Τιμής ένεκεν σε χώρους μας που σιγά-σιγά κλείνουν τους κύκλους τους. Οι εικόνες αφιερώνονται σε όλους/ες όσοι/ες αναγνωρίζουν κομμάτια της ζωής τους, χαρές και λύπες, γιορτές και μελαγχολίες, έριδες και μεγάλες αγάπες. Όλα συνεχίζονται...Δυνατά!
1 σχόλιο:
Ανώνυμος
είπε...
Δυστυχώς, μέσα σε αυτούς τους χώρους έχω ζήσει ελάχιστες, μα παρ' όλα αυτά πολύ δυνατές και έντονες στιγμές. Είναι η συντροφική ατομόσφαιρα; Η ωραία μουσική; Οι ατέλειωτες κουβέντες παρέα με κρασάκι; Οι στιγμές που βρέθηκα εκεί μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Κι όμως μου άφησαν τόσα πολλά. Την τελευταία φορά βρίσκονταν στα σκαριά τα προσχέδια για τη Μακρόνησο.
Κ' η θάλασσα κυλάει και φεύγει κυλάει και φεύγει δεν τ' αντέχει αυτά τα βράχια κυλάει και φεύγει
Με την δυνατότητα, την ευκολία και το «νεύρο» του μπλογκ μας δίνεται πλέον η ευκαιρία για άμεση επικοινωνία. Μπορούμε να διατηρήσουμε την ιστοσελίδα ως αρχείο του υλικού μας και με μια σύνδεση από εδώ www.disobey.net/wxra να εξασφαλίζεται η πρόσβαση στον οποιοδήποτε ενδιαφερόμενο. Και την ίδια στιγμή μπορούμε εδώ να εκτεθούμε, να δοκιμάσουμε τις απόψεις μας, να ενημερώσουμε και να ενημερωθούμε. Προφανώς δεν μας ενδιαφέρει με κανένα τρόπο να υποκαταστήσουμε την αμεσότητα της δια ζώσης επαφής. Θεωρούμε απλά ότι αυτή εδώ η δικτυακή τοποθεσία καταθέτει με τη δική της ιδιότυπη αμεσότητα τη συνεισφορά της στο μεγάλο διακύβευμα της αυθεντικής επικοινωνίας.
1 σχόλιο:
Δυστυχώς, μέσα σε αυτούς τους χώρους έχω ζήσει ελάχιστες, μα παρ' όλα αυτά πολύ δυνατές και έντονες στιγμές.
Είναι η συντροφική ατομόσφαιρα; Η ωραία μουσική; Οι ατέλειωτες κουβέντες παρέα με κρασάκι;
Οι στιγμές που βρέθηκα εκεί μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Κι όμως μου άφησαν τόσα πολλά.
Την τελευταία φορά βρίσκονταν στα σκαριά τα προσχέδια για τη Μακρόνησο.
Κ' η θάλασσα κυλάει και φεύγει
κυλάει και φεύγει
δεν τ' αντέχει αυτά τα βράχια
κυλάει και φεύγει
Δημοσίευση σχολίου