Απαντήσεις εν τάχει Νο 1

Χωρίς «αντίτιμο»;

Το πρόβλημά μας δεν περιορίζεται στο αν θα υπάρχει εισιτήριο σε μια εκδήλωση ή όχι. Γίνονται εκδηλώσεις που δεν έχουν «είσοδο» και διοργανώνονται από δήμους, ευρωπαϊκή ένωση, κόμματα, εταιρίες κ.ά. Στις συγκεκριμένες εκδηλώσεις το αντίτιμο, βέβαια, δεν αφορά την τσέπη του θεατή αλλά το μυαλό, την ιδεολογία, την πολιτική ή προσωπική υπεραξία, τις ψήφους ή τη διαφήμιση. Το πρόβλημα είναι οι εμπορευματικές σχέσεις στο σύνολό τους. Θεωρούμε ότι στο βαθμό που πρεσβεύεις την εναντίωση στον κόσμο των εμπόρων πρέπει αυτό να αποκτά απτή υπόσταση και στη βάση αυτής της λογικής εξορίζουμε τα εμπορεύματα και τη φιλοσοφία τους από τις εκδηλώσεις μας. Δεν μπορούμε να εξορίσουμε τον κόσμο των εμπόρων από την καθημερινή μας ζωή γιατί αυτός ο κόσμος ορίζει και ελέγχει τα όρια της επιβολής του. Στα πράγματα όμως και τις καταστάσεις που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε, εμείς οι ίδιοι έχουμε και τον πρώτο λόγο. Και τον ασκούμε.

Γιατί όχι μπαρ στις εκδηλώσεις;

Παρότι η απάντηση βρίσκεται στη φυσική προέκταση του παραπάνω σκεπτικού χρήζει μιας ιδιαιτερότητας μιας και ως τέτοια ερώτηση έχει τεθεί πολλαπλώς και από πολλούς. Η λογική «μα γιατί να κάνετε πλούσιο τον περιπτερά;» φαίνεται ως η κατακλείδα του σκεπτικού έστω και μέσα στον κυνισμό και τον λαϊκισμό της. Δεν είναι όμως τίποτε παραπάνω από ένα επόμενο λογικό ανάχωμα από αυτούς που εξαντλούν την επιχειρηματολογία τους σε σχέση με το αντίτιμο. Είναι οι ίδιοι που έχουν τη λογική «μα εντάξει με το αντίτιμο, αλλά και με τις μπύρες ρε παιδιά; Τι δογματισμός είναι αυτός;». Είναι αλήθεια ότι στην ουσία δεν υπάρχει τέλος σ’ αυτόν τον διάλογο. Εμείς αν ακολουθήσουμε αυτή τη λογική τότε απαντάμε: «δηλαδή γιατί να κάνουμε πλούσιο το σούπερμάρκετ ή την κάβα και ταυτόχρονα να βάλουμε κι έναν σύντροφο -που στην ουσία βρίσκεται σ’ αυτό το χώρο για να αλλάξει τον κόσμο και- την ώρα μιας εκδήλωσης να κάθεται και να κάνει τον μπάρμαν;». Η απάντηση που θα έρθει έχει να κάνει με το κόστος και τη φθήνια και η άλλη απάντηση είναι ότι αυτά αφορούν ένα κόσμο της καπιταλιστικής οικονομίας κ.ο.κ. Πάντως πέρα από όλα τα άλλα, και θεωρώντας ότι πράγματι η απάντησή μας έχει δοθεί παραπάνω, μας αρέσει το κλίμα του ρεφενέ σε κάθε εκδήλωσή μας όπως εξάλλου και σε κάθε γιορτή με δικούς μας ανθρώπους.

Τα «έξοδα»;

Τα έξοδα μιας εκδήλωσης καλύπτονται από την ελεύθερη οικονομική συνεισφορά όλων όσοι συμμετέχουν και διοργανώνουν αυτή την ίδια την εκδήλωση. Ρόλοι δεν υπάρχουν όπως δεν υπάρχει οικονομικό πλαφόν συνεισφοράς. Καθένας συνεισφέρει στο βαθμό της δυνατότητας ή της ελεύθερης βούλησής του. Και μπορούμε να ισχυριστούμε από την ίδια μας την πολύχρονη εμπειρία ότι σχεδόν ποτέ δεν υπήρξε πρόβλημα, στην συντριπτική πλειονότητα των εκδηλώσεων –και μάλιστα τα τελευταία χρόνια πάντα- τα έξοδα καλύπτονταν. Και δεν χρειάζεται να αναφερθούμε τώρα στις περιπτώσεις που υπερκαλύπτονταν όταν επρόκειτο για εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης.

Η «σκηνή»;

Το πρόβλημα με τις σκηνές και τα πάλκα δεν αφορά μόνο την ενοχλητική τους σημειολογία: έναν διαχωρισμό «κοινού» και «καλλιτέχνη», μιαν απόσταση, μια φιλοσοφία του βάθρου. Αν προσέξει κανείς το ζήτημα της αναγκαιότητας ύπαρξης της σκηνής στην πιο αθώα εκδοχή αφορά δύο λειτουργικά προβλήματα: την προστασία των καλωδίων και των μηχανημάτων και –το πιο σημαντικό- το να μπορεί κάποιος να σε δει από απόσταση. Όλα όμως λύνονται. Για το τεχνικό μέρος τα προβλήματα που έχουμε αντιμετωπίσει θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι χαριτωμένα. Όσον αφορά το να είσαι ορατός από απόσταση, μπορείς απλά να έχεις πιο συχνή και ευέλικτη παρουσία έτσι ώστε να υπονομεύεις τη φιλοσοφία της ποσότητας στοχεύοντας σε λιγότερο μαζικές συναυλίες με άμεσο ανθρώπινο μέτρο.