«φωνή μες τη σιωπή γεμάτη αυθαιρεσία»

Γιορτή του Πάσχα 2008 στις φυλακές της Αλικαρνασσού. Πρόκειται για μια επιστολή "επίσημης καλεσμένης" στη συγκεκριμένη γιορτή που αναδημοσιεύουμε από το www.diymusic.org. Δεν είναι τόσο ο συγχυσμένος πολιτισμός της "επισήμου" που έχει σημασία όσο η βαρύτητα μιας τέχνης που κατορθώνει να μπερδεύει πραγματικότητα και αναπαράσταση, που αποδομεί τη σκηνή της δημιουργίας επαναδομώντας την επιθετικά προς εκείνο το κομμάτι του κοινού που θα την ήθελε παντοτινά ακίνδυνη.



"Ήταν τα πρώτα λόγια μιας διαφορετικά αλήτικης φιγούρας μέσα στης φυλακές Αλικαρνασσού. Το πρόγραμμα μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν μια μίξη με τραγούδια καθωσπρεπισμού (αφού οι παρευρισκόμενοι πέραν των κρατουμένων ήταν νομάρχες, δήμαρχοι, δικηγόροι, κοινωνικές υπηρεσίες και πάσης φύσεως στελέχη της Κρήτης) με μικρές νότες βαρειών λαικών όπως το κελί 33, της γερακίνας γιός.

Μας πήρε κάποια δεύτερα' να καταλάβουμε οτι ο σκοπός αυτού του κρατουμένου δεν ηταν να διασκεδάσει το κοινό αλλά να τα χώσει με το δικό του τρόπο με «φωνή μες τη σιωπή γεμάτη αυθαιρεσία» μ'ενα βλέμμα οργισμένο, σπινθηροβόλο σαν «μια ευχή που χαράμι δεν πήγε» και στίχους που' καναν «τη γλώσσα του ατόφιο μολύβι και την ψυχή του ενα απέραντο απο δαύτους καλύβι». Όσο περνούσε η ώρα το προαύλιο γέμιζε απο συγκρατούμενους του που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν γράψει στ' αρχίδια τους την εκδήλωση και βρισκόντουσαν στα κελιά τους. Το παρατεταμένο και τόσο δυνατό τους χειροκρότημα ταρακούνησε τόσο τα θεμέλια της φυλακής οσο και τις καρέκλες των επίτιμων καλεσμένων που άρχισαν σιγά-σιγά προβληματισμένοι ο ένας μετά τον άλλον να αποχωρούν.

Οι στίχοι του μικρού δεν τους είχαν αφήσει άλλα περιθώρια. Τα σκυφτά τους κεφάλια και το απορημένο τους βλέμμα έδενε τόσο αρμονικά με τις τύψεις που κουβαλούσαν. Οι νόμοι για εκείνα τα 25 με 30 λεπτά έπαψαν να ισχύουν «ακούστε - έλεγε ο μικρός - όσα λέω δεν τα έχω χαμένα, είναι αντρίκια όσα λέω τα γαμημένα» πως «ο θεός την εξουσία δίνει σε εσάς τους ψεύτες και δειλούς, για να δοκιμάζει τους καλούς» το policemania, το σας χαιρετώ, το κοινό μυστικο, το φύγε απο δώ, το για τ'αδέρφια που χάθηκαν νωρίς, hip-hop στίχοι που «απ'την καρδιά φτάσανε στη γλώσσα».


Το αριστερό του χέρι (της καρδιάς) είναι γεμάτο με τατουάζ απο τον ώμο μέχρι και τα δάχτυλα. Κάτω όμως απο το σύμβολο (tribal) της freestyle - productions υπάρχει το κινέζικο ιδεόγραμμα του σεβασμού, το σεβασμό που είδα αυτό το παληκάρι να κερδίζει απο όλους και απο εμένα κι' ας πολλοί απο τους στίχους του με ενόχλησαν καθώς ήμουν και εγώ καλεσμένη στις επισημες καρέκλες. Απο τις λίγες κουβέντες που ανταλάξαμε κατάλαβα τελικά ποιός ήταν αφού είμαι γνώστρια της ελληνικής hip-hop σκηνής. Τι δουλειά έχεις αγόρι μου εσύ εδώ μέσα; ρώτησα και με αποστόμωσε - υποστηρίζω το λόγο μου με τη ζωή μου και τη ζωή μου με το λόγο μου. Οσο μιλούσε έδενε στα λόγια του στίχους κοιτάζοντας με πάντα μέσα στα μάτια, με δύο μάτια που αλήθεια με κάψανε.


Φεύγοντας μου είπε και αυτά δεν θα το ξεχάσω ποτέ «ο,τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό» πρόσεξα και ένα άλλο τατουαζ που έλεγε «αφού δε με σέβεστε θα με φοβάστε». Πόσο δίκιο έχεις μικρέ μου αλήτη, σε φοβήθηκαν εκείνη τη μέρα όλοι εκείνοι με τις γραβάτες, με τα ψηλά αξιώματα στη μικρή μας Κρήτη. Μπράβο σου τους έτριξες συθέμελα.

Υγ.- σ' ευχαριστώ θανάση για ο,τι μου πρόσφερες εκείνη την Κυριακή μέσα στις φυλακές, σ' ευχαριστώ που δε με αφήνεις τώρα πια να επαναπαυτώ και θέλω κάποιος να σου πεί διαβάζοντας τα παραπάνω μιλώντας κι' εγώ στη δική σου γλώσσα, τους στίχους, πως προσωποποίησα τους στίχους του Παπακωνσταντίνου στο πρόσωπο σου «αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι' ας είναι η φωτιά του να σε κάψει».

Αλικαρνασσός Μάιος ‘08

Βίκυ