Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Eπαφή
wxra@hotmail.com
Δυο λόγια για το μπλογκ
Με την δυνατότητα, την ευκολία και το «νεύρο» του μπλογκ μας δίνεται πλέον η ευκαιρία για άμεση επικοινωνία. Μπορούμε να διατηρήσουμε την ιστοσελίδα ως αρχείο του υλικού μας και με μια σύνδεση από εδώ www.disobey.net/wxra να εξασφαλίζεται η πρόσβαση στον οποιοδήποτε ενδιαφερόμενο. Και την ίδια στιγμή μπορούμε εδώ να εκτεθούμε, να δοκιμάσουμε τις απόψεις μας, να ενημερώσουμε και να ενημερωθούμε. Προφανώς δεν μας ενδιαφέρει με κανένα τρόπο να υποκαταστήσουμε την αμεσότητα της δια ζώσης επαφής. Θεωρούμε απλά ότι αυτή εδώ η δικτυακή τοποθεσία καταθέτει με τη δική της ιδιότυπη αμεσότητα τη συνεισφορά της στο μεγάλο διακύβευμα της αυθεντικής επικοινωνίας.
Κείμενα από την Ωχρά Σπειροχαίτη
Σύνδεσμοι
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
▼
2009
(10)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
►
2008
(31)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (3)
- ► Ιανουαρίου (6)
-
►
2007
(21)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Σεπτεμβρίου (8)
9 σχόλια:
Φυσικά και θυμάμαι!!! δεν γίνεται να ξεχάσεις κάποιους που μπορούν και περπατούν στα χρώματα. Γίνεται?
πολύ ωραίο βίντεο...πολύ μα πολύ ωραίο τραγούδι...
Στα φλογισμένα οδοφράγματα τα χρώματα της ελευθερίας ανασαίνουν.
Πάνω απο το φώς τα ξημερώματα συναντιούνται με το παρελθόν τους για να ανατείλουν κάθε φορά πιο παθιασμένα, και κάθε φορά με τη μάχη στο βλέμμα τους σε κάθε σταυροδρόμι που κρύβει μια ιντιφάντα.
Μέχρι να δύσει ο γερασμένος κόσμος της εξουσίας θα φωτίζουν τα μονοπάτια της επίθεσης με τις μελωδίες της μνήμης, της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης, της λευτεριάς...
υπέροχο κομμάτι...
παιδιά τι γίνεται φέτος με το 3-μερο του θερσίτη;
έχω χάσει τα χνάρια του..
κανονικά το 3ήμερο των συντρόφων/ισσων. 26-27-28 ιουνίου.
όποιος αναζητεί τα χνάρια του θερσίτη, ήδη μπορεί να τα βρίσκει τοιχοκολλημένα σε πολλά σημεία των δυτικών προαστιών όπως και στο παρακάτω διαδικτυακό λινκ:
www.thersitis.gr
Η Ωχρά Σπειροχαίτη για πρώτη φορά από καταβολής του τριημέρου του Θερσίτη δεν θα μπορέσει να συμμετάσχει. Δυσλειτουργίες λόγω απουσιών μας αναγκάζουν να ενεργοποιηθούμε ως σχήμα από τον Σεπτέμβρη και μετά. Ευελπιστώντας σε μεγαλύτερη συνέπεια...
Επειδή δεν αντέχω να περιμένω το νέο υλικό [CD], βάλτε κι εσείς ένα χεράκι, φίλτατοι συνωτακουστές, έκανα ό,τι περνούσε απ' το αυτί μου...
Αλλά δεν αντέχω, θέλω τους στίχους και τους θέλω ΤΩΡΑ!
Θυμάσαι που περπάτησα στα χρώματα
Πάνω απ’ το φως τα ξημερώματα
Σαν άγιος και τρελός χαμογελούσα
Ήμουν χαρταετός και μ’ αμολούσα
… τα μικρά προτάγματα
Αφού διαλέξω όλα …
Δεν είναι οι ευχές μου παραμύθια
Τις έχω αρπάξει από το χέρι, απ’ τα μαλλιά
Όμως, να ξέρεις, κανείς δεν ήταν έτσι πάντα
Δεν του ‘δωσαν μια δύναμη που κάνει τα κουμάντα
Ανοίγεις πάντα δρόμο σε πολλούς χάρτες μαζί
Κι αυτός είναι ο δρόμος σου που θα σ’ ακολουθεί
Η χάρη πέτρωσε σαν διαταγή
Στοιχειώνει πάντα την παιδική μου γη
Σπασμένο τ’ όνομά μου στον καθρέφτη
Σπασμένο γέλιο απ’ τα όνειρά μου πέφτει
… μου κλέψαν τα φωνήεντα
…
…
Πήρανε μαζί τους μακριά τα όνειρά μου
Όμως, να ξέρεις, δεν μπορεί να είναι έτσι πάντα
Εσύ βρίσκεις τη δύναμη που κάνει τα κουμάντα
Ανοίγεις πάντα δρόμο σε πολλούς χάρτες μαζί
Κι αυτός είναι ο δρόμος σου που θα σ’ ακολουθεί
Ούτε στιγμή δεν σ’ έκανα στην άκρη
Μα ούτε και σε χτύπησα ποτέ στην πλάτη
Δεν μου πες αν πιστεύεις πως υπάρχουν θαύματα
…
…
…
…
Όμως, να ξέρεις, το νου σου, δεν θα ‘ναι έτσι πάντα
Κάθε σταυροδρόμι κρύβει μια ιντιφάντα,
Από τη μια δειλοί και ήρωες, απ’ την άλλη θαύματα
…
Τι στίχοι, τι λόγια...
Τι μουσική... Και γαμώ το κέρατό μου μέσα αν ξανακούσω -κακή και στριμμένη- κουβέντα για την ωχρά. Ας ανοίξουμε ΟΛΟΙ τ' αφτιά μας επιτέλους.
Ο χαρταετός που μ' αμολούσα.
Επειδή θεωρήθηκε ότι ακούγονται οι στίχοι καθαρά στο βίντεο δεν παρατέθηκαν. Παρατίθενται ωστόσο πάραυτα...
"Θυμάσαι που περπάτησα στα χρώματα
Πάνω απ’ το φως τα ξημερώματα
Σαν άγιος και τρελός χαμογελούσα
Ήμουν χαρταετός και μ’ αμολούσα
Μπορώ από τότε τα μικρά μου θαύματα
Αφού διαλέξω ώρα τόπο πράγματα
Δεν είν’ οι ευχές μου παραμύθι πια
Τις έχω αρπάξει με το χέρι απ’ τα μαλλιά
Όμως να ξέρεις κανείς δεν ήταν έτσι πάντα
Δεν του’ δωσαν μια δύναμη που έκανε τα κουμάντα
Ανοίγεις πάντα δρόμο σε πολλούς χάρτες μαζί
Κι αυτός είναι ο δρόμος σου που θα σ’ ακολουθεί
Χάδι που πέτρωσε σα διαταγή
Στοιχειώνει πάντα την παιδική μου γη
Σπασμένο τ’ όνομα μου στον καθρέφτη
Σπασμένο γέλιο από τ’ όνειρο μου πέφτει
Βρισιές μου κλέψαν τα φωνήεντα
Τα σύμφωνα φτωχά αλλά βαρυσήμαντα
Φωνές που πλέξαν τα κλαδιά τους στα δικά μου
Πήραν μαζί τους μακριά τα όρια μου
Όμως να ξέρεις δεν μπορεί να είναι έτσι πάντα
Εσύ βρίσκεις τη δύναμη που κάνει τα κουμάντα
Ανοίγεις πάντα δρόμο σε πολλούς χάρτες μαζί
Κι αυτός είναι ο δρόμος σου που θα σ’ ακολουθεί
Ούτε στιγμή δεν σ’ έκανα στην άκρη
Μα ούτε και σε χτύπησα ποτέ στην πλάτη
Δεν μου’ πες αν πιστεύεις πως υπάρχει δρόμος
Σε συναντώ μα και σε χάνω ταυτοχρόνως
Βλέπεις τα χρώματα το φως τα ξημερώματα
Σταγόνες στο παρμπρίζ ψεύτικ’ αρώματα
Στην πόρτα μας αδημονούν τα θαύματα
Όλα απ’ τη ζωή κλεμμένα πράγματα
Όμως έχε το στο νου σου δε θα’ ναι έτσι πάντα
Κάθε σταυροδρόμι κρύβει μια ιντιφάντα
Από τη μια δειλοί και ήρωες από την άλλη θαύματα
Μη βιάζεσαι ποτέ σου’ χω σκεπάσματα"
YΓ. ευχαριστούμε για τα καλά λόγια αλλά και η κριτική είναι ευπρόσδεκτη (για την στείρα πολεμική το συζητάμε...)
Ευχαριστώ πάρα πολύ!
Ό,τι να 'ναι ακούν τ' αφτιά μου...
ο ξαμολυμένος αετός
Δημοσίευση σχολίου