Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008

Οι ερασιτέχνες και οι επαγγελματίες

"Το γράψιμο ποιημάτων, ακόμα και των πιο κακών, κάνει καλό σ' εκείνους που τα γράφουν" είπε ο Γ. "Αποτελεί μιαν ευπρόσιτη κι ανέξοδη αυτοανάλυση. Γίνεται φθοροποιό από τη στιγμή που οι γράφοντες ενδιαφέρονται περισσότερο για το τί μπορούν να αποκομίσουν από τα γραφτά τους, παρά για το τί πρέπει να θυσιάσουν στα γραφτά τους. Εδώ βρίσκεται η διαφορά ανάμεσα στους ερασιτέχνες και στους επαγγελματίες."
Ύστερα από δυο χρόνια, ο Δ., που θυμότανε αυτά τα λόγια, έφερε στον Γ. ένα παλίο τεύχος, ήταν του Ιουνίου '63, του γαλλικού περιοδικού Mercure de France. "Μου το χάρισε μια συμπαθητική κοπέλα πριν από δέκα μέρες. Δες πως τελειώνει μια μελέτη του Valery Larbaud. " Και του έδειξε τη φράση: " Εt les amateurs, ce sont presque tous les ecrivains qui vivent de leur art, qui en titent profit et notoriete. Les professionnels, sont ceux qui en meurent" ("Ερασιτέχνες είναι όλοι σχεδόν οι συγγραφείς που ζουν από την τέχνη τους, που αποκομίζουν κέρδη και φήμη. Επαγγελματίες, είναι εκείνοι που πεθαίνουν από την τέχνη τους.")
Ο Δ. είχε μείνιε κατάπληκτος από την σύμπτωση. Όμως ο Γ. δεν είχε εκπλαγεί. Ούτε είχε ενοχληθεί. Αντίθετα ένιωθε μια βαθιά ικανοποίηση.

Τ.Πατρίκιος, 1993

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2008

"Κι επιτέλους να πράξουμε"...


Μεταφέρουμε μια ενδιαφέρουσα διένεξη, σύντομα αποσπάσματα ενός ενδιαφέροντος ενδοκαλλιτεχνικού εμφυλίου από το μπλογκ του art atack και συγκεκριμένα από το ποστ: http://artattackgr.blogspot.com/2008/01/blog-post_15.html

Βρισκόμαστε στο αρχικό σχόλιο που όπως πάντα διατυπώνει ο οικοδεσπότης και στο προκείμενο αφορά τον Νίκο Ξυδάκη, «τεχνοκριτικό», έναν «μετατακαταστασιακό» αρχισυντάκτη του καλλιτεχνικού τμήματος της εφημερίδας «Καθημερινή»:

O Art attack στις 15 Γενάρη γράφει:

Γραφει μεταξυ αλλων ο Νικος Ξυδακης σ'ενα τελευταιο του ποστ....
"Προς τα πού θα γείρει το παρόν; Στον πάτο – αν το αφήσουμε να κυλάει, παθητικοί και αδιάφοροι. Προς το φως – αν η ανησυχία γίνει απόφαση και δράση, δηλαδή πολιτική."
Για να καταλαβω δηλαδη, προσπαθει καποιος (ο οποιος εχει και τη θεση και την δυναμη) να μας πει τι πρεπει να κανουμε οταν την ιδια ωρα ποτε ο ιδιος δεν εχει βγει να πει σταρατα και θαρραλεα τα στραβα του χωρου του εκτος απο κατι κατα καιρους επιδερμικες νυξεις που εχει κανει εδω και κει?
Μα καλα θα μας τρελανουν σ'αυτη τη χωρα η μας περνανε για ηλιθιους?
Ρε τους παρλαπιπες....

Μετά από μερικά σχόλια άλλων που στην συντριπτική τους πλειονότητα στηρίζουν τον οικοδεσπότη παρεμβαίνει ο ίδιος ο αρχισυντάκτης:

Καλή χρονιά!
Αρτ, εμφανίζεσαι σαν τιμητής πολλών, και εμού.
Και ζητάς παράλογα πράγματα από τους μη έχοντες.
Ποια "θέση και δύναμη" νομίζεις ότι έχω ώστε να αλλάξω ό,τι ΕΣΥ θεωρείς "στραβά του χώρου";
Εξήγησέ το αυτό, και κάνε το επωνύμως πλίιζ.
Επωνύμως και μέσα σε μια εργασιακή σύμβαση γράφω κάποιες απόψεις μου για κάποια θέματα. Αν θέλεις να μάθεις τις απόψεις μου, μπορείς να βρεις τα κείμενα, πολλών ετών· πολλά απ' αυτά είναι απλωμένα στο Δίκτυο, όλα τα υπολοιπα σε δημόσια αρχεία.
Δεν είμαι μεσσίας καμιάς art θρησκείας, δεν κατέχω καμία κρατική θέση, δεν είμαι παράγων και curator, δεν μοιράζω χαρτζιλίκια.
Και βεβαίως δεν κατέχω τη δική σου αλήθεια.
Νίκος Γ. Ξυδάκης

Η μάχη ανάβει καθώς μεταξύ άλλων στον Ν. Ξυδάκη απαντά κάποιος «κλάσμα»:

Ναι ρε συ αρτ αττάκ γίνε πιο συγκεκριμένος. Έτσι γενικόλογα δηλαδή. Δεν σου αρέσει ο Ξυδάκης που τα γράφει κι ωραία και καθόλου γενικόλογα;
Ή στη λογική μιας άλλης επιχειρηματολογίας από προηγούμενο ποστ "Μα αφού ΟΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΙ λένε καλά λόγια, εσύ τι ζόρι τραβάς;"
Έτσι είναι θίξαμε το μπουμπούκι της ελλ. λογοτέχνιας, της ελλ. κριτικής και εν τέλει του ελλ πολιτισμού. Θίξαμε τη μπεμπέκα των επιφυλλίδων, το μπαλσάμικο της καθημερινής.
Μα πως τα γράφει τόσο ωραία το ατιμούλικο και με τέτοια χάρη. Κι έρχεσαι εσύ ψωραλέε γραφικέ και κομπλεξικέ μπλογκά να μας το μολύνεις το παιδί με το βρωμόστομα σου;
Καταπληκτική γραφή, ύφος, επιχειρηματολογία. Από τους πιο σπουδαίους στο είδος του. Ελπίζω μόνο να μην παραλείψουν να τον διδάξουν στα παν/μια και στα σχολεία του μέλλοντος. Τέτοια τρισμέγιστη διάνοια και γραφή.
Μόνο που 'ανήσυχε' οι μπαταρίες σαν την αφεντιά σου που τροφοδοτούν αυτούς τους κάκιστης ποιότητας δονητές του λόγου είναι εξίσου μούφες. Κακοφορμισμένοι μικροαστοί που θαμπώνεστε από τη απατηλή λάμψη που εκπέμπουν κάτι τέτοιες 'χρυσές' μικρότητες πόσο τραγικά θλιβεροί είστε όπως άλλωστε κι αυτοί...

Ο εμφύλιος συνεχίζεται και όπου να’ ναι πλησιάζει τα εκατό σχόλια αποδεικνύοντας ότι κάτι κινείται στον καλλιτεχνικό βούρκο μια και μπαίνουν ζητήματα ΠΡΑΞΗΣ…

Ολίγον αφοριστικό το δίλημμα του συνθήματος αλλά ό,τι πρέπει για την περίσταση...

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2008

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2008

Νέα διαφήμιση του Καζίνο της Πάρνηθας από τον Κωνταντίνο Β.;

Ας παραθέσουμε λαμπρόν απόσπασμα από στίχους του καινούργιου τραγουδιού του Κωνσταντίνου Β. "ανεπάρκεια":

"θα γυρίσω στο νου όταν θάχουν γκρεμιστεί

όσα φτιάξαμε μαζί μια κόκκινη αυγή
πόσο αδύναμη είναι η γη, πότε θα ελευθερωθεί
η πικρή ομορφιά μες σε πέλαγα βαθιά
ναι, θα μείνω μοναχός στη χρυσή λοφοσειρά..."

Πρόκειται προφανώς για τη νέα εκκολαπτόμενη διαφήμιση του Καζίνο της Πάρνηθας αφιερωμένη τους 27 διωκόμενους ακηδεμόνευτους οικοακτιβιστές που πρόσφατα αθωώθηκαν για την συμβολική επίθεση εναντίον του..."Χρυσή λοφοσειρά;" τι να εννοεί άραγε (ο ναός του τζόγου και) ο διάσημος τραγουδοποιός (του);

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2008

Μια βαθιά υπόκλιση στον σύντροφο μπαρμπα-Γιάννη

Είναι αλήθεια ότι ο θάνατος σε τυλίγει αργά αργά έως ότου χαθεί και η τελευταία σου πνοή. Καθώς τα χρόνια περνάν οι άνθρωποι γύρω σου πεθαίνουν, φίλοι ή εχθροί, αγαπημένοι ή αδιάφοροι, γνωστοί ή φευγαλέα πρόσωπα. Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις που καταλύουν τον κανόνα. Βλέποντας μια φορά τον μπαρμπα-Γιάννη στην κατάληψη της Βίλας Βαρβάρα ή της Υφανέτ, να στέκεται ανάμεσα σε συντρόφους και συντρόφισσες δεκάδες χρόνια νεότερούς του, θα καταλάβαινε κανείς ότι ο θάνατος είχε χάσει πια στο γνωστό του παιχνίδι. Τον μπαρμπα-Γιάννη τον τύλιγε πια η ζωή, στη θέση των χαμένων του συντρόφων τα ζεστά βλέμματα των καινούργιων, η δύναμη για την αλλαγή του κόσμου, ο πιο πεισμωμένος πυρήνας ενάντια στην εξουσία. Δεν υπήρχαν καφενεία στη ζωή του μπαρμπα-Γιάννη, δεν υπήρχε παραίτηση από την πραγματικότητα, δεν υπήρχε απογοήτευση στα μάτια του, δεν υπήρχε θάνατος τριγύρω του. Ο αγώνας ήταν το φόντο σε κάθε του φράση και σε κάθε του χειρονομία, με έναν δικό του απλό και ανθρώπινο τρόπο, με μια επιχειρηματολογία που σε έκανε να νιώθεις ότι ο κόσμος αυτός της εξουσίας και της εκμετάλλευσης είναι αρρωστημένα αυτονόητος.

Η ζωή είναι ανελέητη. Και είναι αλήθεια ότι δεν χαρίστηκε ούτε στον μπαρμπα-Γιάννη. Τον αγάπησε όμως πολύ. Γι’ αυτό και τον κράτησε για έναν ολόκληρο αιώνα μαζί της. Καλό κατευόδιο σύντροφε και να’ σαι σίγουρος ότι συνεχίζουμε ακόμη περισσότερο πεισμωμένοι.

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2008

Τιμής ένεκεν




Τιμής ένεκεν σε χώρους μας που σιγά-σιγά κλείνουν τους κύκλους τους. Οι εικόνες αφιερώνονται σε όλους/ες όσοι/ες αναγνωρίζουν κομμάτια της ζωής τους, χαρές και λύπες, γιορτές και μελαγχολίες, έριδες και μεγάλες αγάπες. Όλα συνεχίζονται...Δυνατά!