Τί κάνουμε;

Συνέβησαν πολλά τις δύο τελευταίες εβδομάδες.
Λύπη για την δολοφονία του Αλέξη. Χαρά για την κοινωνική οργή. Αναστοχασμός για τη πραγματικότητα.
Ακόμη στους δρόμους...
Ακυρώσαμε τις συναυλίες που είχαμε δρομολογήσει για την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Σταματήσαμε την ηχογράφηση που θα συνεχιστεί πια μετά τις γιορτές.

Και βλέπουμε...

Γειά σου Ρένα!

Geia sas,

Elpizw na eisaste kala.

8a h8ela an mporeite na steilete ayta na anevoun sto Internet giati den
yparhoun polla nea/arthra sta agglika kai o kosmos edw (kai genika sto
e3wteriko) den mporei na diavasei ellinika.

To ehw ri3ei loipon sthn metafrash!!! : )

To prwto arthro hr8e sto facebook mou apo to group twn Rage Against The
Machine pou einai oi monoi pou steilan kati sta Agglika.

Eyharistw

Rena
x


1)
hello there people. I wanted to report that a 15 year old boy was shot dead
IN COLD BLOOD by the police at 21:00 in the centre of Athens, Greece, on the
6th of December 2008, as RATM is a highly political music band, and this is
a political issue that is raised in Greece.

The death, the murder of innocence is symbolized by the murder of the
teenager. The murder of our freedom to go wherever we want and to speak our
minds... (the boy spoke against the cops and this infuriated them and
ofcourse the rage raised the gun, their power, and shot the boy dead).
Ofcourse this provoked a series of riots in a country where the problems for
the youth were already youth, and now here they are murdering us. The
negative aspect is that our cities are being burnt down, but who can blame
us now? Rage and injustice creates chaos and that's a fact, and ALL HELL
CAN'T STOP US NOW, the gates of rage are open and who knows how they'll be
closed...

Now things are getting worse as the murderers are killing the boy for the
second time, as they accuse him of antisocial and agressive abnormal
behaviour and the accusations are not even true, the boy was a typical
rebellious teenager who would do no harm but who spoke up for his ideals! So
we won't let them, we won't let them continue killing us...

The memory of Alex will be a guide for all of us, let him rest in peace and
Don't stop fighting AGAINST THE MACHINE, this machine that's trying to drin
our blood day after day...

I hope that the whole world will know about it. We need empathy and united
struggle.

Thanx for reading this...

Remember: Cause and Effect, YOU'LL NEVER SILENCE THE VOICE OF THE
VOICELESS!!!

____________________________________________________________________________
____________________________________________________________________________
__

2)
Here are some of the most significant incidents that have taken place in
Greece within the last 12 years:

20/1/96 while arresting illegal immigrants at Oropos, police officer
Dionysis Karakaidos murders an Albanian refugee.

6/4/96 25-year-old Apostolis Keramidas is murdered by police officer Savvas
Agapiou at Nikea.

14/6/96 Rural policeman Athanassios Matos murders a 20-year-old named Fantil
Nampoyzi over a dispute about two watermelons.

5/6/96 Police Constable Iraklis Nikolakopoylos kills Giorgos Fragkogianni.

23/6/96 Anarchist Christoforos Marinos is assasinated by the special forces
in his boat cabin (cabin 53 on the Pigasos).

10/11/96 Traffic policeman Dim Trimis murders Roma stall holder Tassos
Mouratis at a checkpoint outside Levadia

8/2/97 Erion, 19, loses his life after a bullet 'ricochets' from Miltiadi
Andreopoulou's gun.

15/4/97 Policeman Stergios Tagaras murders two Albanians at Kastoria.

25/5/97 28 years old Philippos Papadopoulos is shot multiple times by
harbour police for trying to sail in an abandoned boat. He dies from his
injuries.

3/8/97 Ilias Mexis, 26, is murdered by policeman Tsagkrako, because he was
driving the wrong way down a one-way road in Nikea.

18/3/98 29 year-old farmer Ioannis Kechaitis is killed at Kastoria "by
mistake" by ELAS forces while are on patrol.

2/4/98 Roma Angellos Tzelal, 29, is shot dead by police in Thessalonica.

27/5/98 Eystratios Kyrelis, 30 is murdered in Xanthi by patrolling police.

5/6/98 Bokari Bacho, 28, is shot dead by "warning fire" from frontier
patrol.

October 1998 Polish Smpompek Miesits dies in the detention rooms of Meligala
because the police ignore the doctor's orders to transport him to the
hospital urgently.

23/10/98 17-year-old Serb student Mark Boulatobits is shot in the heart by a
policeman named Bantouli, believing Boulatobits to be a thief.

27//1/99 Police officer Taoltsidis murders 23-year-old G. Migkipis in
Thessalonica.

13/3/99 Police officer Athanassios Kanabas kills an Albanian named Armpen
Bezi in Kozani.

16/7/99 Albanian Armpen Soyfa is murdered by the police in Florina.

16/1/00 24-year-old Roma Th. Basilopoulos is murdered by a police officer in
Aspropyrgos.

19/1/00 20-year-old Romanian Basilie Ion is murdered by police officers in
Bathis square.

22/2/00 Romanian Nikolai Gkorea is murdered by a police officer in
Petroupoli.

25/3/00 a 17 year old refugee, Nikos Leonidis ( Maria den lete edw ti
ginetai - den vgazei nohma h protash - please define) from undercover
policeman Atmatzidis in Thessalonica.

20/2/01 23-year-old Mich Kivwtos, who suffers from anaemia and heart
problems, dies in a Koridallos prison because the doctor's request to
transport him to hospital is ignored.

24/10/01 police officer G Tylianakis murders a 21 year-old Roma named
Marinos Christopoulos in Zephyri.

21/11/01 police officer Yannis Rizopoulos murders 20 year-old Albanian
immigrant Sentak Selnikoy in Amerikh Square.

1/12/01 Border police open fire on two young Albanians in a village in
Thesprotia. One dies.

23/9/03 Albanian Boylnet Mpititsi, 18, dies from gunshot wounds while trying
to escape over the Albanian border.

7/5/03 Aristeidi Neophytou, 25, dies under "suspicious circumstances" in the
police department of New Philadelphia. He went in for an I.D verification
and came out dead, having been badly beaten up.

24/9/03 Border police shoot and kill an 18 year-old Albanian while chasing
immigrants who had crossed the Greek border at Kastoria.

9/12/03 Iraklis Maragkakis, 22, dies from gunfire from the Special Guard.
The car he was driving did not stop at a check point in the Anogeion region
at Rethimno, Creete.

13/1/04 42-year-old Mochamet Chamoyt dies because of "pathological reasons"
while being kept by the Police at Rethimno; according to forensic reports he
had clearly suffered heavy psychical abuse.

13/3/04 30-year-old Gianteoys Kotseba from Poland dies in a detention room
of the police department of Byrona, where he was jailed awaiting deportation
back to his home country.

21/12/04 40 Afghan immigrants are submitted to horrific torture by policemen
and special guards (about 15 in total) at the Police Department of Agios
Panteleimonas.

17/11/2006 Cypriot student Avgoustinos Dimitriou suffers heavy physical
abuse from 8 police officers dressed in civilian clothing. The police report
that "he fell and hit himself on a flower stand" but a camera has recorded
the whole incident.

AND OF COURSE WE WILL NEVER FORGET:

16/11/1980 Stamatina Kanellopoulou and Iakovos Koymis die after suffering
police brutality while demonstrating to mark the fall of the dictatorship.

17/11/1985 Michalis Kaltezas, 15, is shot in the back of the head and
killed. Policeman Athanassios Melistas was accused of murder but escaped
punishment as he fired while he was "in the heat of passion".

All these murderers are free and live among us

WE DO NOT FORGET - WE DO NOT FORGIVE

Όλοι στους δρόμους

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

Οι άνθρωποι είναι ό,τι γίνονται Νο2 ή Τα Του Κάισαρος Τω Καίσαρι

Μικρό κείμενο για την υπεράσπιση των αντιεξουσιαστών

Κάθε κοινωνικός σχηματισμός που έχει ή θέλει την εξουσία εκτρέφει και εκπαιδεύει μαντρόσκυλα. Το κράτος έχει την αστυνομία και το παρακράτος. Στα κόμματα έχουμε τα ονομαζόμενα «μαντρόσκυλα». Επιλέγονται επιθετικές ράτσες και βέβαια εκπαιδεύονται για να αναπτύξουν στο έπακρο αυτή τη ροπή. Αντίθετα οι διάφορες αντιεξουσιαστικές ομάδες δεν έχουν ανάγκη για κάτι τέτοιο γιατί δεν έχουν σκοπό να καταλάβουν την εξουσία ούτε μάντρες να φυλάξουν. Έτσι γίνονται πιο ευάλωτοι σε προβοκάτσιες μα καλύτερα ελεύθεροι και ευάλωτοι παρά σκλάβοι και ασφαλείς. Πολλοί κρύβουν τα πρόσωπά τους είτε για τεχνικούς λόγους (προστασία από δακρυγόνα και άλλα παρανοϊκά σκευάσματα καταστολής) είτε και για να μη τους αναγνωρίσουν από τη στιγμή που κάνουν παράνομες ενέργειες. Όποιος φοράει κουκούλα δεν σημαίνει πως είναι δειλός. Είναι δειλός – ας πούμε – ο Κομαντάντε Μάρκος?

Κατανοώ τη βία των αδυνάτων που προσπαθούν να υπερασπίσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, έχει ηθικά ερείσματα. Φοβάμαι όμως πως όποιος μολυνθεί από την υιό της βίας, ακόμα και όταν ο στόχος του είναι ουμανιστικός, θα αποτύχει στο τέλος. Το μέσον κι ο σκοπός αγιάζουν το αποτέλεσμα. Αντί για τη βία προτιμώ την ανέλιξη της πνευματικότητας και την ανθρωπιά σαν μέσο για μια καλύτερη ζωή. Παρ’ όλα αυτά όμως θεωρώ τους αντιεξουσιαστές σαν το πιο ανιδιοτελές και θαρραλέο τμήμα των κοινωνικών αγωνιστών είτε στα δικά μας πρόσφατα γεγονότα, είτε στο απώτερο παρελθόν είτε στο μέλλον, τοπικά ή παγκόσμια…. Σαν επίλογο, συμπληρώνοντας ίσως τα παραπάνω με κάτι από το διακόνεμα μου, παραθέτω τις δύο τελευταίες στροφές από το ακυκλοφόρητο τραγούδι μου «Ο Σαν Μικέλε Είχε Έναν Κόκκορα» :

Πείτε μου. Μη βρέθηκε η σκάφη που, παλιά,

Λουζόμουνα με ήλιο και με χιόνι

Ή τα μαλλιά που φύλαξε απ’ την πρώτη μου κουρά

Η μάνα που ακόμα ρούχα απλώνει?

Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό,

Σύντροφοι, μήπως βρέθηκε και κείνο,

Να φτύσω μέσα με θυμό που οι νέες εποχές

Με κάνουνε να μοιάζω με αρλεκίνο?

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

H πειθαρχία των πίσω ήχων

    Ήταν ένας άνθρωπος ίσαμε σαρανταπέντε χρονώ. Κοντόσωμος, φτωχικά ντυμένος, με τα βρακιά που φορούνε οι τσιτμήδες καμηλιέρηδες. Τα μαλλιά του και τα γένια του ήταν ψαρά και σκεπάζανε πυκνά το κεφάλι και το πρόσωπο. Όμως φως ήταν στο πρόσωπο αυτό: έσταζε, έλαμπε ήμερο απ' τα καστανά μάτια του. Τον λέγαν Αλή. Στο φαράγγι που είναι πίσω απ' τα Κιμιντένια, αλάργα ίσαμε τρεις μέρες δρόμο, εκεί είναι η πατρίδα του. Εκεί ζούνε οι τσιτμήδες, απλοί κι αγαθοί άνθρωποι, που ποτές δεν πειράξανε κανένα. Είναι φυλή Μουσουλμάνοι, πιστεύουνε στο Μωχάμετ, όμως πιστεύουνε και στους Αγίους των Χριστιανών, προπαντών στον Αι Γιώργη τον καβαλάρη. Λένε: «Ο άνθρωπος είναι αδύναμος στη γη δω κάτου. Οι άγιοι των Χριστιανών ζουν ψηλά, κει που μένει κι ο Προφήτης. Δεν μπορεί, θα 'χουνε και αυτοί πολλή δύναμη. Καλό είναι ένας φτωχός τσιτμής να τα 'χει καλά μ΄όλους όσοι μένουνε στον ουρανό».

    Οι πιο πολλοί τσιτμήδες ζούνε οδηγώντας καραβάνια καμήλες, δικά τους ή ξένα. Κατεβάζουν τα γεννήματα απ' τα Κοζάκια στα παράλια, αυτοί καβάλα στα γαϊδούρια τους, πίσω οι ντεβέδες* κ' οι καμήλες. Κάθε καμήλα έχει το κουδούνι της, το κάθε κουδούνι έχει το δικό του ήχο. Οι τσιτμήδες καμηλιέρηδες οργώνουν αργά το δρόμο, δεν κοιτάνε πίσω, πάντα κοιτάνε χαμηλά: τη γη που σπιθίζει απ' τον ήλιο, τ' αυτιά του γαϊδουριού που πότε-πότε σαλεύουν. Όλα είναι ίδια, απαράλλαχτα ίδια. Το ζο κάτω απ' τα σκέλια τους δίνει μονότονη κίνηση στο κορμί τους, στο κεφάλι τους - πότε μπρος, πότε πίσω. Το μυαλό και το κορμί συνηθίζουνε την κίνηση, που με τον καιρό γίνεται αναγκαία καθώς ο αγέρας και το φως: ναρκώνει τον άνθρωπο, τίποτα πια δεν επιθυμεί και τίποτα δε ζηλεύει - έτσι είναι η ζωή. Πίσω του παίζουν οι ήχοι, έξι εφτά, οχτώ φωνές - αυτές είναι όλες οι φωνές του κόσμου. Ο πρώτος ήχος απ' την πρώτη καμήλα - το κουδούνι που κρέμεται απ' το σαμάρι της - ψιλός, νεανικός ήχος λέει πάντα: 

Έβλεντιρελίμ…  Έβλεντιρελίμ…

Έβλεντιρελίμ… Έβλεντιρελίμ…

    Ο δεύτερος ήχος απ' τη δεύτερη καμήλα, πιο βαρύς λέει

Νερντέν μπουλαλούμ… Νερντέν μπουλαλούμ…

Νερντέν μπουλαλούμ… Νερντέν μπουλαλούμ…

    Κι ο τρίτος ήχος, αυστηρός, αργός, δένει τους πρώτους και αποκρίνεται με ασφάλεια:

Σουρντάν… μπουρντάν…

Σουρντάν… μπουρντάν…

    Τίποτα δεν μπορεί να ταράξει την αυστηρή πειθαρχία αυτών των πίσω ήχων. Επιβεβαιώνουν την καλή τάξη, τη συμφωνία του κόσμου. Τους ακούει να πορεύονται πίσω του ο τσιτμής, και είναι ήσυχος πως όλα πάνε καλά στη γη. Μπορεί να τύχει μια στιγμή  -μια ελάχιστη στιγμή- να λείψει ένας ήχος. Η αρμονία πάσχει μονομιάς κι ο τσιτμής καταλαβαίνει πως κάτι χάλασε στην τάξη του κόσμου. Τότε μονάχα παίρνει το πρόσωπό του ανήσυχη έκφραση και γυρίζει πίσω του να δει. Σταματά, κατεβαίνει απ' το γαϊδούρι του, πάει και ξαναδένει την καμήλα που έκοψε το σκοινί. Και η συμφωνία ξαναρχίζει. 

 Ηλίας Βενέζης, Αιολική γη

* Αρσενικές καμήλες

Τί κάνουμε;

Βρισκόμαστε στη μέση της διαδικασίας ηχογράφησης του καινούργιου μας υλικού. Πρόκειται για τα τραγούδια: «Xρώματα», “modus vivendi”, «Είμαι μια χώρα», «Η πομπή», «Η τριλογία για την Μακρόνησο» και «Για τον μπαρμπα-Γιάννη Ταμτάκο».
Το υλικό θα είναι έτοιμο περίπου στις αρχές του Δεκέμβρη. Συναυλία σχεδιάζουμε στις 23 Δεκέμβρη στην Αθήνα σε μέρος που ακόμη δεν έχει προσδιοριστεί. Πιθανόν λίγες μέρες μετά να κανονίσουμε συναυλία και στη Θεσσαλονίκη.

ΥΓ. Σε περίπτωση που κάποιος/α ενδιαφέρεται για σχεδόν όλο το υλικό μας προ του 1994 μπορεί να το κατεβάσει από την διεύθυνση:
http://tapesgoneloose.blogspot.com/2008/09/ohra-speirohaiti-early-demos.html

Ταξίδι στη μοναξιά του Αλέξη-Ασλάνογλου

«Εγραφα ποιήματα από το '46... Πολλά από αυτά διαβάζονται ακόμη. Το πρώτο μου ποίημα το έγραψα σε ηλικία 15 χρόνων... Ημουν πρώιμο ταλέντο... Τελειώνοντας το σχολείο συνέχισα να γράφω ποίηση και το '53 δημοσιεύω στον "Πυρσό", ένα περιοδικό που έβγαζε ο Σύλλογος Αποφοίτων του Πειραματικού Σχολείου, το πρώτο μου ποίημα...».

­ Ο τίτλος του;

«"Σταθμός Λιτόχωρου"... Ημουν τότε στρατιώτης, διαβιβαστής στο Χαϊδάρι... Ενα χρόνο πριν πάω στρατό βρέθηκα στο Λουτράκι για ένα μήνα... λίγο μετά τον θάνατο του Σικελιανού... Τότε διάβαζα πολύ Σικελιανό, κυρίως τις τραγωδίες του... Εκεί έγραψα το πρώτο αυτοτελές ποιητικό θέατρο: "Θάλασσα και συγχρονισμός"... Είχε βγει και αυτό πολυγραφημένο σε 100 αντίτυπα... Ως τότε αυτή ήταν όλη κι όλη η εκδοτική μου δραστηριότητα...».

­ Πότε εκδίδετε την πρώτη σας ποιητική συλλογή;

«Το '54 στη Θεσσαλονίκη... Επιγράφεται "Δύσκολος θάνατος" και καλύπτει την ποιητική παραγωγή μου από το '46 ως το '53... Κυκλοφόρησε, θυμάμαι, ανήμερα Κωνσταντίνου και Ελένης... Μετά ήρθε "Ο θάνατος του Μύρωνα"... Με αυτή την ποιητική συλλογή πήρα την πρώτη μου διάκριση... Και έπονται τα υπόλοιπα».

­ Αλήθεια, πώς γράφετε ένα ποίημα; Πώς αρχίζετε; Ποια είναι η αφορμή συνήθως;

«Ξεκινώ πάντα από μια έμπνευση... Μια αφορμή ανεξήγητη, αυτό είναι η έμπνευση... Σχεδόν κατακέφαλα σε βρίσκει... Με βρίσκει συχνά όταν κάνω πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τη δημιουργική εργασία... Οταν διαβάζω, όταν περπατάω και χαζεύω στους δρόμους... Πολλές φορές το ερέθισμα είναι οπτικό ή ακουστικό... Βασικά είμαι εικονοπλάστης, δηλαδή στα ποιήματά μου υπάρχει έντονα μια εικονοπλασία και σκέψη... Απεχθάνομαι τις διανοητικές κατασκευές, απεχθάνομαι τα φραστικά κλισέ ή τη στιχουργική σκέψη... Με ενδιαφέρει η σκέψη να είναι βιωματική, να δένεται στενά με το βίωμα...».

­ Πολλοί λένε ότι τα ποιήματά σας έχουν ερωτική πηγή και πρόθεση...

«Για μένα δεν είναι ερωτικά τα ποιήματα που γράφω... Ερωτική ποίηση είναι άλλο πράγμα...».

­ Εσείς τι πιστεύετε ότι είναι τα ποιήματά σας; Υπάρχει ένα στοιχείο που τα χαρακτηρίζει;

«Είναι ποιήματα απουσίας, τοπολατρίας, ουσιαστικά είναι μετασυμβολικά με έντονες ιμπεριαλιστικές επιδράσεις... Δηλαδή "μετά τον ιμπεριαλισμό"... Κινούμαι σε ένα κλίμα μεταϊμπεριαλιστικό... αλλά είμαι μακριά από τον ιμπεριαλισμό στην τέχνη... Δανείζομαι στοιχεία μόνο».

­ Οταν λέτε «ποιήματα απουσίας», τι εννοείτε;

«Τα δικά μου ποιήματα είναι λίγο πολύ αυτιστικά...».

­ Με ποια έννοια χρησιμοποιείτε τον όρο «αυτιστικά»; την ψυχιατρική;

«Ο αυτισμός δεν είναι ασθένεια ακριβώς... Ενας στους πέντε Ελληνες είναι αυτιστικό άτομο! Ο αυτισμός εμφανίζεται στην εφηβεία και είναι η τάση του ανθρώπου να ταυτίζεται με ένα άλλο πρόσωπο... ξεκινώντας πάντα από τον εαυτό του...».

­ Εστω... Στα ποιήματά σας, πώς εμφανίζεται αυτό;

«Συχνά στα ποιήματά μου μπερδεύετε το "εγώ" με το "εσύ"... Στον προσεκτικό αναγνώστη αυτό φαίνεται καθαρά... Στα ποιήματά μου το "εγώ" και το "εσύ" είναι το ίδιο πρόσωπο. Αυτό είναι στοιχείο αυτιστικό... Μου το είπε ένας ψυχίατρος... αυτός το παρατήρησε, εγώ δεν το ήξερα...».

­ Αν κρίνω από την εκδοτική δραστηριότητά σας, πρέπει να γράφετε δύσκολα, ε;

«Μπορεί η έμπνευση να με επισκέπτεται συχνά, αλλά για να μετουσιωθεί ποιητικά θέλει συνεχή επεξεργασία, η οποία πολλές φορές μού κοστίζει μήνες, ίσως και χρόνια... Μερικά ποιήματα ολοκληρώνονται γρήγορα ή πιο εύκολα, άλλα με μεγάλη δυσκολία... Εξαρτάται...».

­ Πιστεύετε ότι η ποίηση είναι αποτέλεσμα ταλέντου;

«Ναι, πιστεύω αρχικά στο ταλέντο...».

­ Εσείς έχετε ταλέντο;

«Θεωρώ ότι είχα μια ροπή στην ποίηση έντονη, την οποία καλλιέργησα, ενώ θα μπορούσα θαυμάσια να μην την καλλιεργήσω ή να την εκτρέψω προς άλλες κοίτες... Πράγμα που δεν έκανα βέβαια... Αφησα το ταλέντο μου να καλλιεργηθεί... κυρίως με δουλειά...».

­ Αυτή η χώρα πιστεύετε ότι έχει κάποιον χώρο για τους ποιητές ή τους παραπετάει;

«Οι ποιητές δεν θέλουν χώρο... Οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν. Σπάνια ξεκουράζονται ακουμπώντας στη γη... Οι ποιητές παντού είναι ανεπιθύμητοι γιατί είναι ριζοσπάστες, αρνητές, υπενθυμίζουν την πλήξη που φέρουν όλοι όσοι έχουν αφεθεί στην καθημερινότητα... Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά "πουλιά", αλλά πολύ φοβάμαι ότι τα περισσότερα από αυτά δεν έχουν φτερά... νομίζουν ότι έχουν. Αυτοί οι "ποιητές" πράγματι πιάνουν χώρο γιατί ποτέ δεν απογειώνονται ­ ούτε μας απογειώνουν! Η πίστη μου είναι ότι από τους "ποιητές" στην Ελλάδα λείπει ένα ένστικτο αυτοκριτικής... Γι' αυτό και εκδίδονται περίπου 200 νέες ποιητικές συλλογές κάθε χρόνο... Συνήθως στην Ελλάδα μια ποιητική συλλογή γράφεται εύκολα, όχι με πρόθεση να υπηρετήσει την ποίηση, αλλά τον εαυτό του ποιητή, τη ματαιοδοξία του... με άλλα λόγια, να υπηρετήσει αλλότρια πράγματα... Γι' αυτό και η ποιότητα είναι πολύ χαμηλή... Στην Ελλάδα η ποίηση καλλιεργήθηκε λίγο άφρονα και λίγο ανεξέλεγκτα, λίγο απρογραμμάτιστα, όπως κάθε πράγμα... Τελικά όμως επιβιώνουν οι ποιητές που ήθελαν να γίνουν ποιητές, που είχαν μια βούληση να γίνουν ποιητές και που έχουν και ικανότητες φυσικά... Η γνώμη μου είναι ότι σήμερα με δυσκολία θα μπορούσα να μιλήσω για δέκα σημαντικούς ζώντες ποιητές... ­ ανεξάρτητα από την ηλικία τους και την τεχνοτροπία τους... Και μιλάω για ζωντανούς γιατί, αν μπούμε στους πεθαμένους, δεν πληρώνουμε ποτέ... και εύκολα λέμε...».

­ Πείτε μου μερικά ονόματα που σήμερα, για σας, είναι άξιο να έχουν τον τίτλο του ποιητή.

«Από τους ζώντες ποιητές, αξιόλογους θα ανέφερα από τη Θεσσαλονίκη τέσσερις... Είναι η Καρέλη, ο Πετζίκης, ο Βαφόπουλος και ο Αναγνωστάκης... Αυτοί οι τέσσερις έχουν δώσει εκδοτικά ένα έργο επιπέδου...».

­ Βλέπω ότι στους τέσσερις αυτούς αξιόλογους ποιητές της Θεσσαλονίκης δεν περιλαμβάνετε τον κ. Χριστιανόπουλο...

«Οχι... δεν τον περιλαμβάνω».

­ Θέλετε να μου εξηγήσετε πώς αυτή η μεγάλη φιλία με τον κ. Χριστιανόπουλο μετατράπηκε σε έχθρα; Τι συνέβη μεταξύ σας;

«Θα προτιμούσα το όνομα αυτό να μην υπάρχει καθόλου στην κουβέντα μας...».

­ Τα ίδια αισθήματα έχετε και για τον κ. Σαββόπουλο; Λένε ότι είστε θυμωμένος μαζί του γιατί σας είχε υποκλέψει κάποιους στίχους...

«Δεν είναι αλήθεια... Βασικά είχε...».

­... απλώς επηρεαστεί;

«Οχι, όχι... ούτε αυτό. Ο Σαββόπουλος δεν έχει τίποτε από μένα να πάρει άλλωστε. Ούτε καλό ούτε κακό... Τίποτε...».

­ Μιλάτε σαν να είσθε ολίγον πικαρισμένος μαζί του...

«Απλώς έχει κάνει ένα μικρό μοντάζ στίχων μου σε ένα-δυο τραγούδια του... που δεν είναι και τα καλύτερά του...».

­ Υπάρχει ένα τραγούδι του αφιερωμένο σ' εσάς... Νομίζω ότι σας τιμά ως ποιητή ο κ. Σαββόπουλος...

«Ισως... δεν τιμά όμως εμένα ως ποιητή να με τιμά ο κ. Σαββόπουλος... "Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη» είναι πράγματι ένα τραγούδι αφιερωμένο σ' εμένα. Δεν έχει στίχους δικούς μου τόσο... πού και πού χρησιμοποιούνται μερικοί στίχοι μου, σε ένα μοντάζ στίχων... Ο Σαββόπουλος δεν χρησιμοποιεί στίχους άλλων... γράφει μόνος τους στίχους των τραγουδιών του...».

­ Τον έχετε γνωρίσει;

«Πώς! Από τότε που ήταν μαθητής... Είναι Ασβεστοχωρίτης...».

­ Τον εκτιμάτε ως συνθέτη;

«Εχει γράψει 10-15 τραγούδια πάρα πολύ καλά... Αλλά με βλέπετε να αντιδρώ μαζί του λίγο γιατί δεν συμπίπτουμε ιδεολογικά... Αυτά που λέει στις συνεντεύξεις του κατά τη γνώμη μου είναι απαράδεκτα, άσχετα, έχουν έναν εμπορικό χαρακτήρα... Εμπορευματικά, ιδεολογικά, δεν συμπίπτουμε... Ούτε έχουμε καμία σχέση στον τρόπο ζωής... Απλώς αναγνωρίζω ότι έχει γράψει μερικά πολύ καλά τραγούδια, αλλά δεν ξέρω αν η συμβολή του στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι είναι τόσο σημαντική όσο λέγεται... Πιστεύω ότι ο χαρακτήρας των τραγουδιών του είναι διανοουμενίστικος και ο ίδιος διανοουμενίζει, αλλά δεν είναι αληθινά διανοούμενος!».

­ Από την Αθήνα, ποιοι είναι, για σας, οι πιο σημαντικοί ζώντες ποιητές;

«Ξεχωρίζω φυσικά τον Ελύτη, τον Κατσαρό, τον Σαχτούρη και τον Νίκο Παππά... Τελευταία νιώθω ότι διεκδικεί θέση ανάμεσα σ' αυτούς και η Κική Δημουλά...».

­ Ποιος ποιητής, ζων ή τεθνεώς, είναι ο αγαπημένος σας;

«Μεταπολεμικά;».

­ Εστω...

«Ο Δημήτρης Παπαδίτσας. Ο σημαντικότερος μεταπολεμικός ποιητής. Αθηναίος. Πέθανε το '87, με τα χιόνια τα πολλά, θυμάστε, που κράτησαν ένα μήνα, τον Μάρτιο του '87... Εχει ένα πολύ σημαντικό έργο και έχει τιμηθεί δύο φορές με το πρώτο κρατικό βραβείο και με το βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη, της Ακαδημίας Αθηνών».

­ Πού ζείτε τώρα;

«Στους Αγίους Αναργύρους...».

­ Βγαίνετε συχνά από το σπίτι σας ή σας αρέσει να μένετε συχνότερα μέσα στο σπίτι;

«Αποφεύγω τον κλειστό χώρο... Μ' αρέσει να ζω έξω από το σπίτι... Να περπατάω, να χαζεύω όπως σας είπα στους δρόμους... Μ' αρέσει όπως γράφω και σ' ένα μου ποίημα το σεργιάνι... Γενικά όταν βρίσκομαι στον δρόμο πολλαπλασιάζομαι, ταυτίζομαι με τον έξω κόσμο... Ενώ όταν είμαι μόνος στο δωμάτιό μου, σε ένα οποιοδήποτε δωμάτιο, απομονώνομαι, χάνω την επαφή μου με τον κόσμο. Και αν μείνω μέσα πάνω από 24 ώρες χάνω κάθε επαφή... Αν μείνω μέρες; Τα πράγματα χειροτερεύουν επικίνδυνα... Γι' αυτό είμαι συνεχώς έξω... Οι κλειστοί χώροι για μένα είναι απειλή... Ενώ μέσα στους θορύβους της πόλης νιώθω μια ασφάλεια... Με τρελαίνουν οι εναλλασσόμενες οπτικές παραστάσεις... Γι' αυτό και τρώω πάντα έξω... Τις περισσότερες ώες της μέρας είμαι έξω. Γράφω έξω, διαβάζω έξω...».

­ Ζείτε μόνος;

«Ναι...».

­ Γιατί;

«Ζω σε διάσταση με το κοινωνικό σύνολο αρχικά... Μετά εξαναγκάστηκα σ' αυτή την επιλογή και, τέλος, αυτή η επιλογή βοηθάει τη διάθεση που έχω για μια κοινωνική καταξίωση μέσα από μια καριέρα και μέσα από ένα δημιουργικό λογοτεχνικό έργο...».

­ Σας ενδιαφέρει η καριέρα; Η καταξίωσή σας μέσα από την ποιητική σας δραστηριότητα;

«Και βέβαια με ενδιαφέρει... και όπως σας εξήγησα δεν θα ήθελα μάλιστα, αν μπορούσα, να παίξω έναν ρόλο μόνο στην πολιτιστική πραγματικότητα, αλλά και στη γενικότερη κοινωνική πραγματικότητα...».

­ Εν ονόματι αυτής της καριέρας θα βγαίνατε στην τηλεόραση; Να κάνετε ό,τι κάνουν και όλοι οι άλλοι;

«Εχω βγει μόνο μία φορά στην τηλεόραση... στην "Επιλογή" του Εμιρζά... Δεν την είδα ποτέ αυτή την εκπομπή...».

­ Γιατί;

«Γιατί δεν έχω τηλεόραση σπίτι μου...».

­ Γιατί δεν έχετε τηλεόραση;

«Γιατί δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να πάρω... Αν έπαιρνα πάντως, αν είχα την οικονομική δυνατότητα, θα έπαιρνα έγχρωμη... Μ' αρέσει η έγχρωμη...».

­ Ραδιόφωνο έχετε;

«Οχι... Αλλά ακούω ραδιόφωνο όταν βγαίνω έξω...».

­ Πάτε σε κάποιο καφενείο;

«Μια δυο ώρες την ημέρα... Αλλά προτιμώ τα ζαχαροπλαστεία του Πειραιά... Κατεβαίνω στον Πειραιά με λεωφορείο... Ο Πειραιάς μ' αρέσει περισσότερο από το κέντρο της Αθήνας... Τον βρίσκω πιο τουριστικό... Γι' αυτό κι εγώ πηγαίνω στο Πασαλιμάνι, που μ' αρέσει πολύ, στου Παπασπύρου... Και η Καστέλλα μ' αρέσει... Είναι εξάλλου τα πιο τουριστικά μέρη του Πειραιά... Επίσης μ' αρέσει και η Κηφισιά όταν κάνει πολλή ζέστη...».

­ Εχετε φίλους;

«Α, όχι, όχι... φίλους δεν έχω...».

­ Στη γειτονιά σας ξέρουν ότι είστε ποιητής;

«Πιθανόν να φαντάζονται ότι είμαι συγγραφέας... Οχι ποιητής... Είμαι ένας φιλοξενούμενος γι' αυτούς... Ξέρουν ότι είμαι ένας που δεν πρόκειται ποτέ να ενσωματωθεί στη γειτονιά τους...».

­ Πάθη έχετε;

«Οχι, δεν έχω πάθη. Εχω συνήθειες όμως και έξεις. Πάθη όχι... Συνήθειες, έξεις και ανάγκες...».

­ Λάθη έχετε κάνει στη ζωή σας;

«Αν ξανάρχιζα σήμερα από την αρχή, θα έκανα έναν άλλο τρόπο ζωής...».

­ Σε τι θα διέφερε από τον τρόπο με τον οποίο ζήσατε;

«Εζησα πιστεύοντας στην απόλυτη ελευθερία της βούλησης... Εζησα πιστεύοντας ότι μπορούμε τελικώς να κάνουμε ό,τι θέλουμε προκειμένου να ολοκληρώσουμε την προσωπικότητά μας μέσα σε ένα κοινωνικό δεδομένο... Βασικά, τώρα πια ξέρω ότι η άσκηση της ελευθερίας της βούλησης έχει να κάνει με μια αλυσίδα μικροκαταναγκασμών... Δυστυχώς, η ελευθερία της βούλησης δεν περνάει πάντα μέσα από τις ιδανικότερες συνθήκες...».

­ Τον θάνατό σας τον έχετε σκεφτεί;

«Ναι βέβαια... Διακατέχομαι πολλές φορές από τον φόβο του θανάτου... Φοβάμαι τον θάνατο, φοβάμαι την ανυπαρξία, φοβάμαι τη μετάβαση από την κατάσταση της ζωής στην κατάσταση του θανάτου. Αυτό είναι το πιο βασικό μου πρόβλημα με την ιδέα του θανάτου... Ισως αυτή η στιγμή να είναι η πιο δύσκολη... Η στιγμή της μετάβασης... Αυτό είναι και το νόημα του τίτλου της συλλογής ποιημάτων "Δύσκολος θάνατος"... Δύσκολα αποδεχόμαστε τον θάνατο...».

­ Εσείς πιστεύετε στην άλλη άποψη, που λέει ότι ο θάνατος δεν είναι σκοτάδι... Μερικοί, όπως ο Πρεβελάκης, πιστεύουν ότι υπάρχει και «ο ήλιος του θανάτου»...

«"Ο ήλιος του θανάτου" είναι η εκμηδένιση... όταν αισθάνεσαι μόνος και εκμηδενισμένος μέσα σε μια κοινωνική πραγματικότητα, η οποία σου είναι ξένη...».

­ Αν πάθετε κάτι σπίτι σας, αφού μένετε μόνος, ποιος θα σας σταθεί; Το έχετε σκεφτεί;

«Εχω την αδελφή μου και τον γαμπρό μου εδώ στην Αθήνα... μου κάνουν συντροφιά σαν παρουσίες... Αλλά σαν άνθρωπος ζω μόνος, έχω μια εντελώς προσωπική ζωή... που σκοπό έχει να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον... Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος, όσων χρόνων και αν είναι, έχει δικαίωμα να έχει πρόσβαση σε ένα καλύτερο μέλλον...».

­ Να τελειώσω με μια αδιάκριτη ερώτηση;

«Παρακαλώ... σας ακούω...».

­ Με πόσα χρήματα τον μήνα ζείτε;

«Με ένα 70άρι...».

­ Σας ευχαριστώ...

«Κι εγώ...».

(Το Βήμα, 13/10/1996)

Η καμμένη μας καρδιά εκεί στην Οαχάκα

Oaxaca de Juarez, Oaxaca.

Πέμπτη, 25 Σεπτέμβρη

Δικαιοσύνη για την αδελφή μας Marcella Sali Grace!

Αδελφοί κι Αδελφές,
οι καρδιές μας είναι γεμάτες θλίψη για τον άγριο βιασμό και τη δολοφονία της αδελφής μας, Σάλι, που έγινε 20 λεπτά μακριά από το San Jose del Pacifico, και για το ότι το Γενικό Γραφείο των Δικηγόρων της Oaxaca δεν έχει κάνει, όπως το συνηθίζει, μέχρι αυτή τη στιγμή τίποτα αναφορικά με το γεγονός ότι υπάρχουν μάρτυρες που έχουν πληροφορίες για την αναγνώριση των ενόχων.

Η Marcella Sali Grace γεννήθηκε στις Η.Π.Α.με μια μεγάλη καρδιά αφοσιωμένη στην αλληλεγγύη όσον αφορά ακριβώς παρόμοιες περιπτώσεις. Είχε πολλούς φίλους γιατί ήταν πάντα πρόθυμη να βοηθήσει χρησιμοποιώντας τα καλλιτεχνικά της χαρίσματα για να ζωγραφίσει ένα μπάνερ ή ένα τοίχο ή να χορέψει αραβικούς χορούς συγκεντρώνοντας χρήματα για τον αγώνα ή δημιουργώντας punk shows ή παραδίδοντας μαθήματα αυτοάμυνας στις γυναίκες, εφόσον γνώριζε πολύ καλά με ποιο τρόπο τους απευθύνονται οι άντρες. Το να είναι οι γυναίκες ελεύθερες και σεβαστές, αυτός ήταν ένας από τους αγώνες που έδινε η Σάλι. Η δέσμευσή της σ΄αυτό τον αγώνα ήταν τόσο μεγάλη ώστε ήταν μια διεθνής συνοδός (βοηθός) αδελφών και αδελφισσών που είχαν κακοποιηθεί από την κακή κυβέρνηση του Ulises Ruiz Ortiz.

Δυστυχώς στις 24 του Σεπτέμβρη βρέθηκε το σώμα μιας γυναίκας με τα φυσικά χαρακτηριστικά της Σάλι σε μια έρημη καλύβα, 20 λεπτά μακριά απ΄το χωριό San Jose del Pacifico, όταν ένας χωρικός που πήγε να ταίσει κάποια σκυλιά στην περιοχή, ένιωσε μια δυσωδία να έρχεται από την καλύβα και ειδοποίησε τις αρχές της κοινότητας, οι οποίες μετακίνησαν το σώμα που ήταν ήδη σε κατάσταση αποσύνθεσης, μη δίνοντας, μετά απ΄αυτό το γεγονός, καμιά άλλη πληροφορία στους κατοίκους του χωριού.

Εχτές, η συντρόφισσα, Julieta Cruz (που γνώριζε ότι η Σάλι είχε πάει στο San Jose del Pacifico), πληροφορήθηκε ότι μια νέα γυναίκα βρίσκονταν στο αμφιθέατρο του Miahuatlan, όπου πήγε και αναγνώρισε το σώμα της Σάλι από το τατού που είχε, εφόσον το πρόσωπό της ήταν αγνώριστο. Η Julieta πιστεύει ότι της έκαψαν το πρόσωπο αλλά αυτό δεν εξηγεί το γιατί αφού το υπόλοιπο σώμα δεν έχει παρόμοιες φθορές. Όταν ζητήσαμε να πληροφορηθούμε τον αριθμό που δόθηκε στην υπόθεση, αρνήθηκαν να μας τον δώσουν καθώς και το να δούμε τα αποτελέσματα της αυτοψίας λεγοντάς μας ότι αφού δεν είμαστε συγγενείς, δεν μπορούσαν να μας δώσουν καμιά πληροφορία.

Η Σάλι είχε αναφέρει προσφάτως ότι υφίστατο στην Oaxaca πολιτική δίωξη και παρακολούθηση λόγω του έργου της στα πλαίσια της αλληλεγγύης με το λαικό αγώνα των κατοίκων της Oaxaca, της αλληλεγγύης της με άλλα παγκόσμια κινήματα κι ενάντια στον ρατσισμό στα σύνορα του Μεξικού και των Η.Π.Α., του αγώνα που έδινε σε διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετικούς ανθρώπους. Αυτό μας κάνει να σκεφτούμε ότι ο άνανδρος δολοφόνος της σχετίζεται με τη διεύρυνση της καταστολής ενάντια στο κοινωνικό κίνημα και απευθύνεται ιδιαίτερα στους διεθνείς παρατηρητές.. Ακριβώς γι΄αυτό δεν παραβλέπουμε ότι αυτοί οι ίδιοι οι διανοούμενοι γραφιάδες διέταξαν την καταστολή ενάντια στους κατοίκους της Oaxaca στον αγώνα τους για δικαιοσύνη και ελευθερία.

Ενώπιον αυτών των αιματηρών γεγονότων και της ωμής βίας που χρησιμοποίησαν ενάντια στην συντρόφισσα Σάλι απευθύνουμε αυτό το ξακάθαρο μήνυμα σε όλους τους κατοίκους της Oaxaca καθώς και στους αλληλέγυους συντρόφους από διαφορετικά μέρη του κόσμου. Κάνουμε αυτή τη δήλωση με αφορμή τις πρόσφατες εθνικές και διεθνείς ειδήσεις που λένε ότι «τα μέλη της APPO ήταν αυτοί που σκότωσαν τον δημοσιογράφο από τις Η.Π.Α., Bradley Roland Will» και καθώς δεν υπάρχει δικαιοσύνη στην Oaxaca, ανησυχούμε για το ότι η διαστρέβλωση των πληροφοριών ενδέχεται να παρεμποδίσει την απόδοση αληθινής δικαιοσύνης όσον αφορά τη συντρόφισσά μας και ανησυχούμε επίσης για την φοβερή γραφειοκρατική καθυστέρηση με την οποία οι εμπλεκόμενες για την ώρα αρχές διενεργούν την έρευνα.

«φωνή μες τη σιωπή γεμάτη αυθαιρεσία»

Γιορτή του Πάσχα 2008 στις φυλακές της Αλικαρνασσού. Πρόκειται για μια επιστολή "επίσημης καλεσμένης" στη συγκεκριμένη γιορτή που αναδημοσιεύουμε από το www.diymusic.org. Δεν είναι τόσο ο συγχυσμένος πολιτισμός της "επισήμου" που έχει σημασία όσο η βαρύτητα μιας τέχνης που κατορθώνει να μπερδεύει πραγματικότητα και αναπαράσταση, που αποδομεί τη σκηνή της δημιουργίας επαναδομώντας την επιθετικά προς εκείνο το κομμάτι του κοινού που θα την ήθελε παντοτινά ακίνδυνη.



"Ήταν τα πρώτα λόγια μιας διαφορετικά αλήτικης φιγούρας μέσα στης φυλακές Αλικαρνασσού. Το πρόγραμμα μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν μια μίξη με τραγούδια καθωσπρεπισμού (αφού οι παρευρισκόμενοι πέραν των κρατουμένων ήταν νομάρχες, δήμαρχοι, δικηγόροι, κοινωνικές υπηρεσίες και πάσης φύσεως στελέχη της Κρήτης) με μικρές νότες βαρειών λαικών όπως το κελί 33, της γερακίνας γιός.

Μας πήρε κάποια δεύτερα' να καταλάβουμε οτι ο σκοπός αυτού του κρατουμένου δεν ηταν να διασκεδάσει το κοινό αλλά να τα χώσει με το δικό του τρόπο με «φωνή μες τη σιωπή γεμάτη αυθαιρεσία» μ'ενα βλέμμα οργισμένο, σπινθηροβόλο σαν «μια ευχή που χαράμι δεν πήγε» και στίχους που' καναν «τη γλώσσα του ατόφιο μολύβι και την ψυχή του ενα απέραντο απο δαύτους καλύβι». Όσο περνούσε η ώρα το προαύλιο γέμιζε απο συγκρατούμενους του που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν γράψει στ' αρχίδια τους την εκδήλωση και βρισκόντουσαν στα κελιά τους. Το παρατεταμένο και τόσο δυνατό τους χειροκρότημα ταρακούνησε τόσο τα θεμέλια της φυλακής οσο και τις καρέκλες των επίτιμων καλεσμένων που άρχισαν σιγά-σιγά προβληματισμένοι ο ένας μετά τον άλλον να αποχωρούν.

Οι στίχοι του μικρού δεν τους είχαν αφήσει άλλα περιθώρια. Τα σκυφτά τους κεφάλια και το απορημένο τους βλέμμα έδενε τόσο αρμονικά με τις τύψεις που κουβαλούσαν. Οι νόμοι για εκείνα τα 25 με 30 λεπτά έπαψαν να ισχύουν «ακούστε - έλεγε ο μικρός - όσα λέω δεν τα έχω χαμένα, είναι αντρίκια όσα λέω τα γαμημένα» πως «ο θεός την εξουσία δίνει σε εσάς τους ψεύτες και δειλούς, για να δοκιμάζει τους καλούς» το policemania, το σας χαιρετώ, το κοινό μυστικο, το φύγε απο δώ, το για τ'αδέρφια που χάθηκαν νωρίς, hip-hop στίχοι που «απ'την καρδιά φτάσανε στη γλώσσα».


Το αριστερό του χέρι (της καρδιάς) είναι γεμάτο με τατουάζ απο τον ώμο μέχρι και τα δάχτυλα. Κάτω όμως απο το σύμβολο (tribal) της freestyle - productions υπάρχει το κινέζικο ιδεόγραμμα του σεβασμού, το σεβασμό που είδα αυτό το παληκάρι να κερδίζει απο όλους και απο εμένα κι' ας πολλοί απο τους στίχους του με ενόχλησαν καθώς ήμουν και εγώ καλεσμένη στις επισημες καρέκλες. Απο τις λίγες κουβέντες που ανταλάξαμε κατάλαβα τελικά ποιός ήταν αφού είμαι γνώστρια της ελληνικής hip-hop σκηνής. Τι δουλειά έχεις αγόρι μου εσύ εδώ μέσα; ρώτησα και με αποστόμωσε - υποστηρίζω το λόγο μου με τη ζωή μου και τη ζωή μου με το λόγο μου. Οσο μιλούσε έδενε στα λόγια του στίχους κοιτάζοντας με πάντα μέσα στα μάτια, με δύο μάτια που αλήθεια με κάψανε.


Φεύγοντας μου είπε και αυτά δεν θα το ξεχάσω ποτέ «ο,τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό» πρόσεξα και ένα άλλο τατουαζ που έλεγε «αφού δε με σέβεστε θα με φοβάστε». Πόσο δίκιο έχεις μικρέ μου αλήτη, σε φοβήθηκαν εκείνη τη μέρα όλοι εκείνοι με τις γραβάτες, με τα ψηλά αξιώματα στη μικρή μας Κρήτη. Μπράβο σου τους έτριξες συθέμελα.

Υγ.- σ' ευχαριστώ θανάση για ο,τι μου πρόσφερες εκείνη την Κυριακή μέσα στις φυλακές, σ' ευχαριστώ που δε με αφήνεις τώρα πια να επαναπαυτώ και θέλω κάποιος να σου πεί διαβάζοντας τα παραπάνω μιλώντας κι' εγώ στη δική σου γλώσσα, τους στίχους, πως προσωποποίησα τους στίχους του Παπακωνσταντίνου στο πρόσωπο σου «αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι' ας είναι η φωτιά του να σε κάψει».

Αλικαρνασσός Μάιος ‘08

Βίκυ

Download: modus vivendi

Οι στίχοι του τραγουδιού που "ανεβάσαμε" είναι του Αλέξη Ασλάνογλου, του αξιοπρεπούς αυτού ανθρώπου που μέχρι το τέλος της ζωής του καιγόταν από την ποίηση χωρίς ποτέ να την συσχετίσει με τίποτε πέραν της "ακατάλυτης ουσίας των πραγμάτων". Ούτε χρήματα, ούτε δημόσιες σχέσεις, ούτε αναγνώριση. Έφυγε από την γενέτειρά του Θεσσαλονίκη, έζησε και πέθανε σε μια γειτονιά στους Άγ. Ανάργυρους πάμφτωχος, αιρετικός, ομοφυλόφιλος, μόνος...
Το modus vivendi, ωστόσο, έγινε τραγούδι με αφορμή τον τραγικό θάνατο ενός νεαρού συντρόφου, του Βαγγέλη από τη Ν. Φιλαδέλφεια, το καλοκαίρι του 2002.

MODUS VIVENDI

Ν' αφήνεσαι στης θάλασσας το ρεύμα, να λιμνάζεις
κει που πρόσκαιρα αγάπησες, ν' αναλώνεσαι
διαγνώνοντας χωρίς σκοπό περιπτώσεις αθεράπευτες

Να προσμένεις τάχα μιαν άνοιξη
με τη νωχέλεια ηλιόλουστης μέρας, μέρας που έξαφνα ναυάγησε
μες στις κατάφωτες παραθαλάσσιες πόλεις

Να' σαι κατάμονος κι όμως κρυμμένος, κρυμμένος μέσα σε χίλιες καρδιές
να περάσεις στο αίμα αυτών που σ΄αγκάλιασαν, σ’ αγκαλιάσαν πρόσκαιρα

Να πληθαίνεις

http://www.disobey.net/wxra/modus.wma

ΥΓ1.
Το έργο της ηχογράφησης αποτελεί πτυχιακή εργασία συντρόφου και ως εκ τούτου αξιολογείται τα δέοντα. Για μας πρόκειται για σαφώς αξιόλογη προσπάθεια.
Για όποιον ενδιαφέρεται να ακούσει το τραγούδι κάνει αριστερό κλικ πάνω στο link και για να το κατεβάσει επιλέγει από το μενού "αρχείο" την "αποθήκευση πολυμέσων ως". Εάν με το πάτημα στο link σας βγάζει μενού σελίδας διαδικτύου επιλέγετε από το "αρχείο" το "save page as" και κατεβάζετε το τραγούδι...
Καλή ακρόαση!

ΥΓ2.
Υπενθυμίζουμε την απαίτησή μας να μην αναπαραχθεί αυτό το τραγούδι, όπως και όλα τα άλλα, από οποιοδήποτε μέσο παράγει ή αναπαράγει εμπορευματικούς όρους στην επικοινωνία.

Τερατοκτόνοι

Όταν περπατάς στον δρόμο ή ξύνεις το κεφάλι σου
όταν είναι εσύ αλλά δεν είσαι εσύ. Γιατί είσαι αυτος που περπατάει
όπως ο τάδε στο βίντεο κλιπ ή είσαι ο δείνα που ξύνει το κεφάλι του
(καθώς διαλέγει μια μάρκα μπύρας)

Όταν μένεις μόνος πάνω στη λεκάνη
και είσαι τότε αληθινός αν ζεις τον εαυτό σου να χέζει
(δηλαδή αν ενώ χέζεις δεν φαντάζεσαι ότι περπατάς)
δηλαδή καμία γιγαντοαφίσα δεν έχει πασάρει ακόμη
τρόπους χεσίματος (εικόνες τρόπου αφόδευσης)

Κι όταν μετά που θα έχεις ψηφίσει με αφέλεια την παροχή σιγουριάς
ενός κόμματος αστικού ("τα πάντα θα μείνουν όπως έχουν και θα έχουν
ακόμα πιο πολλά μέσα να μείνουν") ή επανασ(τα)τικού(επανα-στατικού)
("τα πάντα θα αλλάξουν για να μείνουν όπως θα έχουν και θα γίνουν
πολλά για να μην έχουν μέσα να ξαναλλάξουν")

Θα κάνεις έρωτα με τη σιγουριά που σου παρέχει το στυλ που τόσες
φορές έχεις δει σε ταινίες του κάθε χόλυγουντ και θα νοιώθεις πάλι
ότι είσαι μισό μέτρο παραδίπλα και βλέπεις τον εαυτό σου να ζει
αυτό που κάνει δια μέσου ενός ανύπαρκτου παρόντα Άλλου

Ε, αυτή τη φορά χέσε ( όπως τότε στη λεκάνη) αυτό τον Άλλον
και το πρωί που θα σε λοξοκοιτάξει το αφεντικό σου κάνε κατάληψη
στο χώρο δουλειάς, ζήτα κάτι που δεν μπορούν να σου δώσουν (ζήτα το
εσύ, ο Άλλος ξέρεις ότι είναι ανίκανος να ζητήσει οτιδήποτε) και τότε
πάρτο μόνος σου ή μάλλον φτιάχτο μαζί με τους υπόλοιπους, και αμέσως
κάτι ακόμη

Να ξέρεις πάντως ότι το αφεντικό σου θα έρθει
με συνοδεία έναν άλλο κι έναν μπάτσο για να σταματήσει αυτήν την
δημιουργία. Ένας συνδικαλιστής θα πει ότι δεν πρέπει να
δημιουργούμε τη ζωή μας όλοι μαζί από μόνοι μας
αφού μπορούμε να ζητήσουμε λεφτά και 1 ώρα δωρεάν κινητογράφο.
Ένας δικαστής θα πει ότιείναι άδικο να στεναχωρούμε το αφεντικό μας.
Ο Πατέρας κι η Μητέρα, ότι έιναι άσχημο να μην εχουμε τρόπους
(να μην έχουμε τον τρόπο να αντέχουμε την ασχήμια)

Κι ένα τέρας που μοιάζει με γιγάντιο καυλωμένο πέος και έχει
δυο κονκάρδες γι αρχίδια που γράφουν "MASS" η μία, "MEDIA" η άλλη,
θα πει διατάζοντας: "μην κοιτάτε ο ένας τον άλλο, μην μιλάτε ο ένας στον άλλο,
μην υπάρχετε ο ένας για τον άλλο. Να κοιτάτε ο καθένας ξεχωριστά εμένα.
Εγώ θα σας δώσω έναν άλλο".

ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΤΕΡΑΤΟΚΤΟΝΟΣ


Αντρέας, Οκτώβρης 1989

Για τη γονιμότητα των δημόσιων χώρων

Εκατοντάδες άτομα πέρασαν από τον Πευκώνα τις μέρες του Θερσίτη, συμμετείχαν στις 3 συζητήσεις και στην συναυλία του Σαββάτου. Συνολικά θετική αποτίμηση και μια επιβεβαίωση ότι άξιζε τον κόπο να ζωντανέψει το πληγωμένο τοπίο ως ένας γόνιμος δημόσιος χώρος, ως μια πολύ διαφορετική εκδοχή από αυτήν της πραγματικότητας των εργολάβων κάθε είδους...

Δυο λόγια για το έργο του τριημέρου...

Οι δύο φασιστικές-παρακρατικές εμπρηστικές επιθέσεις που δέχτηκε ο Θερσίτης την προηγούμενη χρονιά καθώς και η λεηλασία του Πευκώνα στους Άγιους Ανάργυρους έχει πεισμώσει τόσο όσον αφορά την καλύτερη δυνατή διεξαγωγή του τριημέρου όσο και την επιλογή να πραγματοποιηθεί αυτό στον χώρο του Πευκώνα. Ο Πευκώνας λεηλατημένος μπορεί να δυσκολεύει πάρα πολύ την ίδια τη διεξαγωγή των εκδηλώσεων αλλά με κάποιο τρόπο δηκτικό και συναισθηματικό δεν θα "επέτρεπε" την επιλογή ενός άλλου χώρου. Τριήμερο έστω και στο πλάι του τελευταίου δέντρου...
Η παρουσία μας -όπως φυσικά και η παρουσία του καθένα/καθεμιάς- στο τριήμερο στον Πευκώνα αποκτά έτσι με έναν ιδιαίτερο τρόπο ένα δυνατό μήνυμα ανυπακοής, αντίστασης, αγώνα και εξέγερσης προς κάθε κατεύθυνση.
Ενάντια σε κάθε λεηλασία ανθρώπων και φύσης να σταθούμε το ίδιο ανελέητοι απέναντι σε κάθε θεσμισμένο ή μη φασίστα, σε κάθε επίδοξο εργολάβο της τύχης του κόσμου.

28 Ιούνη: συνεπείς στο ραντεβού

Η Ωχρά Σπειροχαίτη υπάρχει μέσα στο τριήμερο του Θερσίτη από καταβολής του μια και αποτελεί έναν από τους πυλώνες του εγχειρήματος. Δεν πρόκειται για μια σχέση μεταξύ ενός μουσικού και ενός πολιτικού εγχειρήματος αλλά για μια ταυτοσημία που εκφράζεται κάθε φορά και με διαφορετικούς τρόπους. Από τη σκηνή της συναυλίας στο "τεραίν" των συζητήσεων και από τα συνοδευτικά βίντεο της συναυλίας στα ενημερωτικά- προπαγανδιστικά ταμπλό του τριημέρου. Ξεπερνώντας την λογική ότι, έτσι κι αλλιώς, αυτό ακριβώς πρεσβεύει το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης: να μην υπάρχουν, δηλαδή, συμμέτοχοι αλλά συνδιοργανωτές, μπορούμε να προσθέσουμε μια βαθιά συναισθηματική σχέση που κάθε φορά δοκιμάζεται για να ανανεώσει την συλλογική δυναμική κάθε πλευράς της κάθε απόπειρας του τριημέρου.
Μαζί με τους Ινκόγνιτα Σπέρανς το Σάββατο 28 Ιούνη μια ακόμη ανοιχτή δοκιμή επικοινωνίας, μια ακόμη επιβεβαίωση του πείσματος της άρνησης και της εξεγερσιακής αυαισθησίας.

Παρασκευή 13 Ιούνη στην κατάληψη Υφανέτ

Περίσκεψη, αναστοχασμός, αισιοδοξία, αυθεντικότητα, η αισθαντικότητα και το γήτεμα της εξέγερσης σε μια μυσταγωγική βραδιά για τον Μπαρμπα-Γιάννη. Μόνο έτσι.

Σε ό,τι μας αφορά θα επενδύσουμε μουσικά μικρά ηχητικά αποσπάσματα φωνής του συντρόφου Μπαρμπα-Γιάννη, θα του αφιερώσουμε -απολύτως δικαιωματικά- την τριλογία για την Μακρόνησο και θα δοκιμάσουμε μερικά τραγούδια μας στο ιδιαίτερο κλίμα της βραδιάς.

Θα είμαστε εκεί γιατί είναι τιμή μας
κάθε φορά
που η ιστορία μας συναντιέται με την ιστορία του συντρόφου μας.

Τζάμπα πράμα...

Ξέρω πάρα πολύ καλά πως η πραγματοποίηση μιας άλλης κοινωνικής οργάνωσης, και η ζωή της, δεν θα είναι καθόλου απλές, πως σε κάθε βήμα τους θα συναντούν δύσκολα προβλήματα...
...Κι αν έστω, εγώ και οι άλλοι, συναντούσαμε την αποτυχία σ' αυτό το δρόμο, προτιμώ την αποτυχία σ' αυτό το νόημα, παρά μια κατάσταση που μένει πριν ακόμα κι από την αποτυχία ή την μη αποτυχία, που μένει γελοία.

Κ. Καστοριάδης

Αυτοοργάνωση των ήχων μας

Στην σημερινή οργάνωση του συλλογικού «καλλιτεχνικού» έργου κυριαρχεί –κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο- η μέθοδος του «σκηνοθέτη»: όλοι πραγματώνουν το όνειρο ενός και μόνον ανθρώπου, όλοι επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω ενός και μόνον ανθρώπου. Ένας τόσο εύκολος και «αποτελεσματικός» τρόπος, όσο και αδιέξοδος. Γιατί η αποσπασματική και αυστηρά προσωπική εμπειρία του έργου, η εμπέδωση της προσωποκεντρικής διαδικασίας αντανακλάται στο έργο:

-περιορίζοντας την ολικότητα που θα πετύχαινε αν ήταν το αποτέλεσμα συνεργασίας των ελεύθερων και αυτόνομων προσεγγίσεων όλων των δημιουργών

-διαιωνίζοντας τις λογικές για χαρισματικούς ηγέτες και θεαματικές ιεραρχίες, λογικές που είναι κυρίαρχες και σαν τέτοιες είναι υπεύθυνες για την διάχυτη φιλοσοφία του απομονωτισμού, της εξατομίκευσης και της παθητικοποίησης

-καταστρέφοντας ευθύς εξαρχής κάθε προοπτική για αυθεντική επικοινωνία και ανατροπή των κατεστημένων παθολογικών σχέσεων.

Το προσωπικό βίωμα, το ταξίδι στην βαθιά του ουσία, η έμπνευση μέσα σε αυτό και απ’ αυτό, η ανάδυση. Τα εκφραστικά μέσα και ο επικοινωνιακός λαβύρινθος. Είναι ανατρεπτική επιλογή να εκθέτεις αυτή την προσωπική διαδικασία και να την μοιράζεσαι. Διαρκής οικειοποίηση κοινών ή μοναχικών εμπειριών. Αλληλεγγύη, συντροφικότητα, δεκτικότητα για να σμιλευτεί ο ένας και κοινός ήχος. Συνεισφέρει καθένας -χωρίς να έχει απειληθεί η μοναδικότητα του σ’ έναν ήχο που θα αγκαλιάζει την έμπνευση ενός συντρόφου του, εμπλουτίζοντας την με την δική του εκφραστικότητα. Αυτός ο ήχος δεν μπορεί παρά να είναι μοναδικός. Αυτή η διαδικασία – ένα επώδυνο αλλά ζωογόνο παιχνίδι- που επιλέγουμε στον αντίποδα της ασφάλειας που προσφέρει η κατεστημένη «καλλιτεχνική» ενασχόληση.

Ουσία αντί εξουσία

Αγνοώ αντί συγκατανεύω

Ερίζω αντί βάλτος

Έκθεση αντί ασφάλεια

Άφθαρτος αντί ανίατος

Φλογιστία αντί υποταγή

Ευθύνομαι αντί νομίζω

Αβίαστος αντί αδημονώ

Φοβάμαι αντί φοβάμαι

Αλλά το κάνω αντί δειλός

Συγκίνηση αντί ερημιά

Αυθεντικός αντί αυθέντης

Αυτοοργάνωση στην «διακίνηση» των ήχων μας

Το έργο που παράγεται απ’ αυτή τη σύμπραξη, καθώς διανύουμε την κοινωνία του θεάματος, δεν θα μπορούσε παρά να περιφρουρηθεί. Σε μια κοινωνία που έχει εκπαιδευτεί στην αφομοίωση και φετιχοποίηση της μορφής, απαλείφοντας κάθε περιεχόμενο…το περιεχόμενο πρέπει να θωρακιστεί απέναντι σ’ αυτή τη διαδικασία. Και το έργο να πραγματωθεί συνολικά σ’ ένα χώρο όπου θα μπορεί να ανασαίνει ελεύθερα για να ανατρέψει τους κατεστημένους όρους επικοινωνίας και να οξύνει τα κριτήρια του κοινωνικού απεγκλωβισμού. Έτσι, το συγκεκριμένο έργο πραγματώνεται σε χώρους όπου πραγματώνονται η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα, σαν αξίες του καθενός από τους δημιουργούς. Ένα αυτοοργανωμένο πείραμα αυτοαναιρείται όταν είναι κλειστό ή αύταρκες. Δεν μπορεί παρά να συναντιέται με άλλα αυτοοργανωμένα κοινωνικά εγχειρήματα για να στηρίζει και να στηρίζεται. Θεωρούμε ότι η μετάγγιση αντιθεαματικών αγωνιών και αντιεμπορευματικών χαρακτηριστικών σε κάθε αυτοοργανωμένη προσπάθεια –με οποιοδήποτε απελευθερωτικό στόχο- συνολικοποιεί και δυναμώνει την σύγκρουση. Τη σύγκρουση όχι μόνο με τον καπιταλισμό αλλά με το σύνολο των δομών του αστικού πολιτισμού.

Τα ακριβά "εξτρεμιστικά" αστειάκια...

Τις πρώτες μέρες του Απρίλη πραγματοποιήθηκε συναυλία ενάντια στο εργοστάσιο της ΔΕΗ που πρόκειται να κατασκευαστεί στις εγκαταστάσεις της Χαλυβουργικής και που θα σημάνει το οριστικό και τελεσίδικο περιβαλλοντικό τέλος του πολύπαθου Θριάσιου Πεδίου. Στην συναυλία συμμετείχαν οι Λαβρέντης Μαχαιρίτσας, Διονύσης Τσακνής, Δημήτρης Σταρόβας.

Κατά τη διάρκεια της συναυλίας ακούσθηκαν διάφορα… «εξτρεμιστικά» από τα στόματα των τραγουδιστών… απευθυνόμενοι στο μαθητόκοσμο που είχε σχηματίσει ασφυκτικό κλοιό γύρω και πάνω στην εξέδρα.

«Καλά είμαστε εδώ, αρκεί όμως αυτό… ή πρέπει να πάτε, να αρχίσουμε να πάμε να τους βάζουμε τίποτις μπόμπες μπας και καταλάβουν» ήταν η ερώτηση από την εξέδρα που ακούσθηκε από τα ηχεία.

Για λίγα δευτερόλεπτα έπεσε μια μουγκαμάρα… Οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι πάγωσαν στο άκουσμα της ιδέας. Οι μαθητές απάντησαν με χειροκροτήματα σφυρίγματα και ανάλογα συνθήματα… ενώ ο τραγουδιστής… έσπευδε να συμπληρώσει… « ε καλά τώρα μην πανικοβάλλεστε, πλάκα κάνουμε ένα αστείο είπαμε…»

Λίγες μέρες μετά τα "εξτρεμιστικά" αστειάκια πραγματοποιήθηκε συνέλευση της Επιτροπής Αγώνα για τη διάσωση του Θριάσιου Πεδίου, επιτροπή που αποτελείται από θεσμικούς φορείς της περιοχής, δήμους, κοινότητες, νομαρχίες κλπ. Σε μια στιγμή της συνέλευσης κάποιος δημοτικός σύμβουλος ανέφερε ότι οι καλλιτέχνες ζήτησαν από την Επιτροπή 50.000 ευρώ για να παίξουν. Ένας άλλος τον διόρθωσε κατεβάζοντας το ποσό στα 20.000 ευρώ. Τα χρήματα αυτά τα πλήρωσε η αντίστοιχη Νομαρχία που κινείται στο πλαίσιο μιας παραδοσιακής στα πολιτικά παιχνίδια αντιπολιτευτικής λογικής.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: στην εκδήλωση παραβρέθηκε κόσμος που στην ουσία διαδήλωνε την απόγνωση και την ευαισθησία του απέναντι στο έγκλημα τόσο εναντίον του όσο και εναντίον του τόπου του. Θεωρούσε, προφανώς, αυτός ο κόσμος ότι όλη η εκδήλωση, οι ομιλητές, η συναυλία, οι καλλιτέχνες διατρέχονταν από μια γενικευμένη ευαισθησία...

Πρόκειται για τον ίδιο κόσμο που ίσως να μην μάθει ποτέ πόσο ακριβώς αποτιμούνται οι ευαισθησίες των φορέων εξουσίας και των διαφόρων επωνύμων. Πόσο ακριβώς αποτιμούνται οι πολιτικές κορώνες και τα "εξτρεμιστικά" αστειάκια. Εκείνο που θα μάθει είναι ότι όταν "σβήσουν τα φώτα" θα μείνει μόνος απέναντι στο πρόβλημα. Για μια ακόμη φορά "πουλημένος"...

Πώς γίνεται;

Ρέκβιεμ για τη Nativity!

Το φθινόπωρο του 2007 σε έκθεση Μπιενάλε ένα ασπόνδυλο από αυτά που περιφέρονται μέσα στον "καλλιτεχνικό " κόσμο, ασπόνδυλο με το όνομα Guillermo Habacuc Vargas είχε μια "μεγαλειώδη" έμνευση. Το "έργο" του ήταν ένα αδέσποτο σκυλάκι, το όποιο είχε μαζέψει από τους δρόμους της πόλης San Jose στην Κόστα Ρίκα απ' όπου και ο ίδιος κατάγεται, ένα σκυλάκι που το έδεσε σε κάποιο σημείο της έκθεσης και το άφησε να πεθάνει από ασητεία εκεί δεμένο. Ένα μελλοθάνατο έκθεμα.
Ο "καλλιτέχνης" δήλωσε:

“Το όνομά μου είναι Guillermo Habacuc Vargas. Είμαι πενήντα χρονών και είμαι καλλιτέχνης. Πρόσφατα δέχτηκα κριτική για τη δουλειά μου με τίτλο “Eres lo que lees”, που παρουσιάζει ένα σκύλο που ονομάζεται Nativity (ωροσκόπος). Ο σκοπός αυτής της δουλειάς δεν ήταν να προκαλέσει πόνο (δεινά) στο φτωχό, αθώο πλάσμα αλλά το να απεικονίσει μια σκέψη. Στην πατρίδα μου το San Jose στη Costa Rica, δεκάδες χιλιάδες αδέσποτων σκυλιών λιμοκτονούν και πεθαίνουν από αρρώστιες στους δρόμους και κανένας δεν σπαταλάει μια δεύτερη σκέψη για αυτό.
Αν τώρα δημοσίως εκτεθεί ένα από αυτά τα πεινασμένα πλάσματα όπως στη περίπτωση της Nativity, δημιουργεί μια αντίδραση που καταδεικνύει τη γενικευμένη υποκρισία. Η Nativity ήταν ένα πολύ άρρωστο πλάσμα που θα πέθαινε στους δρόμους έτσι και αλλιώς.”

Το συγκεκριμένο ασπόνδυλο έχει αλλάξει δηλώσεις ανάλογα με τις δημόσιες κριτικές:

Δήλωση 1: «Το σκυλί θα πέθαινε έτσι και αλλιώς»

Δήλωση 2: «Δεν γνωρίζω αν το σκυλί πέθανε ή όχι»

Δήλωση 3: « Ήθελα να το κάνω στη μνήμη του κυρίου Nativitad Canda (ένας ληστής που πέθανε από σκυλιά φύλακες)

Δήλωση 4: «Πραγματοποίησα την έκθεση για να δείξω την τραγική κατάσταση των αδέσποτων»

Έχουν μαζευτεί περίπου 200.000 υπογραφές μέσω του διαδικτύου που καταγγέλουν το γεγονός και έχουν αποφασίσει να ενοχλούν με ηλεκτρονικό μπλοκάρισμα τις γκαλερί που πρόκεται να φιλοξενήσουν έργα του ασπόνδυλου. Είναι αλήθεια ότι οι υπογραφές αποτελούν ήδη ένα είδος διαφήμισης, έστω και αρνητικής, που απ' ότι φαίνεται αυτό που κάνει είναι να επιβεβαιώνει τον ναρκισσισμό του ασπόνδυλου. Είναι σίγουρο ότι θα επικαλεστεί την ελευθερία έκφρασης του καλλιτέχνη, την ασυλία της γενικευμένης ασυδοσίας, την δημοκρατία του τίποτα. Είναι σιγουρο επίσης ότι ήδη έχουν ενεργοποιηθεί σύντροφοι που μπορεί να μην υπογράψουν στο διαδίκτυο αλλά στα μούτρα του "καλλιτέχνη". Δεν είναι πρόκληση; Με δυσκολία κάποιος μπορεί να μείνει ψύχραιμος. Να αντισταθεί στο να αντιστρέψει την ίδια τη λογική του "καλλιτέχνη" σε βάρος του: έτσι κι αλλιώς κι αυτός κάποτε θα πέθαινε...

Και το κλου της μπιενάλε δεν είναι άλλο από το φιλοθεάμον, άπραγο και αδιάφορο κοινό:

Ισπανία 1936, Καζαντζάκης, Ντεμπρέ, έμπνευση και θέση, μοίρα κι εξέγερση

Ο Νίκος Καζαντζάκης, σταλμένος από μια δεξιά εφημερίδα, στο στρατόπεδο του Φράνκο, τα μπέρδεψε λίγο από την άποψη ετούτη. Απόφυγε ή δεν μπόρεσε, με απαράδεχτο τρόπο, να καταλάβει το απλό νόημα των γεγονότων – χάθηκε μέσα σε ανεπίκαιρες φιλοσοφικές γενικεύσεις.

Ξεχώρισε, λεει, πίσω από τις πρόσκαιρες μάσκες, κόκκινες ή μαύρες, που φορούσαν οι αντιμαχόμενοι, το όλο πάθος και φλόγα γυμνό πρόσωπο του Ισπανού. Το ίδιο αυτό πρόσωπο το είδε πριν λίγα χρόνια στις ταυρομαχίες…Τώρα παραστεκόταν σε όμοιο πόλεμο όχι πια ανθρώπου και ταύρου παρά ανθρώπου και ανθρώπου. Και σε όλα τούτα έβλεπε ο συγγραφέας «την προαιώνια μυστηριώδη μέθη που δίνει το αίμα»… «Την επιστροφή στις ρίζες του ανθρώπου και του ζώου»…Είδε ένα στρόβιλο, λέει, ανθρώπινο, πέρα από τη λογική και από το συμφέρο». Σωστά πλην άκαιρα πράγματα. Έτσι εξίσωσε, θέλοντας και μη τις δυο παρατάξεις κι έριξε την ευθύνη στη μοίρα.

Τη Μαδρίτη, την είδε από μακριά, από το στρατόπεδο των εθνικιστών, να καίγεται από τις μπόμπες (όπως και το Τολέδο), και σκέφτηκε πως πρέπει να βιαστούμε να δούμε ό,τι πιο όμορφο απόμεινε στη γης πριν το αφανίσουν οι σκοτεινές δυνάμεις! Η στάση του δεν ήταν στάση σύγχρονου ανθρώπου με προσανατολισμένη καρδιά, παρά μάλλον ψυχρού ανθρωπολόγου που πήγε επιτόπου να επιβεβαιώσει τις ζωώδικες καταβολές του ανθρώπινου είδους, σα να τις είχε αμφισβητήσει κανείς.

Τώρα, τις μέρες που γράφονται αυτές οι γραμμές, διάβασα την απολογία του Γάλλου φιλόσοφου Ρεζί Ντεμπρέ, που πιάστηκε αντάρτης στην Βολιβία, μπροστά στους δικαστές που τον καταδίκασαν σε ισόβια κάθειρξη. Είναι η ακραία αντίθετη αντίληψη του Νίκου Καζαντζάκη. «Ο καθένας οφείλει, λέει, να αποφασίζει σε ποιο στρατόπεδο ανήκει – με τη βία που καταπιέζει ή με τη βία που απελευθερώνει; Εγκλήματα γίνονται και από τις δύο πλευρές. Για ποια απ’ αυτά αποφασίζουμε να φέρουμε τη συλλογική ευθύνη; Να είμαστε συνένοχοι και όργανά τους; Εσείς διαλέξατε ορισμένα. Εγώ άλλα».

Ήξερε βέβαια και τότε ο καθένας σε ποιο στρατόπεδο ανήκε, μα η δημοκρατία επέμβαινε με τα λόγια και ο φασισμός με τις μπόμπες…

Ασημάκης Πανσέληνος, 1984

Με το μελτέμι σου που δυναμώνει τη νύχτα...

Το τελευταίο μέρος της τριλογίας για την Μακρόνησο από sound check στην Υφανέτ με πρόχειρο εποπτικό μέσο μεν, με μεράκι δε. Θέλουμε να προβάλλουμε το κλίμα στον χώρο (κι όχι την εικόνα μας) ως έναν εύγλωττο απολογισμό της βραδιάς που ακολούθησε. Ευχαριστούμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσες για την απλόχερη φιλοξενία όπως και όσους/ες μοιράστηκαν μαζί μας την ένταση και την συγκίνηση της συναυλίας. Ελπίζουμε η συνεισφορά της βραδιάς στην υπόθεση των διωκόμενων συντρόφων να αποτιμάται όσο πιο θετικά γίνεται -πιο πολύ μέσα στην ίδια μας την συνείδηση. Καλή αντάμωση και λευτεριά σε όλους μας...

Συναυλία στην ΥΦΑΝΕΤ, Θεσσαλονίκη 1 Μάρτη

Το γεγονός της σύλληψης του συντρόφου Β. Μποτσατζή και της δίωξης δύο ακόμη συντρόφων και μιας συντρόφισσας στην Θεσσαλονίκη, προφανώς δεν αφορά μόνο τα «στενά» πλαίσια ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου και των κοινωνικών του παρυφών. Ο χαρακτήρας των αστυνομικών και διωκτικών χειρισμών του κρατικού μηχανισμού στην συγκεκριμένη υπόθεση σηματοδοτεί την πλήρη οικειοποίηση και εφαρμογή της ευρωπαϊκής κατασταλτικής εμπειρίας. Η έννοια της τρομοκρατίας έχει οριστεί πλέον σε πλήρη διαστολή για να συμπεριλάβει κάθε πρακτική αντίστασης και, ταυτόχρονα, οι αντίστοιχοι μηχανισμοί δίωξης και καταστολής επιστρατεύουν όλη την «ευρωπαϊκή σπουδή» σε αυτήν την κατεύθυνση. Η κρατική επιθετικότητα ορθολογικοποιείται και αποκτάει το «ευρωπαϊκό φλέγμα» βάσει του οποίου, το ευγενικό δημοκρατικό χαμόγελο εκφράζεται πλέον από τα ανοιχτά στόματα των φυλακών. Ο εγκλεισμός λοιπόν, χωρίς να έχει χάσει ποτέ του την «σωφρονιστική αίγλη», στην εποχή μας επιχειρεί μια ιδεολογική, νομική και ηθική ενδυνάμωση με σκοπό από τη μια να κατοχυρώσει μιά ευρεία κοινωνική συναίνεση και από την άλλη να αποκτήσει την μοναδική προοπτική κάθε αντιστασιακής πρακτικής που διαπραγματεύεται τα όρια της με την καθεστωτική πολιτική νομιμότητα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η έννοια της αλληλεγγύης στους διωκόμενους συντρόφους δεν περιορίζεται στην άμεση απελευθέρωσή τους αλλά

προχωράει στην ίδια την ρηγμάτωση της νέας εκδοχής της κατασταλτικής στρατηγικής

εναντιώνεται στην ίδια την φιλοσοφία του εγκλεισμού υπονομεύοντας έτσι κοινωνικά την βαρύτητα που θέλει να αποκτήσει ενάντια στις κοινωνικές αντιστάσεις

Αυτήν την κοινωνική και πολιτική εναντίωση στον εγκλεισμό είναι που θέλει να ενισχύσει η παρουσία, η εκδήλωση, η συναυλία μας στην Υφανέτ.

Σε αυτήν την κατεύθυνση πρόκειται να παρουσιάσουμε μια τριλογία με θέμα τη Μακρόνησο, βασισμένη στα ποιήματα του Τ. Πατρίκιου: «προσχέδια για τη Μακρόνησο». Στίχοι και μουσικές που θα προσπαθήσουν να μας μεταφέρουν στην ψυχική και συγκινησιακή κατάσταση του εγκλεισμού, ενός εγκλεισμού που δεν περιορίζεται σε μια ιστορική ιδιοτυπία αλλά αναγνωρίζει τον εαυτό του στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και τα διάφορα απανταχού «γκουαντανάμο». Aυτός είναι και ένας τρόπος, αφενός μεν, να νιώσουμε κοντά μας, ανάμεσά μας τους έγκλειστους συντρόφους και αφετέρου, στην υλική διάσταση, να δημιουργήσουμε μια συλλογική αφορμή ώστε κάθε είδους έσοδο από συνεισφορές στην εκδήλωση να κατατεθεί για τις άμεσες υλικές ανάγκες τους.

Θεωρούμε, επιπλέον, ότι η διοργάνωση και παρουσία στην εκδήλωση αποτελεί και πράξη αλληλεγγύης σε έναν ανοιχτό αυτοοργανωμένο κοινωνικό χώρο, την Υφανέτ, έναν χώρο που, στο γεγονός ότι βρίσκεται στο στόχαστρο της καταστολής δεν παύει να απαντά διευρύνοντας διαρκώς τις κοινωνικές της αναφορές.

Ραντεβού λοιπόν στην Υφανέτ, το Σάββατο 1 Μάρτη

Καλή αντάμωση!

Φωτογραφίες από την συναυλία της 14 Δεκέμβρη 2007 στην Villa Amalias, "τραβηγμένες" από μια φίλη...

Θ. Παπακωνσταντίνου- Δ. Σαββόπουλος: οι άνθρωποι είναι ό,τι γίνονται

Στην τελευταία πρόβα της 23 Γενάρη, του Διονύση και του Θανάση, δειλά-δειλά μια παρέα φώναξε αδύναμα το σύνθημα «το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά». Πρόκειται για τον απόηχο μιας «παράξενης» συνήθειας συντρόφων και συντροφισσών να φωνάζουν συνθήματα του δρόμου, των διαδηλώσεων και των εκδηλώσεων του «χώρου», σε μαγαζιά και δημοτικά αμφιθέατρα, προσδίδοντας σε χώρους αναπαραγωγής του θεάματος χαρακτηριστικά κοινωνικής ζύμωσης. Σε όλον αυτόν τον συγκερασμό θυμικού και πολιτικού από μεριάς του «κοινού», η ανταπόκριση του καλλιτέχνη Θανάση ήταν οι γλυκές αφιερώσεις. Οι αμοιβαίες φιλοφρονήσεις προσέδιδαν λοιπόν μια κοινωνική νομιμοποίηση ενός κώδικα μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη που υποτίθεται ότι σάρκαζε, αλλά στην ουσία «εθελοτυφλούσε» μπροστά στους θεαματικούς όρους, στην ίδια τη συνθήκη της επικοινωνίας, στα ολοφάνερα όπλα της αλλοτρίωσης.

Όλο αυτό το κοινό περίμενε τον τελευταίο καιρό μια στροφή από τον καλλιτέχνη προς την «κουλτούρα των συνθημάτων», προς τα «παιδιά που εξεγείρονται», μια και αυτός αναμφισβήτητα έχει κατοχυρώσει και την κοινωνική αποδοχή αλλά και την υλική υποδοχή για μια τέτοια επιλογή. Και όμως. Η επιλογή του Θανάση Παπακωνσταντίνου ήταν η σαφής απόρριψη οποιασδήπτε τέτοιας προσδοκίας. Πρόκειται για ακόμη ένα πράδειγμα της «κλασσικής» πορείας των καλλιτεχνών προς την αυτοπραγμάτωση, προς τον καλλιτεχνικό «πειραματισμό», χωρίς «ιδεολογικές αγκυλώσεις». Τίποτε, ωστόσο, δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Τον Μάρτη του 2006 σε μια συνέντευξή του στην «Καθημερινή» και στην ερώτηση γιατί θεωρεί τον Σαββόπουλο ανώτερο του Χατζηδάκι και του θεοδωράκη διατύπωνε: «Μπορώ να υποστηρίξω ότι ο Σαββόπουλος είναι πιο ολοκληρωμένος δημιουργός –μουσική, λόγια, ερμηνεία- και μέχρις ενός χρονικού σημείου με εντυπωσιακά λίγες άνισες στιγμές. Πρέπει επίσης να παραδεχτώ ότι από ένα σημείο και μετά, γίνονται εξίσου εντυπωσιακά πολλές αυτές οι άνισες στιγμές». Ιδού λοιπόν η συνειδητή επιλογή του καλλιτέχνη να πάρει τη θέση του στις άνισες στιγμές (sic) του Διονύση. Πιθανόν να θεωρεί ότι ο ίδιος θα αποτελεί ένα θετικό πρόσημο στις βαυκαλιστικές παλλινδρομήσεις του «μουσικού εθνάρχη». Το σύνθημα όμως στην πρόβα ήταν ήδη πολύ αδύναμο, αποτυπώνοντας το μέγεθος της δυσφορίας, αποτυπώνοντας την «προδοσία» των χρόνια αυταπατώμενων, ωστόσο, προσδοκιών.

Τώρα τα κολπάκια με την ταυτόχρονη κυκλοφορία του καινούργιου δίσκου και έναρξης των εμφανίσεων στο μαγαζί, είναι απλές εμπορικές συνήθειες του κόσμου των Διονύσηδων και των –επιτέλους πιο ξεκάθαρων δεν γίνεται- Θανάσηδων. Ας μην επεκταθούμε επιπλέον και σε πρόσφατο δημοσίευμα για τους ανεκδιήγητους αστεϊσμούς μεταξύ παρέας "αντιεξουσιαστών" και Γιωργάκη Παπανδρέου στην μπάρα του μαγαζιού για το ποιός είναι αυθεντικός αντιεξουσιαστής.

Πρόκειται για απλές ασκήσεις ευτελισμού...

Οι ερασιτέχνες και οι επαγγελματίες

"Το γράψιμο ποιημάτων, ακόμα και των πιο κακών, κάνει καλό σ' εκείνους που τα γράφουν" είπε ο Γ. "Αποτελεί μιαν ευπρόσιτη κι ανέξοδη αυτοανάλυση. Γίνεται φθοροποιό από τη στιγμή που οι γράφοντες ενδιαφέρονται περισσότερο για το τί μπορούν να αποκομίσουν από τα γραφτά τους, παρά για το τί πρέπει να θυσιάσουν στα γραφτά τους. Εδώ βρίσκεται η διαφορά ανάμεσα στους ερασιτέχνες και στους επαγγελματίες."
Ύστερα από δυο χρόνια, ο Δ., που θυμότανε αυτά τα λόγια, έφερε στον Γ. ένα παλίο τεύχος, ήταν του Ιουνίου '63, του γαλλικού περιοδικού Mercure de France. "Μου το χάρισε μια συμπαθητική κοπέλα πριν από δέκα μέρες. Δες πως τελειώνει μια μελέτη του Valery Larbaud. " Και του έδειξε τη φράση: " Εt les amateurs, ce sont presque tous les ecrivains qui vivent de leur art, qui en titent profit et notoriete. Les professionnels, sont ceux qui en meurent" ("Ερασιτέχνες είναι όλοι σχεδόν οι συγγραφείς που ζουν από την τέχνη τους, που αποκομίζουν κέρδη και φήμη. Επαγγελματίες, είναι εκείνοι που πεθαίνουν από την τέχνη τους.")
Ο Δ. είχε μείνιε κατάπληκτος από την σύμπτωση. Όμως ο Γ. δεν είχε εκπλαγεί. Ούτε είχε ενοχληθεί. Αντίθετα ένιωθε μια βαθιά ικανοποίηση.

Τ.Πατρίκιος, 1993

"Κι επιτέλους να πράξουμε"...

Μεταφέρουμε μια ενδιαφέρουσα διένεξη, σύντομα αποσπάσματα ενός ενδιαφέροντος ενδοκαλλιτεχνικού εμφυλίου από το μπλογκ του art atack και συγκεκριμένα από το ποστ: http://artattackgr.blogspot.com/2008/01/blog-post_15.html

Βρισκόμαστε στο αρχικό σχόλιο που όπως πάντα διατυπώνει ο οικοδεσπότης και στο προκείμενο αφορά τον Νίκο Ξυδάκη, «τεχνοκριτικό», έναν «μετατακαταστασιακό» αρχισυντάκτη του καλλιτεχνικού τμήματος της εφημερίδας «Καθημερινή»:

O Art attack στις 15 Γενάρη γράφει:

Γραφει μεταξυ αλλων ο Νικος Ξυδακης σ'ενα τελευταιο του ποστ....
"Προς τα πού θα γείρει το παρόν; Στον πάτο – αν το αφήσουμε να κυλάει, παθητικοί και αδιάφοροι. Προς το φως – αν η ανησυχία γίνει απόφαση και δράση, δηλαδή πολιτική."
Για να καταλαβω δηλαδη, προσπαθει καποιος (ο οποιος εχει και τη θεση και την δυναμη) να μας πει τι πρεπει να κανουμε οταν την ιδια ωρα ποτε ο ιδιος δεν εχει βγει να πει σταρατα και θαρραλεα τα στραβα του χωρου του εκτος απο κατι κατα καιρους επιδερμικες νυξεις που εχει κανει εδω και κει?
Μα καλα θα μας τρελανουν σ'αυτη τη χωρα η μας περνανε για ηλιθιους?
Ρε τους παρλαπιπες....

Μετά από μερικά σχόλια άλλων που στην συντριπτική τους πλειονότητα στηρίζουν τον οικοδεσπότη παρεμβαίνει ο ίδιος ο αρχισυντάκτης:

Καλή χρονιά!
Αρτ, εμφανίζεσαι σαν τιμητής πολλών, και εμού.
Και ζητάς παράλογα πράγματα από τους μη έχοντες.
Ποια "θέση και δύναμη" νομίζεις ότι έχω ώστε να αλλάξω ό,τι ΕΣΥ θεωρείς "στραβά του χώρου";
Εξήγησέ το αυτό, και κάνε το επωνύμως πλίιζ.
Επωνύμως και μέσα σε μια εργασιακή σύμβαση γράφω κάποιες απόψεις μου για κάποια θέματα. Αν θέλεις να μάθεις τις απόψεις μου, μπορείς να βρεις τα κείμενα, πολλών ετών· πολλά απ' αυτά είναι απλωμένα στο Δίκτυο, όλα τα υπολοιπα σε δημόσια αρχεία.
Δεν είμαι μεσσίας καμιάς art θρησκείας, δεν κατέχω καμία κρατική θέση, δεν είμαι παράγων και curator, δεν μοιράζω χαρτζιλίκια.
Και βεβαίως δεν κατέχω τη δική σου αλήθεια.
Νίκος Γ. Ξυδάκης

Η μάχη ανάβει καθώς μεταξύ άλλων στον Ν. Ξυδάκη απαντά κάποιος «κλάσμα»:

Ναι ρε συ αρτ αττάκ γίνε πιο συγκεκριμένος. Έτσι γενικόλογα δηλαδή. Δεν σου αρέσει ο Ξυδάκης που τα γράφει κι ωραία και καθόλου γενικόλογα;
Ή στη λογική μιας άλλης επιχειρηματολογίας από προηγούμενο ποστ "Μα αφού ΟΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΙ λένε καλά λόγια, εσύ τι ζόρι τραβάς;"
Έτσι είναι θίξαμε το μπουμπούκι της ελλ. λογοτέχνιας, της ελλ. κριτικής και εν τέλει του ελλ πολιτισμού. Θίξαμε τη μπεμπέκα των επιφυλλίδων, το μπαλσάμικο της καθημερινής.
Μα πως τα γράφει τόσο ωραία το ατιμούλικο και με τέτοια χάρη. Κι έρχεσαι εσύ ψωραλέε γραφικέ και κομπλεξικέ μπλογκά να μας το μολύνεις το παιδί με το βρωμόστομα σου;
Καταπληκτική γραφή, ύφος, επιχειρηματολογία. Από τους πιο σπουδαίους στο είδος του. Ελπίζω μόνο να μην παραλείψουν να τον διδάξουν στα παν/μια και στα σχολεία του μέλλοντος. Τέτοια τρισμέγιστη διάνοια και γραφή.
Μόνο που 'ανήσυχε' οι μπαταρίες σαν την αφεντιά σου που τροφοδοτούν αυτούς τους κάκιστης ποιότητας δονητές του λόγου είναι εξίσου μούφες. Κακοφορμισμένοι μικροαστοί που θαμπώνεστε από τη απατηλή λάμψη που εκπέμπουν κάτι τέτοιες 'χρυσές' μικρότητες πόσο τραγικά θλιβεροί είστε όπως άλλωστε κι αυτοί...

Ο εμφύλιος συνεχίζεται και όπου να’ ναι πλησιάζει τα εκατό σχόλια αποδεικνύοντας ότι κάτι κινείται στον καλλιτεχνικό βούρκο μια και μπαίνουν ζητήματα ΠΡΑΞΗΣ…

Ολίγον αφοριστικό το δίλημμα του συνθήματος αλλά ό,τι πρέπει για την περίσταση...

Μην μας αφήνετε μόνους με τους έλληνες...