Όταν ένα από τα χρυσά παιδιά της ποπ γυρίζει την πλάτη στη βιομηχανία που την ανέδειξε, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για κατάρρευση του μοντέλου παραγωγής και διακίνησης δίσκων, όπως το γνωρίσαμε τον 20ό αιώνα. Η Μαντόνα ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από τη Warner με την οποία συνεργάζεται εδώ και 25 χρόνια, με το σκεπτικό πως η εταιρεία δεν έχει να της προσφέρει τίποτε πια. Το λαμπρό δημιούργημα στρέφεται κατά του δημιουργού του; Τα τελευταία χρόνια, αρκετοί καλλιτέχνες έκαναν το ίδιο. Ο ρόλος του απλού μεσάζοντα, που απέφερε μυθικά κέρδη στη δισκογραφία, τις περισσότερες φορές εις βάρος των καλλιτεχνών, σβήνει. Το τελικό χτύπημα, όμως, θα έρθει από το ίδιο το κοινό: από εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο οι οποίοι έχουν ελεύθερη πρόσβαση στη μουσική μέσω Διαδικτύου. Η μαζική στροφή σε ριζικά διαφορετικούς τρόπους διανομής των μουσικών προϊόντων, όχι μόνο είναι αδύνατον να ανακοπεί, αλλά και «απογυμνώνει» την αιτίαση της πειρατείας εκ μέρους των εταιρειών, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ήδη νέο νομικό πλαίσιο για την πνευματική ιδιοκτησία και τα δικαιώματα αναπαραγωγής.
Ο Πίτερ Γκάμπριελ πρότεινε πριν από λίγους μήνες την ιστοσελίδα www.We7.com., μια μουσική υπηρεσία όπου οι χρήστες κατεβάζουν δωρεάν μουσική και οι καλλιτέχνες πληρώνονται από τις διαφημίσεις που φιλοξενούνται στο site. Ποιο ήταν το σκεπτικό του; «Πολλοί δεν θέλουν πια να πληρώσουν τη μουσική τους. Θα δώσουν λεφτά για να πάνε σε συναυλίες ή να κατεβάσουν μουσική για το κινητό τους αλλά η πλειονότητα των ανθρώπων κάτω των 30 δεν θα πληρώσουν για να κατεβάσουν μουσική. Οι καλλιτέχνες θα επιβιώσουν μόνο αν μάθουν να εκμεταλλεύονται τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η ψηφιακή μουσική επανάσταση».
Ο Πρινς ναι μεν έδωσε το νέο του άλμπουμ στην βρετανική εφημερίδα Mail On Sunday, βάζοντας παράλληλα στην τσέπη του 500.000 δολάρια, αλλά στον υπόλοιπο κόσμο το Planet Earth κυκλοφόρησε κανονικά στα δισκοπωλεία από την Sony BMG. Γιατί εξαιρέθηκε η Μεγάλη Βρετανία; Η απάντηση είναι: οι 21 συναυλίες του τον Αύγουστο στο Λονδίνο. Δεν είναι μυστικό, άλλωστε, ότι οι καλλιτέχνες δεν πλουτίζουν από τις πωλήσεις των δίσκων αλλά από τα live και η κίνηση του Πρινς ήταν μια ωραιότατη προσυναυλιακή διαφήμιση. Τα μικτά κέρδη της Μαντόνα από την τελευταία περιοδεία της Confessions World Tour, η οποία ξεκίνησε στα τέλη Μαΐου του 2006 και ολοκληρώθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου του 2006 στο Τόκιο, ήταν ιλιγγιώδη: 193,7 εκατομμύρια δολάρια.
Καθημερινή, 27-10-07
Νομίζουμε ότι η εξέλιξη της κίνησης των Radiohead κάνει όλο και περισσότερο εμφανή τα κίνητρά τους. Απ’ ό,τι φαίνεται δεν ήταν ούτε καινοτόμος (αναφέρθηκαν και πρότερα παραδείγματα στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης σ΄ αυτό εδώ το ιστολόγιο) και προφανώς δεν πρόκειται να είναι η τελευταία. Το χρήμα ρέει άφθονο (από τις συναυλίες, τις εμφανίσεις και τα συναφή), η πειρατεία ως κοινωνική πρακτική ακυρώνεται (είχαμε διατυπώσει ότι αποτελεί εκβιαστικό κίνητρο όχι μόνο για τις εταιρίες αλλά και για τους «καλλιτέχνες» η αντιμετώπιση του φαινομένου), οι δισκογραφικές δεν έχουν πει την τελευταία τους κουβέντα και εμείς θεωρούμε ότι η καχυποψία μας απέναντι στους «καλλιτέχνες» έχει επιβεβαιωθεί και με το παραπάνω. Η επιλογή των radiohead δεν είναι απόρροια των πολιτικοποιημένων ή οικολογικά ευαισθητοποιημένων στίχων τους αλλά του οικονομικού τους οφέλους. Είναι καταδεικτικό ότι η επιλογή αυτή ακολουθείται -ή προηγήθηκε κιόλας- από την Mandona και τoν Prince (…αυτά τα θαύματα κοινωνικής ευαισθησίας!). Εξάλλου Ο Γκάμπριελ είναι σαφής: «Οι καλλιτέχνες θα επιβιώσουν μόνο αν μάθουν να εκμεταλλεύονται τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η ψηφιακή μουσική επανάσταση»…
Έτσι η επανάσταση αποκαθίσταται ως αναφορά, δεν χρεώνεται στους radiohead αλλά εκεί που πρέπει: στην ψηφιακή μουσική επανάσταση.
17 σχόλια:
Η ψηφιακή διακίνηση της μουσικής είναι όντως συναρπαστικό φαινόμενο, μέσω του ιντερνετ κατάφερα να βρω και να ξανακούσω πολύ αγαπημένες μου μπάντες όπως καλή ώρα εσείς, οι "Ναυτία" και οι "Μάστιγα", οι "Πίσσα και Πούπουλα", οι "Γκουλάγκ" για ν' αναφέρω μόνο κάποιες ελληνικές μπάντες που είχα παλιά σε κασέτες και που για χρόνια δεν έβρισκα τρόπο ν' ακούσω.
Ένα μέτρο που είχαν θέσει σε εφαρμογή οι "Ναυτία" για την καταπολέμηση της αισχροκέρδιας θυμάμαι ήταν η αναγραφή της προειδοποίησης στο πίσω μέρος των δίσκων τους "Απαγορεύεται η πώληση του δίσκου πάνω από 1000 δραχμές, σε περίπτωση που ο δίσκος είναι ακριβότερος μην τον αγοράσεις!". Το μέτρο αυτό λειτούργησε και πρόλαβε αυθαιρεσίες δισκοπωλών λειτουργώντας σε εποχές που οι δίσκοι και τα πρωτοεμφανιζόμενα CD κοστίζαν 5,6 ακόμα και 7000 δραχμές!
Επίσης η παραγωγή και διακίνηση της μουσικής από τις ίδιες τις μπάντες, που έχει ήδη εφαρμοστεί (και εφαρμόζεται ακόμα) ως μέτρο από πάρα πολλούς καλλιτέχνες είναι ένας ακόμα φραγμός στην αυθαιρεσία.
Διότι ρε αδέρφια καλή η ψηφιακή μουσική αλλά εγώ την μουσική μια ζωή την έχω συνδεδεμένη με την παρέα. Είναι άλλο να βάζεις έναν δίσκο στο πικάπ ή ένα CD στο στερεοφωνικό και να γουστάρεις με τους φίλους και τις φίλες σου πίνοντας και συζητώντας και άλλο να ακούς ένα κομμάτι μόνος σου στο MP3 ή στον υπολογιστή. Το αισθάνομαι αλλιώς προσωπικά. Το MP3 είναι ένα άθροισμα από μηδενικά και άσσους ενώ ο δίσκος και το δισκάκι είναι κάτι το χειροπιαστό. Δεν είμαι υλιστής, αλλά ο δίσκος που τον πιάνεις στα χέρια σου λέει πολλά για τους ανθρώπους που τον έφτιαξαν. Η αισθητική, η φιλοσοφία, οι ιδέες και οι θέσεις μιας μπάντας μπορούν κάλλιστα να αποτυπωθούν πάνω σ' ένα εξώφυλλο και αυτό δημιουργεί άλλη σύνδεση με το περιεχόμενό του.
Πιστεύω δηλαδή ότι ναι μεν πρέπει να καταπολεμηθεί το νταβατζιλίκι των εταιρειών με κάθε τρόπο, δεν πρέπει να χαθεί όμως από την άλλη η δημιουργία και η κυκλοφορία αυτών των χειροπιαστών δημιουργημάτων, που πολλές φορές είναι υψηλής αισθητικής αξίας.
Για την περίπτωση των Radiohead ήμουν σίγουρος όταν το έμαθα ότι ξέρουν πολύ καλά τι κάνουνε. Οι άνθρωποι αυτοί ζούνε από την μουσική τους και δεν θα θέλανε σε καμιά περίπτωση να διακινδυνεύσουνε τα έσοδα και την βόλεψή τους. Το παράδειγμα από το μητροπολιτικό μουσείο της Νέας Υόρκης έχει δείξει ότι οι επισκέπτες αφήνουν από μόνοι τους πολύ περισσότερα χρήματα απ' όσο θα ήταν ίσως το αντίτιμο του εισιτηρίου εάν υπήρχε. Για την Μαντόνα και τον Πρινς βέβαια δεν χρειάζονται σχόλια, οι τύποι κάνουν καθαρές μπίζνες με την δουλειά τους και δεν έχουν καμία σχέση με την τέχνη. Άλλωστε και οι ίδιοι αυτοχαρακτηρίζονται πιστεύω σόουμεν και όχι καλλιτέχνες...
Καλά σε γενικές γραμμές πάντως αυτό που έκαναν οι Radiohead και τόσοι άλλοι δεν είναι κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο σαν πρακτική, μιας και σε έναν μικρό τομέα του καπιταλισμού εφαρμόζεται κατεξακολούθηση. Ο τομέας αυτός είναι αυτού του ελέυθερου λογισμικού. Ένα σωρό εταιρείες (ανάφερομαι σε αυτές επειδή έχουν σαν στόχο το κέρδος) επιτρέπουν να κατεβάζεις όποιο ελεύθερο λογισμικό θες και ένα σωρό προγράμματα που το συνδεύουν εντελώς νόμιμα και χωρίς χρήματα. Βέβαια δεν είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα, γιατί από τη μια μιλάμε για κάτι που είναι "άμεσο" δημιουργημα κάποιων (ένας δίσκος) και από την άλλη για προγράμματα στα οποία έχουν συμβάλλει εκατομμύρια άνθρωποι. Ωστόσο είναι εκεί. Πριν 10 χρόνια θυμάμαι ένα πακέτο της Suse για τον οικιακό χρήστη με 7 cd και τρία βιβλία πωλούνταν 13.000 δρχ όταν ΜΟΝΟ το λειτουργικό της microsoft έκανε 60.000.
Αυτό φυσικά δεν το λέω για να διαφημίσω ή να δυσφημήσω κάποιαν εταιρεία. Απλά τονίζω το γεγονός ότι παρόλο που το ελεύθερο λογισμικό ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ να πωληθεί σαν τέτοιο, οι εταιρείες καταφέρνουν να βγάζουν λεφτά και το πράγμα να συνεχίσει να δουλεύει.
Το γενικότερο πρόβλημα με την τέχνη δεν είναι το εμπόριο ή το εμπόρευμα ωστόσο. Το βασικό πρόβλημα είναι η αλλοτρίωση, ο διαχωρισμός και η διαμεσολάβηση. Θα γίνω λίγο κυνικός και θα πω ότι το ίδιο πρόβλημα που έχει ένας εργαζόμενος σε σχέση με αυτό που παράγει έχει και ένας καλλιτέχνης με αυτό που δημιουργεί.
Σε 20 χρόνια μπορεί να μην υπάρχουν δισκογραφικές και μακάρι γιατί έχουν καταστρέψει πολλούς. Ωστόσο θα συνεχίσουν να υπάρχουν τα στούντιο, οι διαφημιστικές, οι συναυλιακοί χώροι με τους φουσκωτούς κλπ. Το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός. Το ότι μπορεί εδώ η εκεί να ξεπερνάει μία συγκεκριμένη μορφή του δεν το κάνει λιγότερο καπιταλισμό.
Και οι Πυξ Λαξ φράγκα έβγαλαν (με το τσουβάλι), αυτό δε σας εμπόδισε να χρησιμοποιείτε το studio τους για να γράφετε τις...υπερπαραγωγές σας.
Αγαπητέ ανώνυμε(;) τώρα τελευταία αυτό το αστείο επιχείρημα έχει αρχίσει να πέφτει επάνω μας περιέργως συχνά στο διαδίκτυο. Το στούντιο Live δεν ανήκει στους πυξ-λαξ (και να ήταν δηλαδή δικό τους ποιό είναι το πρόβλημα, χάρη θα μας κάνανε; μια χαρά πληρώσαμε), απλώς εκεί γράφουν τους δίσκους τους γιατί, αφενός μεν μια εποχή οι ιδιοκτήτες έπαιζαν μαζί τους, αφετέρου δε μένουν στους άγιους ανάργυρους. Πιθανόν να υπάρχουν κι άλλοι λόγοι τους οποίους εμείς δεν μπορούμε, ούτε και θέλουμε να ξέρουμε. Η Ωχρά Σπειροχαίτη έγραψε τον δεύτερο δίσκο της εκεί (ο πρώτος γράφτηκε στο μοσχάτο σε ένα στούντιο το οποίο δεν υπάρχει πια) γιατί αφενός μεν ένας από τους ιδιοκτήτες έπαιζε παλιά μαζί μας (πριν παίξει με τους πυξ-λαξ αν σε ενδιαφέρει)αφετέρου δε μένουμε στην περιοχή και επιπλέον μας συνέφερε οικονομικά. Τώρα αν δεν σε ικανοποιεί η υπερπαραγωγή μας (κι εμείς βέβαια έχουμε τις ενστάσεις μας) τα παράπονά σου στον Moby (εμείς θα προσπαθήσουμε την άλλη φορά να είμαστε πιο εμμενείς και προσεκτικοί στην εγγραφή).
Ό,τι και να κάνετε το αποτέλεσμα θα είναι για γέλια και για κλάματα. Σας τρώει πολύ ενέργεια να κρίνετε τους άλλους, που να βρείτε χρόνο για τα όργανά σας.
Αλήθεια χορδές τυλίγετε μόνοι σας ή αγοράζετε από τις κακιές εταιρείες;
Και κιθάρες; Ξύλα από το βουνό ή αμερικάνικες Fender Telecaster;
Ματαιοπονείς κι εδώ και στο ίντυ. Μη χάνεις άλλο τον πολύτιμο χρόνο σου μαζί μας...
Είναι όντως πολύ εύκολο να αποφεύγετε να απαντήσετε σε πρακτικές ερωτήσεις που αφορούν την ουσιαστική καθημερινότητα ενός οποιουδήποτε μουσικού.
Τί αναρχικός είσαι παναθεμά σε; Η αντιδραστικότητά σου δε λέγεται. Εσύ θα φτάσεις να συμπαρατάσσεσαι με τους κνίτες που λένε ότι τα παίρνουμε από το Λαλιώτη. Δηλαδή η αναρχία η δικιά σου τί λεει; να πάμε να δουλέψουμε σε μαγαζιά; να βγάλουμε δίσκο; να παίζουμε για την διεθνή αμνηστία; να βάζουμε αντίτιμο; να βγαίνουμε στην τηλεόραση; Λύσαξες! Είπαμε ποτέ εμείς ότι δεν φοράμε ρούχα ή ότι τα φτιάχνουμε μόνοι μας; Είπαμε ποτέ ότι δεν ακούμε μουσική; Είπαμε ποτέ ότι φυτεύουμε πατάτες στην ταράτσα; ότι δεν μας ξέρει ο μανάβης της γειτονιάς; Τί εξυπηρετεί η αδυναμία σου να καταλάβεις, να διαβάσεις έστω τις απόψεις μας; Είπαμε ποτέ ότι μπορείς να αυτονομηθείς από την κοινωνία που σε περιβάλλει; Αυτό που λέμε είναι ότι αυτό προσπαθούμε. Αν διαφωνείς με αυτό που κάνουμε (που είναι και η πρότασή μας)πες μας εσύ τι θα έκανες. Έλα, για σένα είναι πιό εύκολο μια και εσύ δεν εκτίθεσαι όπως εμείς ευπρόσωπα σε σχέση με τις προτάσεις μας. Ασχολείσαι που ασχολείσαι μαζί μας. Πες κάτι πειστικό που να δικαιολογεί την επιθετικότητά σου αυτή.
"αναρχικέ" αρκετά με το θλιβερό σου τσίρκο.Η ειρωνία είναι το τελευταίο προπύργιο του ηττημένου κι απ'οτι φαίνεται κι αυτό καταρρέει.Αν έχεις άποψη και κυρίως προτάσεις για τις εμπορευματικές σχέσεις κατέθεσέ τα αλλιώς κρύψου στα πληκτρολόγια και τα σκοτάδια των καφενείων όπου βρίσκεται κι ο φυσικός σου πολιτικός χώρος.
παντως κ χωρις να θελω να συνηγορησω στις ειρωνικα σχολια που εκφραστηκαν, ερωτηματ σχετικά με το που ηχογραφει μια μπαντα δεν ειναι ολοτελα ασχετα. ισως δηλαδη να ειναι πιο σημαντικο να δημιουργησεις ενα diy στούντιο ηχογραφήσεων απο το αν εχει η όχι αντιτιμο το cd σου. το εμπορευμα αναγκαζεται να υποστει καποιες αλλαγες στη διαδικασια ψηφιοποιησης του. αυτο αφηνει για καποιο χρονικο διαστημα τουλαχιστον το πεδιο ανοικτό σε ελευθεριακες κ ριζοσπαστικες προτασεις κ πρακτικες. η πρωτοβουλια των radiohead έχει ενδιαφέρον. δεν είναι ριζοσπαστική σίγουρα, αλλά ούτε κ αξίζει την τόση απαξίωση που της δείχνετε. ως προταση δεν ειναι αμεσα οικειποιήσιμη, αφου αν το εκανε μια άλλη άγνωστη μπάντα κανεις όχι μονο δε θα άφηνε αντιτιμο για να κατεβασει τα κομματια αλλα ούτε καν θα τα κατεβαζε. απο την άλλη όμως, επίσης δεν είναι οικειοποιησιμο αμεσα το γεγονος ότι κυκλοφορησατε 2 cd χωρίς αντίτιμο, αφού έχετε ήδη κάποιο όνομα στο χώρο που κινείστε κ υπήρξαν πολλές κινήσεις εισφορών στα έξοδα. αν ενα γκρουπ απο την ξάνθη π.χ. ηθελε να κανει το ιδιο πως θα έβρισκε τα 2-3 χιλλιάδες ευρώ που απαιτούνται για ηχογράφηση κ κοπή cd; κ εμεις με τη μπαντα μου δεν πουλαμε τις κυκλοφοριες μας κ κανεις δεν μας εχει βοηθησει στα έξοδα (αν κ εχουμε παρει όμορφα δωρα και κυκλοφοριες αλλων ανθρωπων).
θα περιμενα η κριτική σε εγχειρηματα παρομοια με αυτο των radiohead να μην έμενε στο αν ειναι ή όχι έμποροι, αλλά να έμπαινε στο ουσιωδες, σε μια κριτικη δηλαδή της ψηφιακοποίησης (μαπα λέξη) της μουσικής. εν τελει τι είναι λιγοτερο διαμεσολαβημενο, να κατεβασεις ενα album δωρεαν κ να το παιξεις στον υπολογιστη σου αναμεσα σε ενα τεραστιο Playlist ή να στειλεις 3 ευρώ σε ένα γράμμα και να λαβεις ενα cd-r ή μια κασσέτα σε ένα χειρόγραφο φάκελλο;
Το γεγονός ότι είμαστε ανάμεσα στους βασικούς πυλώνες συγκρότησης της συντεχνίαςπλην, η οποία έχει ως στόχευση όχι μόνο τη δημιουργία στούντιο προβών και ηχογραφήσεων αλλά μέχρι και αυτοοργανωμένου τυπογραφείου, δείχνει ότι συμμεριζόμαστε το σκεπτικό σου. Αλλά το πρότζκετ είναι μεγαλεπήβολο προς το παρόν. Το προσπαθούμε πάντως...
Όταν η Ωχρά κυκλοφορούσε το cd της δεν ήταν το "όνομα" που απέκτησε στη συνέχεια (όνομα που απέκτησε και από την επιμονή της να υπάρχει με αυτά τα χαρακτηριστικά) και εν πάση περιπτώσει δεν ήταν οι εισφορές μετά την έκδοση που κάλυπταν τα έξοδα αλλά ένας μεγάλος περίγυρος που εκ των προτέρων θεωρούσε το εγχείρημα ως δική του προέκταση.
Το πρόβλημά μας με τους Radiohead είναι ότι, εν ολίγοις, δεν έχουμε εμπιστοσύνη σε μια "αντιεμπορική" κίνηση όταν αυτή προέρχεται από μια "εμπορευματικοποιημένη" συνείδηση.
Είναι αλήθεια ότι δεν μας ενδιαφέρει το μέγεθος της διαμεσολάβησης στη διακίνηση ενός έργου αλλά η οριστική και τελεσίδικη κατάργησή της. Θεωρούμε ότι όλοι πρέπει να πειραματιστούμε στην κατεύθυνση του να δημιουργήσουμε ένα αυτόνομο δίκτυο διανομής και ανταλλαγής των έργων μας.
Όσον αφορά το download πρόκειται για μια επιλογή που έχει και σαφώς ταξικά χαρακτηριστικά.
Επενδύουμε κι εμείς στα όμορφα δώρα που αναφέρετε κι εσείς ότι σας έχουν προσφέρει: είναι ανεκτίμητα επιπλέον της μοναδικότητάς τους γιατί είναι έξω από -και κατά κάποιον τρόπο ενάντια- στον κόσμο των εμπορευμάτων.
σαφως κ είναι κοινή επιδίωξη μια οικονομία ανταλλαγής κ δώρου - τόσο σε ότι αφορά τη δημιουργία όσο κ σε όλο το έυρος της ανθρώπινης δραστηριότητας. αυτό όμως δεν έχει επιτευχθεί (ακόμα;). η μουσική ωστόσο είναι ωραίο να συνεχίσει να υπάρχει ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες. παλευοντάς τες βέβαια και κριτικαροντάς τες. αυτό είναι και το νόημα του αιτήματος για αυτοοργάνωση των διαφόρων εγχειρημάτων δημιουργίας. η επιλογή της καθαρότητας στην οποία δείχνετε να εμμένετε δε θα άφηνε χώρο για την υπαρξή της. έχετε τη στήριξη μιας πολιτικής ομάδας και κινείστε σε ένα χώρο κινηματικό με ανεπτυγμένα αντανακλαστικά σε ότι αφορά την εισφορά σε κράνη, κουτιά κτλ αυτό σας έδωσε τη δυνατότητα να βγάλετε χωρίς αντίτιμο τις κυκλοφορίες σας κ καλά κάνατε. τι συμβαίνει όμως με τους υπόλοιπους; στη συντεχνία + τα μισα λινκ δε λειτουργούν. οι αυτοργανωμένες συναυλίες αφορούν κυρίως συγκεκριμένα μουσικά ιδιώματα, ελάχιστα είναι τα ανοικτά diy στούντιο, το ίδιο ισχύει κ με τα τυπογραφεία/μεταξοτυπεία. εγώ προσωπικά προτιμώ να δω να κυκλοφορεί μια αυτοοργανωμένη μουσική συλλογή απο τη λάρισα π.χ. που να πωλείται φτηνά και να ανταλλάσεται παρά να μη βλέπω να κυκλοφορεί τίποτε, εν αναμονή του χωρίς αντιτίμου.
είναι πολύ ωραίο να υπάρχουν μουσικοί που ταξιδεύουν και παίζουν τη μουσική τους σε διάφορα μέρη. πως όμως μπορεί να επιτευχθεί αυτό; χρειάζεσαι κάποια λεφτά για τα έξοδα του ταξιδιού και στα ελάχιστα μέρη που λειτουργεί η λογική του κουτιού, εντάξει θα βγουν απο κει κάποια έξοδα. αλλά σε μια συντριπτική πλειοψηφία αυτό δεν ισχύει. οπότε είναι ίσως καλύτερο να γίνει μια τετοια συναυλία ακόμα και με αντίτιμο, απο το να μη γίνεται καθόλου. γιατί σε μια τέτοια περίπτωση ωθούμε τον κόσμο να ψάξει πλήρως αλλοτριωμένους χώρους κλαμπ και μάνατζερς.
και διαφωνώ πλήρως στη θέση σας για την αλλοτρίωση. δεν ισχύει το 0 ή1, η ελαχιστοποίηση της αλλοτρίωσης και της διαμεσολάβησης είναι ζητούμενο. αγνότητα και καθαρότητα επικρατεί μόνο στα νεκροταφεία, η ζωή είναι βρώμικη και γεμα΄τη μολύνσεις, γι΄αυτό και υπέροχη.
εμείς κάναμε μια σειρά αυτοργανωμένων συναυλιών στην αθήνα, καλώντας μουσικούς της "πειραματικής" σκηνής απο διάφορα μέρη του κόσμου. οι άνθρωποι αυτοί (όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι) ήθελαν κάποια λεφτα για τα εισητηριά τους -κ καλά έκαναν κ τα ήθελαν. με δεδομένο ότι δε γουστάρουμε την είσοδο και με το ότι ακόμα κ όταν ερχόντουσαν χίλια κ παραπάνω άτομα το κουτί δε μάζευε πάνω απο 100 ευρώ ποιες είναι οι λύσεις; επειδή είμασταν αρκετοί η εισφορά 50-100 ευρώ απο τον καθένα έλυσε σε κάποιες περιπτωσεις το πρόβλημα. αλλά κάτι τετοιο δε μπορείς να το κάνεις παραπάνω απο 2-3 φορές το κόστος γίνεται δυσβάσταχτο. οποτε αναπόφευκτα στηρίζεσαι στη λογική ότι ο άλλος θα πληρωθεί κατι παραπανω απο τα εξοδά του π.χ. στη γαλλία ή τη σουηδία έτσι ώστε να μπορέσει να έρθει εδώ κ να πάρει λιγότερα. κάποιο ποσοστό αλλοτρίωσης είναι δηλαδή αναπόφευκτο υπο τις παρούσες συνθήκες. και το ζήτημα είναι να αλλάξουμε τις συνθήκες, να δημιουργήσουμε δίκτυα διανομής, να αγοραστούν-αποκτηθούν κοινόχρηστα ηχητικά να ανοιχτούν χώροι στούντιο, όχι να απαιτούμε (να βάζουμε ωσ στόχο ναι, όχι όμως να απαιτούμε ως προυπόθεση) την απόλυτη καθαρότητα.
το βασικό στον καπιταλισμό είναι να ρέουν ανεμπόδιστα τα εμπορεύματα - το αν πωλούνται ή όχι είναι δευτερεύων. το yahoo παρέχει δωρεάν χώρο για συζήτηση και Online κοινότητες (όπως αυτό το blog για παράδειγμα). αν δεν το έκανε ίσως οι άνθρωποι να φτιάχναν δικές τους πραγματικές κοινότητες και αυτό θα ήταν επικίνδυνο. δεν είναι μόνο τα προφανή έσοδα απο διαφημίσεις: είναι η σύμπλευση με το νεό μοντέλο κυριαρχίας. Ισως παλιότερα οι φωνές της αντιπολίτευσης να σωπάζανε με τη βίαιη κατασταολή- πλέον έχει κριθεί απαραίτητο και πιο οκονομικό είτε να σκεπάζονται με τις αντιπολιτευτικές φωνές του ίδιου του συστήματος ή να εξαγοράζονται και να αφήνονται να λειτουργούν "ελεύθερα". Ο καπιταλισμός ψάχνει να βρει τρόπους να αφομειώσει, να πραγμοποιήσει αν θέλετε, το p2p και την ελεύθερη ανταλλαγή πληροφορίας του διαδικτύου. Δε θα είναι η πρώτη φορά που κα΄ποιο ελευθριακό εγχείρημα καταντά μια γελοία καρικατούρα.
Μέχρι τότε όμως τίποτε δεν έχει κριθεί οριστικά κ το ότι κάποιος αναζητά κάπως πιο απελευθερωμένες λύσεις έστω κ μέσα απο την κυριαρχία του εμπορεύματος είναι θέμα συζήτησης για το πόσο μπορεί να μας ενδιαφέρει. πάντως υπάρχει κ παράδειγμα γκρουπ που ξεκίνησε πάιζοντας σε μαγαζιά κ όπου να΄ναι, σε αθήνα/σαλονίκη κ τώρα στηρίζει ενεργά diy προσπάθειες. το θέμα των downloads και των ψηφιακών μορφωμάτων που ευαγγελίζονται την αυτοργάνωση τύπου Myspace είναι τεράστιο. κ τέτοιες πρωτοβουλίες στυλ radiohead (όπως κ παλιότερα η προσπάθεια του δισεκατομμυριούχου stephen king να κυκλοφορήσει μόνος του τα βιβλία του μέσω δικτύου) καλό είναι πρωτίστως να φέρουν στην επιφάνεια το πρόβλημα της πραγμοποίησης του κάθε ζωντανού, του υποβιβασμού της ανθρώπινης επαφής σε μια σειρά Myspace φίλων, του υποβιβασμού των επιλογών κ αποφάσεων σε mutiple choise. προυποθέσεις δηλαδή της ψηφιακής επικοινωνίας.
σόρρυ αν το κούρασα, αλλά είδα να ανοίγεται ένα τεράστιο θέμα κ να δίνεται η εντύπωση ότι απαντιέται σε μια σειρά αφορισμών. ας είναι. καλό είναι τουλάχιστον που βάζετε τέτοια θέματα.
Αγαπητέ/ή Zinester
καλώς βάζεις τόσα πολλά ζητήματα και κανένα από αυτά δεν κρίνεται περιττό.
Η έννοια της "καθαρότητας" όπως τη διατυπώνεις είναι ξένη στον τρόπο που σκεφτόμαστε αλλά δεν είναι και τυχαίο ότι έχει προσληφθεί με αυτόν τον τρόπο. Εκείνο που εμείς πρεσβεύουμε είναι οι ξεκάθαρες θέσεις κι όχι οι καθαρές. Αυτά που τραγουδάμε είναι αυτά που ζούμε: αντιφάσεις, προσδοκίες, απελπισία, οργή αλλά και ψυχραιμία. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς προτείνουμε τις αντιφάσεις -αλλά το ξεπέρασμά τους. Γι' αυτό και δηλώνουμε ξεκάθαρα αναρχικοί. Δεν είναι ταμπέλα, ούτε φετίχ. Πρόκειται για έναν προσανατολισμό. Εμείς λύνουμε τις αντιφάσεις μας σε μια αντιεξουσιαστική κατεύθυνση.
Όλα όσα αναφέρεις για αυτάρκεια, δεν ισχύουν γιατί είμαστε γνώστες των γενικευμένων αδυναμιών όσων δημιουργούν...Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο συγκροτήθηκε η συντεχνίαπλην. Οι λόγοι που δεν "τρέχει" το εγχείρημα είναι πολλοί και οι ερμηνείες κινούνται από την στενή υποκειμενικότητα έως τις προβολές σε κοινωνικά αδιέξοδα...
Από κει και πέρα διατυπώνουμε μια σημαντική διαφωνία με όσα γράφεις: προκρίνεις τη δημιουργία σε σχέση με τους όρους της. Όχι. Από ένα σημείο και μετά αρχίζει να θολώνει η ξεκάθαρη ταυτότητα των εγχειρημάτων και -κατά την άποψή μας- ξεφτίζει η δυναμική της αυθεντικότητας της ίδιας της επικοινωνίας. Κοροϊδεύει ο ένας τον άλλο μέσα σε έναν χυλό αδυναμιών. Στην τελική αυτό που αποζητάς έχει σχέση με τους όρους και τις συνθήκες μέσα στις οποίες αυτό δοκιμάζεται ή όχι; Αν έχεις την εντύπωση ότι το έργο αυτονομείται των εμπορευματικών χαρακτηριστικών θα μας επιτρέψεις την άποψη ότι αυτές που βγαίνουν κερδισμένες μέσα σε μια τέτοια συνθήκη είναι οι εμπορευματικές σχέσεις. Αν αυτό το θεωρείς αδιάφορο τότε υπάρχει πρόβλημα γιατί μιλάμε άλλη γλώσσα. Ο "χώρος" δεν είναι υποχρεωμένος να βρίσκει τις προϋποθέσεις- αντιστάθμισμα ούτως ώστε κάποιοι να μην παίζουν σε μαγαζιά. Τις προϋποθέσεις τις φτιάχνουμε όλοι μαζί. Ας μην ξεχνάμε ότι κανόνας τελικά είναι τα γκρουπ που έχουν χρησιμοποιήσει αυτόν τον χώρο για να αναρριχηθούν στα ματαιόδοξα βάθρα της μουσικής βιομηχανίας.
Κανείς εθελόδουλος δεν πρόκειται να απελευθερωθεί αν δεν τα βάλει με τον εαυτό του. Και τότε θα είμαστε δίπλα του.
Για τις περιπτώσεις του "εξωτερικού" δεν έχουμε να πούμε κάτι γιατί δημιουργείται μια αίσθηση υπερβολής: έξοδα, εισιτήρια, φιλοξενία, που μπορεί να χρησιμοποιείται προσχηματικά για να δικαιολογηθούν προβλήματα "εσωτερικών" αδιεξόδων. Εγώ όταν πρόκειται να επισκεφτώ φίλους ή συντρόφους στο εξωτερικό δεν απαιτώ να μου πληρώσουν τα εισιτήρια και δεν διαχωρίζω την συναυλία από την επίσκεψη σε φίλους ή συντρόφους.
Κάνω τα κουμάντα μου κι αν δεν μπορώ δεν πάω...Ντρέπομαι να ζητάω λεφτά κι αυτή η ντροπή με προστατεύει γιατί στην αντίθετη περίπτωση διαρρηγνύεται η αγνότητα των προθέσεων της επίσκεψής μου.
Το ζητούμενο δεν είναι να παίζω γενικώς αλλά καταλυτικά το με ποιούς, σε ποιούς και μέσα σε ποιά συνθήκη.
Ας μην επαναλάβουμε την άποψή μας για τα downloads ούτε για τους radiohead γιατί θα είναι ένας ενοχλητικός μινιμαλισμός.
Πάντως καλό θα ήταν για ένα διάστημα να μην γίνονται καθόλου λάιβ αν εν τω μεταξύ δουλεύονται οι προϋποθέσεις ώστε κάποια στιγμή να γίνονται λάιβ μόνο με αυτοοργανωμένους όρους.
Θα συμμετείχες σε μια τέτοια επίμονη και επίπονη διαδικασία ή θα θεωρούσες τον εαυτό σου "καθαρό";
κατ΄αρχάς δεν προκρίνω την όποια δημιουργία έναντι του πλαισιου μέσα στο οποίο λαμβάνει χώρα. το καθε τι που δημιουργούμε, είναι άμεσα συνεδεμένο με το περιβάλλον στο οποίο πραγματώνεται. ένα γκράφιττι σε ένα τοίχο στην πόλη μπορεί να δείχνει όμορφο, το ίδιο ακριβώς σε ένα πίνακα σε μια γκαλλερί εντελώς αδιάφορο. αλλά δεν προκρίνω επίσης τα όποια αντιεμπορευματικά πλαίσια έναντι της δημιουργίας.
δηλαδή: όταν κάνω μουσική έχω δυο επιλογές. ή να κρατήσω αυτό που παίζω για τον εαυτό μου κ μόνο ή για ένα στενό κύκλο φίλων, οπότε δεν τ΄θεται θέμα προς συζήτηση. Η κι εδώ τίθεται το θέμα, να κοιτάξω να το επικοινωνήσω με άλλους ανθρώπους. Σ΄αυτή την περίπτωση το προφανές ζητούμενο είναι η επικοινωνία, η γνωριμία ο εμπλουτισμός της αποψής μου για τον κόσμο με άλλες απόψεις κτλ Επειδή σέβομαι αυτή ακριβώς την επικοινωνία, φυσικά θα αναζητήσω όσο το δυνατόν λιγότερο χυδαίους τρόπους για να γίνει αυτό. Θα αναζητήσω δηλαδή την απουσία διαμεσολαβητών με σκοπό το κέρδος -οικονομικό ή άλλο. Αλλά επιζητώντας μια ισσοροπία ανάμεσα σ΄αυτά τα δυο, έχοντας δηλ. κατα νου ότι η επικοινωνία είναι το πρώτο. Αν είμαι μέρος ενός αυτοργανωμένου δικτύου, με το οποίο κάνουμε συναυλίες σε διάφορα μέρη, προσωρινές καταλήψεις, επανοικειοποίηση χώρων, έχουμε δικά αμς μηχανήμτα, στούντιο κτλ και αυτό που κάνουμνε παρέα μας φέρνει σ΄επαφή με διάφορο κόσμο, τότε όλα καλά. το να επιζητήσω την εμπορευματική σχέση, θα ήταν λάθος.
Αλλά συχνά δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ζώντας στην αθήνα και έχοντας μια σ΄χεση με την αυτοργάνωση, έχω καταφέρει να αποφύγω να πάιξω σε οποιδήποτε "μαγαζί" ή σε σπονσοραρισμένα φεστιβαλ κτλ Αν ζούσα ωστόσο στην κατερίνη π.χ. η μόνη διέξοδος για να κάνουμε ένα live με την μπάντα μου ήταν το τοπικό ροκ μπαρ, τότε πιθανότατα θα το έκανα. Μπορεί να μην παίζαμε στο φεστιβαλ που θα διοργάνωνε η vodafone π.χ. αλλά θα γυρεύμαε να παίξουμε κάπου, έστω κ με είσοδο.
Αναφέρετε για όλες αυτές τις μπάντες που περάσαν απο το χώρο κ μετά ψαχτήκαν με δισκογραφικές και συναυλίες σε ροδον κ γκαγκαριν. Ετσι είναι. Αλλά αυτό δε λέει κάτι για τις συνθήκες που δημιουργούμε στο χώρο σε ότι αφορά την έκφραση; Πως είναι δυνατόν δηλαδή να απαιτούμε απο έναν άνθρωπο να παίζει το πολύ μια φορά το χρόνο (αν δεν παίζει πανκ/χιπ-χοπ κ δεν παίζει -για λόγους που είναι εκτός θέματος ίσως να συζητήσουμε-σε συναυλίες αλληλεγγύης) κ μάλλιστα στο ίδιο περίπου κοινό μιας συγκεκριμένης φάσης; Δε είναι φυσικό κάποια στιγμή να επιδι΄πωξει να ακουστεί κ αλλού να δοκιμάσει άλλα πράγματα; Κοντολογής, το γεγονός πιυ αναφέρετε μήπως θα έπρεπε να το χρησιμοποιήσουμε πρωτίστρως σε μια αυτοκριτική αντι για κριτική των γκρουπ; Αναμφίβολλα υπάρχουν περιπ΄τωσεις όπως καλή ώρα εσείς που έχετε κινηθεί διαφορετικά (αν κ έχω καιρό να ακούσω για Live σας κ επιπλέον όπως είπα κ σε προηγούμενο μέηλ, είστε κ΄παως ξεχωριστή περίπτωση ένεκα της κινηματικής σας θέσης). Ακόμα κ γκρουπ που κινήθηκαν μεσα στο diy όπως οι ναυτία π.χ. είτε έβγαλαν δίσκους σε μικρές εταιρείες, ή έπαιξαν σε συναυλίες σε μη diy χώρους ή κ με είσοδο.
Ή για να το πάω κ λίγο παραπέρα: αν κάποιος ταξιδεύει ανα την ευρώπη παίζοντας πειραματική, δύσκολη, μουσική που είναι καλύτερο να παίξει; Σε μια πανκ κατάληψη όπου πιθανόν να γιουχαριστεί, ή να απαξιωθεί τελείως, κ σε κάποιες περιπτώσεις δε θα υπάρχει ούτε καν φαγητό για τα γκρουπ, ή σε ένα μικρό χώρο ο οποίως ενδεχομένως σε κάποιες φάσεις να χρησιμοποιπείται κ για εμπορικούς σκοπούς, τον οποίο χρησιμοποιεί μια παρέα ανθρώπων για να κάνει συναυλίες κ τη μουσική του θα την ακούσουν τουλάχιστον προσεκτικά κάποιοι άνθρωποι τους οποίους μάλλιστα μπορεί να γνωρίσει και να κάνουν πράγματα μαζί; Τα παραδείγματα αυτά είναι πολύ συχνά και πραγματικά σε ότι παίζει στο θέμα των αυτοργανωμένων συναυλιών.
Παρεπιπτόντως εμένα μ΄αρέσει κ να έρχονται άνθιρωποι στον τόπο που μένω για συτοργανωμένες συναυλίες και να κάνω κ εγω το ίδιο. το βρίσκω φυσικό να προσπαθώ να τους καλύπτω κάποια έξοδα κ αντίστροφα. Δεν είναι το ίδιο με το να πας να συναντήσεις φίλους. Μ΄αρέσει δηλαδή κάτι που ίσχυε για μεγάλο διάστημα στην ύπαιθρο όπου οι ταξιδιώτες μουσικοί ή "storytellers" έφταναν σε ένα χωριό, ε΄παιζαν τη μουσική τους ή έλεγαν τις ιστορίες τους στην κοινότητα και οι άνθρωποι τους τάιζαν, μοιραζόντουσαν μαζί τους το αλκοόλ τους, τους έδιναν μέρος να κοιμηθούν κ κάποια δώρα για το δρόμο μέχρι την επόμενη στάση. Απο κάτι τέτοιο κερδίζουν αμφότεροι. Αλλά ο μουσικός χρειάζεται παρόλα αυτά κάποιον τρόπο γιοα να φτάσει απο το ένα μέρος στο άλλο. Κ όταν κουβαλάς κάποια μουσικά όργανα μαζί σου δεν είναι κ τόσο εύκολο να κινείσαι με ωτοστοπ ή να κοιμάσαι σε ξέφωτα και δάση.
Δεν έχετε κι εσείς παρατηρήσει πολλές φορές γκρουπ "εμπορικά", να έχουν πολύ πιο αυτοργανωμένη και ανθρώπινη λογική απο γκρουπ diy (που αναμασάνε τσιτάτα αλλά περιμένουν απο τους διοργανωτές να τους βάλουν κ τα καλώδια στις κιθάρες τους;) Θέλω να πω ότι το ζήτημα της διαχείρισης της δημιουργίας δεν είναι τόσο απλό. Για΄αυτό κ αξίζει καμμιά φορά να βλέπουμε κ κινήσεις "εμπορικών" εγχειρημάτων, παλίότερα π.χ. οι pearl jam είχαν επιχειρήσει μια μείωση τιμών σε συναυλίες, εναντια στην εταιρεία τους (αλλά λιποψύχησαν κάπου στη μέση) κάνοντας το όλο εγχείρημα περιγέλαστο.
Είναι επίσης γεγονός ότι οι περισσότεροι απο εμάς ακούμε κατα 99% "εμπορικοποιημένη" μουσική. Φυσικό είναι. ζούμε σε ένα κόσμο που τα πάντα (τείνουν να) διαμεσολαβούνται απο το εμπόρευμα. Καλό είναι να προσπαθούμε να το αλλάξουμε, αλλά παράλληλα να μην απαξιώνουμε ακόμα και διαμεσολαβημένες προσπάθειες.
Σ΄ότι αφορά το -πολύ σημαντικό- ερωτημά σας: Δεν ξέρω, νομίζω ότι το΄χω κάνει κ το προσπάθησα παραπάνω απο μια φορά, άλλες φορές με επιτυχία, άλλες με πλήρη αποτυχία. Κατέληξα ότι μ΄αρέσει τη μουσικ.η μου να την ακούνε άλλοι άνθρωποι με όσο το δυνατόν λιγότερη διαμεσολάβηση κ απο κει κ πέρα ανοίγονται πάρα πολλοί δρόμοι κ μονοπάτια. Εσείς απο τη μεριά σας δέχεστε την υπαρξή τους;
υ.γ. πάντως σαφώς κ συμφωνώ με τα ουσιαστικά σημεία της κριτικής σας στους radiohead αλλά κ στα υπόλοιπα ποστ που έχετε κάνει στο μπλογκ σας. μέσα σε ένα θρίαμβο της αντίφασης όχι ως πρόβλημα αλλά ως κάτι προσπεράσιμο, το εκτιμώ πολύ που κάποιοι επιδιώκουν το ξεκάθαρο. ακόμα κι αν πολλές φορές δε συμφωνώ μαζί τους.
Αγαπητέ zinester,
η όλη προσπάθειά μας βρίσκεται στο να δημιουργήσουμε αντικειμενικούς όρους όσον αφορά την επικοινωνία και την δημιουργικότητα. Αυτό στο γράφω γιατί έχεις μια τάση να διαβαθμίζεις τις επιλογές με βάση υποκειμενικά κριτήρια καθώς γράφεις: "θα αναζητήσω όσο το δυνατόν λιγότερο χυδαίους τρόπους",… "να ακούνε τη μουσική μου άλλοι άνθρωποι με όσο το δυνατόν λιγότερη διαμεσολάβηση"…Αυτή η συνθήκη μπορεί να διευκολύνει εσένα αλλά δυσκολεύει -εφόσον σχετικοποιεί- την κατανόηση από τους άλλους. Νομίζω ότι, όταν γράφεις: «η επικοινωνία είναι το πρώτο ζητούμενο», έχεις ήδη προκρίνει αυτό που στην πρώτη παράγραφο αφήνεις μετέωρο. Στο βαθμό που θεωρούμε ότι δεν υπάρχει διαχωρισμός της δημιουργίας από τη συνθήκη επικοινωνίας, αφού μια συνθήκη μπορεί να καταργεί ή και να υπονομεύει την αυθεντική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων (μαγαζιά, μαζικές συναυλίες, αποκλεισμός στη βάση ενός «ασήκωτου» αντίτιμου, μουσεία, εκδοτικοί οίκοι κλπ), αφού είναι έρμαιο κάθε φορά της ποιότητας της κάθε διαμεσολάβησης, δεν στέκει και οποιαδήποτε πρόκριση.
Όσοι έχουν παίξει σε μαγαζιά, όχι τόσο σαν επαγγελματίες αλλά σε στιγμές που θέλησαν να καταθέσουν την ψυχή τους, έχουν μετανιώσει οικτρά -είτε εδώ είτε στην Κατερίνη. Δεν νομίζω να έχεις διαφορετική εμπειρία στο προκείμενο κι αν θες την άποψή μου, αν περνούσε από το χέρι μου θα απέτρεπα οποιοδήποτε «σχήμα» ή άνθρωπο να εκτεθεί σε μαγαζί, μια και εκτιμώ ότι αυτή η εμπειρία θα μπορούσε να είναι καταλυτικά αποτρεπτική για κάθε δημιουργική συνέχεια και θα μπορούσε να στείλει όλο τον κόσμο σπίτι του.
Αυτοκριτική έχει γίνει σε μεγάλο βαθμό και ανάμεσά μας και προς τα έξω αλλά δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα αυτομαστιγωθούνε. Κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να τα περιμένουν όλα έτοιμα ή να κάνουν κριτική σε έναν «χώρο» χωρίς να έχουν προσπαθήσει να συνεισφέρουν την άποψή τους, την ένεργειά τους, να μοιραστούν διέξοδα κι αδιέξοδα, πραγματώνοντας αυτό που σημαίνει αυτοοργάνωση. Μέσα στο πλαίσιο αυτό γίνεται αυτοκριτική από σχήματα και άτομα του χώρου αλλά γίνεται και κριτική και πολεμική σε όσους λεηλάτησαν αυτόν τον χώρο για να προβάλλουν τις ματαιοδοξίες τους. Όλοι οι άλλοι που κραυγάζουν ενάντια στον «χώρο» και την «στενοκεφαλιά» του έχουν κάνει την αυτοκριτική τους γι’ αυτή τη σχέση; ΟΧΙ. Δεν την έχουν κάνει ποτέ και δεν την έχουν κάνει ποτέ μια και δεν έχουν ενδιαφερθεί ποτέ να κατανοήσουν έννοιες όπως η αυτοοργάνωση και η αυτονομία στην έκφραση και την δημιουργία.
Για τα έξοδα στις συναυλίες ας μην ανοίξουμε πάλι αυτήν την κουβέντα. Το «εξωτερικό» δεν υπάρχει για να προσφέρει άλλοθι στις ασυναρτησίες του «εσωτερικού». Εμείς έχουμε καλεστεί και από μαοϊκούς πριν μια δεκαετία για να παίξουμε σε ανοιχτό λαϊκό πρωτομαγιάτικο φεστιβάλ στην Ισταμπούλ και μάλιστα το διαπραγματευόμασταν καιρό λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες τον «οικοδεσποτών» μας. Μπορεί τελικά να μην πήγαμε εκεί αλλά παίξαμε στο στέκι τους στα Εξάρχεια («Γέφυρα») παρότι υπήρχε όχι μόνο μπαρ αλλά και διαφορά στις κοσμοαντιλήψεις μας. Ο λόγος ήταν η αμέριστη αλληλεγγύη μας σε σχέση με την καταστολή που δέχονταν από το ελληνικό κράτος.
Και φυσικά ακούμε εμπορευματοποιημένη μουσική. Εμπόρευμα είναι κάθε προϊόν που πουλιέται ή που φτιάχνεται για να πουληθεί. Το θέμα όμως είναι ότι, πέρα από το τι ακούμε, έχουμε κάνει την επιλογή μας να μην αναπαράγουμε τις εμπορευματικές σχέσεις σ’ αυτά που εμείς παράγουμε. Μπορεί να αγοράζουμε τις κιθάρες αλλά δεν πουλάμε αυτά που τραγουδάμε μ’ αυτές, τους στίχους που βγαίνουν από την ψυχή μας ενάντια σε έναν κόσμο που ζει πουλημένος. Μπλοκάρουμε τις εμπορευματικές σχέσεις επιλέγοντας να μην τις αναπαράγουμε.
Ρωτάς αν δεχόμαστε την ύπαρξη σχημάτων που επιδιώκουν την λιγότερη δυνατή διαμεσολάβηση στην επικοινωνία τους. Είτε τη δεχόμαστε είτε όχι αυτά τα σχήματα και αυτές οι επιλογές υπάρχουν. Στο βαθμό που μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες για την ελευθερία απέναντι στην γενικευμένη αλλοτρίωση είναι σίγουρο ότι με κάποιους θα συναντηθούμε. Στην +τεχνία- το κεντρικό μας μήνυμα ήταν: να δημιουργήσουμε ιδανικούς τόπους συνάντησης. Πάντα είναι θέμα χρόνου.
Γιατί δε φτιάχνετε μόνοι σας κιθάρες αλλά προτιμάτε τις Fender; Είναι κολλεκτίβα και η Fender τώρα; Ή μήπως οι εργάτες της στο Μεξικό παίρνουν 2,000 δολάρια ο καθένας μηνιάτικο;
Γελοίοι υποκριτές.
Τα τσιμπούρια (ακόμη και τα ανώνυμα) μπορούν να ζήσουν μέχρι και 16 χρόνια χωρίς να πιούν αίμα. Μπορείς λοιπόν "ανώνυμο τίποτα" να χαλαρώσεις. Δεν χρειάζεται να τρέφεις την μικρότητά σου με τόσο ένταση σε τούτο το ιστολόγιο. Ξέρουμε ότι κάτι σε πονάει για να ασχολείσαι και σε κατανοούμε όλοι μας εδώ. Ελπίζω μόνο τα παιδιά να μην σε κόψουνε. Είναι κρίμα!
Δημοσίευση σχολίου