Ο προαύλιος χώρος του Πανεπιστημίου Μπίλγκι της Κωνσταντινούπολης είναι μια μικρή φθινοπωρινή όαση. Φοιτητές ξαπλωμένοι στο γρασίδι, φοιτήτριες (με μαντίλες ή με ξεσκέπαστο κεφάλι) διαβάζουν στα παγκάκια και τσιμπολογάνε σάντουιτς, ενώ τριγύρω οι οδικές αρτηρίες της πόλης έχουν τη συνηθισμένη φρενήρη κίνηση, ακόμα μεγαλύτερη αυτές τις ημέρες λόγω του Ραμαζανιού. Σε αυτό το περιβάλλον της ηρεμίας, της αποστασιοποίησης και της σπουδαστικής ευζωίας παρουσιάζεται από χθες το έργο της Καλλιόπης Λεμού «Κύκλειο ταξίδι»: στο μαλακό «χαλί» του γκαζόν δύο βάρκες κρέμονται -η μια ανάποδα από την άλλη- κάτω από μια περίεργη αιγίδα.
Τα δύο πλεούμενα που τώρα έγιναν έργο τέχνης και κοσμούν τον κήπο ενός πανεπιστημίου, έχουν «ελλιμενισθεί» εδώ έπειτα από μεγάλη διαδρομή. Η καλλιτέχνις τα εντόπισε στις ακτές της Χίου εγκαταλελειμμένα από τους λαθρέμπορους που τα χρησιμοποιούν για να περνούν μετανάστες από την Τουρκία στην Ελλάδα. Ναι, είναι μια εικαστική εγκατάσταση με ready mades (αυτές οι βάρκες έχουν ακόμα τα σημάδια από την πάλη με τα κύματα και τους βράχους) που μπορεί να διηγηθεί μια χιλιοειπωμένη ιστορία, η οποία πάντα αλλάζει μορφή: εκείνη της μετανάστευσης...
...Το θέμα παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ. Η εγκατάσταση της Λεμού, που θα παραμείνει εκεί μέχρι τον Μάρτιο του 2008, θίγει με καίριο τρόπο ένα σημαντικό ζήτημα: Είναι πολύ πιο εύκολο να ευαισθητοποιήσεις την κοινή γνώμη με μια καλλιτεχνική δημιουργία παρά με μια ντιρεκτίβα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η τέχνη μπορεί να προσεγγίσει τη μετανάστευση πολύ πιο εύγλωττα και ουσιαστικά από τα πλάνα των ειδήσεων με τους εξαθλιωμένους επιβάτες ενός σκάφους που βυθίστηκε ή τις εξαγγελίες τύπου Σαρκοζί με το πώς θα διώξουμε τους «ανεπιθύμητους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου