Είναι αλήθεια ότι ο θάνατος σε τυλίγει αργά αργά έως ότου χαθεί και η τελευταία σου πνοή. Καθώς τα χρόνια περνάν οι άνθρωποι γύρω σου πεθαίνουν, φίλοι ή εχθροί, αγαπημένοι ή αδιάφοροι, γνωστοί ή φευγαλέα πρόσωπα. Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις που καταλύουν τον κανόνα. Βλέποντας μια φορά τον μπαρμπα-Γιάννη στην κατάληψη της Βίλας Βαρβάρα ή της Υφανέτ, να στέκεται ανάμεσα σε συντρόφους και συντρόφισσες δεκάδες χρόνια νεότερούς του, θα καταλάβαινε κανείς ότι ο θάνατος είχε χάσει πια στο γνωστό του παιχνίδι. Τον μπαρμπα-Γιάννη τον τύλιγε πια η ζωή, στη θέση των χαμένων του συντρόφων τα ζεστά βλέμματα των καινούργιων, η δύναμη για την αλλαγή του κόσμου, ο πιο πεισμωμένος πυρήνας ενάντια στην εξουσία. Δεν υπήρχαν καφενεία στη ζωή του μπαρμπα-Γιάννη, δεν υπήρχε παραίτηση από την πραγματικότητα, δεν υπήρχε απογοήτευση στα μάτια του, δεν υπήρχε θάνατος τριγύρω του. Ο αγώνας ήταν το φόντο σε κάθε του φράση και σε κάθε του χειρονομία, με έναν δικό του απλό και ανθρώπινο τρόπο, με μια επιχειρηματολογία που σε έκανε να νιώθεις ότι ο κόσμος αυτός της εξουσίας και της εκμετάλλευσης είναι αρρωστημένα αυτονόητος.
Η ζωή είναι ανελέητη. Και είναι αλήθεια ότι δεν χαρίστηκε ούτε στον μπαρμπα-Γιάννη. Τον αγάπησε όμως πολύ. Γι’ αυτό και τον κράτησε για έναν ολόκληρο αιώνα μαζί της. Καλό κατευόδιο σύντροφε και να’ σαι σίγουρος ότι συνεχίζουμε ακόμη περισσότερο πεισμωμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου