Σύγκρουση των αποφθεγμάτων Νο 2: είχα τα σλόγκαν σαν παιδιά μου

— Στη δεκαετία του ’80 συμμετείχατε στη μόδα των σλόγκαν στο ελληνικού τραγουδιού. Αφετηρία αυτής της περιόδου ήταν το «Ατάκα κι επιτόπου». Γιατί;

— Κοιτάξτε τι συνέβη με μένα: η φωνή μου ήταν προορισμένη για καλά τραγούδια, το μπρίο μου ωστόσο δεν ταίριαζε σ’ αυτά. Μόλις είπα σλόγκαν έγιναν σουξέ. Τα υποστήριξα όπως και η εποχή. Σίγουρα το ρεπερτόριο με αδίκησε. Προσπαθούσα αλλά δεν μου έδιναν ούτε τη θέση ούτε το χρήμα. Περίμενα πολύ καιρό. Αυτά με βοήθησαν, έκανα την περιουσία μου, τα σπίτια για τα παιδιά μου. Eχω τραγουδήσει Γιάννη Μαρκόπουλο, Γιάννη Σπανό αλλά δεν ήρθε η επιτυχία. Στο τραγούδι θέλεις και τη δόξα θες και το χρήμα. Όταν έχεις προσόντα και σε ζητάνε τα μαγαζιά, θέλεις μια θέση πιο πάνω στην ταμπέλα. Αυτά μου τα έδωσαν, τα σλόγκαν. Κι εγώ τα αγάπησα σαν παιδιά μου. Ο Τ. Μουσαφίρης άλλωστε δεν είναι τυχαίος.

Δούκισσα, Καθημερινή 27/10/2007

Πριν από μέρες, φτάνοντας στο σπίτι

προχωρημένο απόγευμα, ήλιος σβησμένος

με τα μεγάφωνα ανοιχτά, στο πάτωμα απλωμένα

σε τρόμο ασταμάτητο άναβες, ξοδευόσουν

στην άσφαλτο που πύρωσε τη μέρα, και το βράδυ

τη μεταφέρουν σκοτωμένα φώτα ηλεκτρικά.

Γιατί το αργό χαλάρωμα

μες το κενό, το επίμονο ψιχάλισμα

στα κλειδωμένα βλέφαρα τραβώντας τις κουρτίνες

γίνεται βάρδια εξαντλητική

Γιατί αυτή η ερήμωση

δεν είναι ποίημα, μουσική ή μαλακό φθινόπωρο

δε συνηθίζεται σα ρούχο - είναι τα μάτια ενός παιδιού

πνιγμένου

Α. Ασλάνογλου, 1970