Αυτοοργάνωση των ήχων μας

Στην σημερινή οργάνωση του συλλογικού «καλλιτεχνικού» έργου κυριαρχεί –κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο- η μέθοδος του «σκηνοθέτη»: όλοι πραγματώνουν το όνειρο ενός και μόνον ανθρώπου, όλοι επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω ενός και μόνον ανθρώπου. Ένας τόσο εύκολος και «αποτελεσματικός» τρόπος, όσο και αδιέξοδος. Γιατί η αποσπασματική και αυστηρά προσωπική εμπειρία του έργου, η εμπέδωση της προσωποκεντρικής διαδικασίας αντανακλάται στο έργο:

-περιορίζοντας την ολικότητα που θα πετύχαινε αν ήταν το αποτέλεσμα συνεργασίας των ελεύθερων και αυτόνομων προσεγγίσεων όλων των δημιουργών

-διαιωνίζοντας τις λογικές για χαρισματικούς ηγέτες και θεαματικές ιεραρχίες, λογικές που είναι κυρίαρχες και σαν τέτοιες είναι υπεύθυνες για την διάχυτη φιλοσοφία του απομονωτισμού, της εξατομίκευσης και της παθητικοποίησης

-καταστρέφοντας ευθύς εξαρχής κάθε προοπτική για αυθεντική επικοινωνία και ανατροπή των κατεστημένων παθολογικών σχέσεων.

Το προσωπικό βίωμα, το ταξίδι στην βαθιά του ουσία, η έμπνευση μέσα σε αυτό και απ’ αυτό, η ανάδυση. Τα εκφραστικά μέσα και ο επικοινωνιακός λαβύρινθος. Είναι ανατρεπτική επιλογή να εκθέτεις αυτή την προσωπική διαδικασία και να την μοιράζεσαι. Διαρκής οικειοποίηση κοινών ή μοναχικών εμπειριών. Αλληλεγγύη, συντροφικότητα, δεκτικότητα για να σμιλευτεί ο ένας και κοινός ήχος. Συνεισφέρει καθένας -χωρίς να έχει απειληθεί η μοναδικότητα του σ’ έναν ήχο που θα αγκαλιάζει την έμπνευση ενός συντρόφου του, εμπλουτίζοντας την με την δική του εκφραστικότητα. Αυτός ο ήχος δεν μπορεί παρά να είναι μοναδικός. Αυτή η διαδικασία – ένα επώδυνο αλλά ζωογόνο παιχνίδι- που επιλέγουμε στον αντίποδα της ασφάλειας που προσφέρει η κατεστημένη «καλλιτεχνική» ενασχόληση.

Ουσία αντί εξουσία

Αγνοώ αντί συγκατανεύω

Ερίζω αντί βάλτος

Έκθεση αντί ασφάλεια

Άφθαρτος αντί ανίατος

Φλογιστία αντί υποταγή

Ευθύνομαι αντί νομίζω

Αβίαστος αντί αδημονώ

Φοβάμαι αντί φοβάμαι

Αλλά το κάνω αντί δειλός

Συγκίνηση αντί ερημιά

Αυθεντικός αντί αυθέντης

Αυτοοργάνωση στην «διακίνηση» των ήχων μας

Το έργο που παράγεται απ’ αυτή τη σύμπραξη, καθώς διανύουμε την κοινωνία του θεάματος, δεν θα μπορούσε παρά να περιφρουρηθεί. Σε μια κοινωνία που έχει εκπαιδευτεί στην αφομοίωση και φετιχοποίηση της μορφής, απαλείφοντας κάθε περιεχόμενο…το περιεχόμενο πρέπει να θωρακιστεί απέναντι σ’ αυτή τη διαδικασία. Και το έργο να πραγματωθεί συνολικά σ’ ένα χώρο όπου θα μπορεί να ανασαίνει ελεύθερα για να ανατρέψει τους κατεστημένους όρους επικοινωνίας και να οξύνει τα κριτήρια του κοινωνικού απεγκλωβισμού. Έτσι, το συγκεκριμένο έργο πραγματώνεται σε χώρους όπου πραγματώνονται η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα, σαν αξίες του καθενός από τους δημιουργούς. Ένα αυτοοργανωμένο πείραμα αυτοαναιρείται όταν είναι κλειστό ή αύταρκες. Δεν μπορεί παρά να συναντιέται με άλλα αυτοοργανωμένα κοινωνικά εγχειρήματα για να στηρίζει και να στηρίζεται. Θεωρούμε ότι η μετάγγιση αντιθεαματικών αγωνιών και αντιεμπορευματικών χαρακτηριστικών σε κάθε αυτοοργανωμένη προσπάθεια –με οποιοδήποτε απελευθερωτικό στόχο- συνολικοποιεί και δυναμώνει την σύγκρουση. Τη σύγκρουση όχι μόνο με τον καπιταλισμό αλλά με το σύνολο των δομών του αστικού πολιτισμού.