Οι φριτέζες κάνουν ένα συνεχόμενο τεράστιο μπιπ-μπιπ για να σε ειδοποιήσουν για τις πατάτες που είναι πλέον τηγανισμένες. Ο φούρνος μικροκυμάτων κάνει μόνο τρία μπιπ διαρκείας για να σου πει για τη μακαρονάδα που κρύβει στα εσώψυχά του, η οποία ζεστάθηκε.
Τα μπιφτέκια πέφτουν το ένα πίσω από το άλλο κάνοντας φλοπ σα λαστιχένια που είναι. η παγωτομηχανή τρίζει Σα καράβι που ταλανίζεται και ξερνάει παγωτό. Τα ψυγεία μουρμουρίζουν γκρινιάρικα λόγω της ψυχρής τους καρδιάς. Το ασανσέρ με τα άπλυτα πιάτα ανεβοκατεβαίνει με το συνεχόμενο κομπασμό του.
Οι άνθρωποι δεν θορυβούν, μόνο φωνάζουν δυνατά για χάμπουργκερ, πατάτες, αναψυκτικά, κλαμπ σάντουιτς, μπιφτέκια, κοτόπουλα, μακαρόνια, παγωτά, σαλάτες, σάλτσες, μπέϊκον. Τα προϊόντα όλα είναι νεκρά.
Τα μπιφτέκια ανασταίνονται από την κατάψυξη σε ένα λεπτό. Η θαυματομηχανή ονόματι boiler, σαν σύγχρονος Ιησούς Χριστός λεει: «Μπιφτέκι! Δεύρο έξω!» και ώ του θαύματος αυτό έχοντας μόλις μπει από τη μια νεκρό κατεψυγμένο, βγαίνει από την άλλη ζωντανό, ζεστό, ετοιμοφάγωτο. Όμως, το μπιφτέκι είναι πάλι νεκρό. Δεν ζωντάνεψε. Οι πλαστικές του ίνες ζεστάθηκαν, απλώς το κρέας που περιέχει δεν μπορεί να βελάξει, είναι μια ανάμνηση, μια εικόνα φαγητού. Έτσι είναι ένα φαστ-φουντ. Μια φαγώσιμη εικόνα. Εξ ου και οι πραγματικές φωτογραφίες πάνω από τα ταμεία. Για να μη δυσκολεύεσαι να ταυτίσεις το φαγητό που βλέπεις με αυτό που πάει στην κοιλιά σου. Η θεαματική κατάποση. Έτσι είναι σε ένα φαστ-φουντ. Όλα αναλώσιμα. Όλα γρήγορα. Όλα εικονικά.
Οι σακούλες των σκουπιδιών είναι η ουσία της ύπαρξης ενός φαστ-φουντ. Αν δουλεύεις εξωτερικός συνειδητοποιείς την εικόνα της κοινωνίας μας. Η ταύτιση με το προϊόν είναι στιγμιαία. Η επιθυμία είναι στιγμιαία, μόλις καταναλώσαμε, πιας΄τηκαμε από πάνω του, από μια σειρά ψευδαισθησιακές επιθυμίες, απολαύσεις. Ναι. Η κοινωνία είναι ένα φαστ-φουντ. Είναι ολοφάνερο. Τι σχέση έχει η μουσική με τους πραγματικούς ήχους που βιώνεις όταν σε καλούν να βιαστείς γιατί οι προτηγανισμένες πατάτες είναι έτοιμες και φωνάζουν εσένα.
Πόσες ομοιοκαταληξίες να φτιάξω με ένα κλαμπ και μια σαλάτα του σεφ; Ποιος θα τραγουδήσει για τις κροκέτες κοτόπουλου, για τον κατεψυγμένο κιμά; Ποιος θα εμπνευστεί από το μαύρο λάδι που θέλει άλλαγμα; Δεν μπορείς να εξωραίσεις την ψοφιμίλα, δεν μπορείς να μιζεριάσεις το κοινό. Μα θα συνεχίσουμε να εμπεδώνουμε σχέσεις στυλ κέτσαπ-μπιφτέκι, όπου το ένα είναι νερωμένο και το άλλο άψητο; Κάποιος πρέπει να γράψει ένα τραγούδι. Όμως δεν είμαι εγώ.
Δεν θα γράψω το τραγούδι μου για το φαστ-φουντ.
4 σχόλια:
http://www.newinka.gr/kataggelies.php?version=gr
auto poy kanete den einai theama h npmizete oti katargite to fantasiako toy kallitexni.oso theorite oti kanete texni badizete toso sto dromo tou fetixismoy oso kai toy theamatos.h epanastasi esi kai allios eykola ginete fastfood gia katanalosi
,ena lifestyle megera themelia.eseis pos nomizete oti ksepernate aytoys toys skopeloys.alitheia tona petate tsitata toy ntempor den entasete se mia pio mettamonterna ekdoxi toy theamatos dp
Στο "μικρό μανιφέστο" που βρίσκεται αυτή τη στιγμή αναρτημένο σχεδόν στην κορυφή του ιστολογίου γράφουμε:
Υπάρχει αισθητική στάση που να εναντιώνεται στο θέαμα (μπορείς να ανατρέψεις τη δομή του θεάματος από τη “σκηνή”);
Εάν αποδεχτούμε την ανάλυση που θέλει το Θέαμα ως μια διαδικασία που βασίζεται στην δημαγωγία της εικόνας, στις διαχωρισμένες ατομικές και κοινωνικές λειτουργίες, στους ρόλους και την αναπαραγωγή τους τότε η “σκηνή” και η αισθητική της δεν μπορούν να είναι ανατρεπτικές εφόσον αναπαράγουν αυτήν ακριβώς την διαδικασία. Όχι τόσο την αναπαραγωγή της εικόνας και των ρόλων όσο της αντίληψης του διαχωρισμού: σκηνή και κοινό. Το Θέαμα είναι πλέον ικανό να μην έχει καμία χρονική υστέρηση στο να αφομοιώνει ακόμη και την πιο ανατρεπτική “σκηνή” στο βαθμό που το ίδιο έχει διαμορφώσει ένα “κοινό” πανέτοιμο για κάθε είδους νεωτερισμό: ακόμη και για την σκηνική ανατροπή του Θεάματος. Αρκεί όλα να εξελίσσονται στην “σκηνή” και όχι σε πραγματικό (καθημερινό) χώρο και χρόνο.
Στο βιβλιαράκι που συνοδεύει το δεύτερο cd μας γράφουμε:
Υπάρει και ένα παραπέρα ανοιχτό ζήτημα. Η επίγνωση ότι όλα μπορούν να αφομοιωθούν από το Θέαμα στο επίπεδο της φαινομενικότητας τους δεν μας απαλλάσσει από την αγωνία για μια συλλογική ανατροπή των θεαματικών όρων. Θέλουμε το αυθεντικά συλλογικό -σε όποιο βαθμό το έχουμε κατακτήσει- να αντανακλάται και στη μορφή όλων όσα κάνουμε συλλογικά .
Εκείνο λοιπόν που εσύ θεωρείς κλειστό ζήτημα και τελιωμένο μέσα σου για μας παραμένει ανοιχτό. Όσον αφορά τον Ντεμπόρ, τον Βάνεγκεμ, την Σχολή της Φραγκφουρτης, ας μην ξεχνάμε ότι είναι μαρξιστές. Εμείς ως αναρχικοί έχουμε ουσιαστικές διαφωνίες μερικές φορές και στην ανάλυση αλλά περισσότερο στον τρόπο για το ξεπέρασμα του αστικού πολιτισμού.
δεν εθεσα τιποτα ως δεδομενο.αν θεωρησουμε οτι το θεαμα αναδυεται μεσα απο το πραγματικο και το πραγματικο μεσα απο το θεαμαειαναι μαλλον δυσκολο να αναζητησεις μονοπατια αυθεντικοτητας.το προβλημα ειναι αν το αντιθεαμα η και ακομα καλυτερα το αντιεμπορευματικο ενεχει τοσο το θεαμα οσο και το εμπορευμα .αν θεωρησουμε οτι το θεαμα ειναι η προεκταση του φετιχισμου εμπορευματος πσο νομιζετε οτι αυτος οφετιχισμος εχει προχωρησει?ανετα η νεωτερικη επαναστατικη κουλτουρα μεταρεπεται σε ενα προιον που πουλαει μιας και ειναι ευκολοχωνευτο λαιφσταιλ.αυτο κατα την γνωμη μου φαινεται και απο τις συναυλιες απο τις αντιδρασεις του κοινου.οσο για την ωχρα και τις πολιτικες ομαδες που σχετιζονται μαζι της υπαρχει ενα μαρξιστικο υποβαθρο μιας και ο δανεισμος του ορου του θεαματος δεν ειναι τυχαια.ποσο μαλλον να λαβουμε υποψιν οτι ο ορος εχει ξεκαθαρα μαπξοστικες καταβολες dp
Δημοσίευση σχολίου