεξουσιαστών για την αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες ΠΑΤΡΑ
23/6 τριήμερο Θερσίτη ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ
