Η καμμένη μας καρδιά εκεί στην Οαχάκα

Oaxaca de Juarez, Oaxaca.

Πέμπτη, 25 Σεπτέμβρη

Δικαιοσύνη για την αδελφή μας Marcella Sali Grace!

Αδελφοί κι Αδελφές,
οι καρδιές μας είναι γεμάτες θλίψη για τον άγριο βιασμό και τη δολοφονία της αδελφής μας, Σάλι, που έγινε 20 λεπτά μακριά από το San Jose del Pacifico, και για το ότι το Γενικό Γραφείο των Δικηγόρων της Oaxaca δεν έχει κάνει, όπως το συνηθίζει, μέχρι αυτή τη στιγμή τίποτα αναφορικά με το γεγονός ότι υπάρχουν μάρτυρες που έχουν πληροφορίες για την αναγνώριση των ενόχων.

Η Marcella Sali Grace γεννήθηκε στις Η.Π.Α.με μια μεγάλη καρδιά αφοσιωμένη στην αλληλεγγύη όσον αφορά ακριβώς παρόμοιες περιπτώσεις. Είχε πολλούς φίλους γιατί ήταν πάντα πρόθυμη να βοηθήσει χρησιμοποιώντας τα καλλιτεχνικά της χαρίσματα για να ζωγραφίσει ένα μπάνερ ή ένα τοίχο ή να χορέψει αραβικούς χορούς συγκεντρώνοντας χρήματα για τον αγώνα ή δημιουργώντας punk shows ή παραδίδοντας μαθήματα αυτοάμυνας στις γυναίκες, εφόσον γνώριζε πολύ καλά με ποιο τρόπο τους απευθύνονται οι άντρες. Το να είναι οι γυναίκες ελεύθερες και σεβαστές, αυτός ήταν ένας από τους αγώνες που έδινε η Σάλι. Η δέσμευσή της σ΄αυτό τον αγώνα ήταν τόσο μεγάλη ώστε ήταν μια διεθνής συνοδός (βοηθός) αδελφών και αδελφισσών που είχαν κακοποιηθεί από την κακή κυβέρνηση του Ulises Ruiz Ortiz.

Δυστυχώς στις 24 του Σεπτέμβρη βρέθηκε το σώμα μιας γυναίκας με τα φυσικά χαρακτηριστικά της Σάλι σε μια έρημη καλύβα, 20 λεπτά μακριά απ΄το χωριό San Jose del Pacifico, όταν ένας χωρικός που πήγε να ταίσει κάποια σκυλιά στην περιοχή, ένιωσε μια δυσωδία να έρχεται από την καλύβα και ειδοποίησε τις αρχές της κοινότητας, οι οποίες μετακίνησαν το σώμα που ήταν ήδη σε κατάσταση αποσύνθεσης, μη δίνοντας, μετά απ΄αυτό το γεγονός, καμιά άλλη πληροφορία στους κατοίκους του χωριού.

Εχτές, η συντρόφισσα, Julieta Cruz (που γνώριζε ότι η Σάλι είχε πάει στο San Jose del Pacifico), πληροφορήθηκε ότι μια νέα γυναίκα βρίσκονταν στο αμφιθέατρο του Miahuatlan, όπου πήγε και αναγνώρισε το σώμα της Σάλι από το τατού που είχε, εφόσον το πρόσωπό της ήταν αγνώριστο. Η Julieta πιστεύει ότι της έκαψαν το πρόσωπο αλλά αυτό δεν εξηγεί το γιατί αφού το υπόλοιπο σώμα δεν έχει παρόμοιες φθορές. Όταν ζητήσαμε να πληροφορηθούμε τον αριθμό που δόθηκε στην υπόθεση, αρνήθηκαν να μας τον δώσουν καθώς και το να δούμε τα αποτελέσματα της αυτοψίας λεγοντάς μας ότι αφού δεν είμαστε συγγενείς, δεν μπορούσαν να μας δώσουν καμιά πληροφορία.

Η Σάλι είχε αναφέρει προσφάτως ότι υφίστατο στην Oaxaca πολιτική δίωξη και παρακολούθηση λόγω του έργου της στα πλαίσια της αλληλεγγύης με το λαικό αγώνα των κατοίκων της Oaxaca, της αλληλεγγύης της με άλλα παγκόσμια κινήματα κι ενάντια στον ρατσισμό στα σύνορα του Μεξικού και των Η.Π.Α., του αγώνα που έδινε σε διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετικούς ανθρώπους. Αυτό μας κάνει να σκεφτούμε ότι ο άνανδρος δολοφόνος της σχετίζεται με τη διεύρυνση της καταστολής ενάντια στο κοινωνικό κίνημα και απευθύνεται ιδιαίτερα στους διεθνείς παρατηρητές.. Ακριβώς γι΄αυτό δεν παραβλέπουμε ότι αυτοί οι ίδιοι οι διανοούμενοι γραφιάδες διέταξαν την καταστολή ενάντια στους κατοίκους της Oaxaca στον αγώνα τους για δικαιοσύνη και ελευθερία.

Ενώπιον αυτών των αιματηρών γεγονότων και της ωμής βίας που χρησιμοποίησαν ενάντια στην συντρόφισσα Σάλι απευθύνουμε αυτό το ξακάθαρο μήνυμα σε όλους τους κατοίκους της Oaxaca καθώς και στους αλληλέγυους συντρόφους από διαφορετικά μέρη του κόσμου. Κάνουμε αυτή τη δήλωση με αφορμή τις πρόσφατες εθνικές και διεθνείς ειδήσεις που λένε ότι «τα μέλη της APPO ήταν αυτοί που σκότωσαν τον δημοσιογράφο από τις Η.Π.Α., Bradley Roland Will» και καθώς δεν υπάρχει δικαιοσύνη στην Oaxaca, ανησυχούμε για το ότι η διαστρέβλωση των πληροφοριών ενδέχεται να παρεμποδίσει την απόδοση αληθινής δικαιοσύνης όσον αφορά τη συντρόφισσά μας και ανησυχούμε επίσης για την φοβερή γραφειοκρατική καθυστέρηση με την οποία οι εμπλεκόμενες για την ώρα αρχές διενεργούν την έρευνα.

«φωνή μες τη σιωπή γεμάτη αυθαιρεσία»

Γιορτή του Πάσχα 2008 στις φυλακές της Αλικαρνασσού. Πρόκειται για μια επιστολή "επίσημης καλεσμένης" στη συγκεκριμένη γιορτή που αναδημοσιεύουμε από το www.diymusic.org. Δεν είναι τόσο ο συγχυσμένος πολιτισμός της "επισήμου" που έχει σημασία όσο η βαρύτητα μιας τέχνης που κατορθώνει να μπερδεύει πραγματικότητα και αναπαράσταση, που αποδομεί τη σκηνή της δημιουργίας επαναδομώντας την επιθετικά προς εκείνο το κομμάτι του κοινού που θα την ήθελε παντοτινά ακίνδυνη.



"Ήταν τα πρώτα λόγια μιας διαφορετικά αλήτικης φιγούρας μέσα στης φυλακές Αλικαρνασσού. Το πρόγραμμα μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν μια μίξη με τραγούδια καθωσπρεπισμού (αφού οι παρευρισκόμενοι πέραν των κρατουμένων ήταν νομάρχες, δήμαρχοι, δικηγόροι, κοινωνικές υπηρεσίες και πάσης φύσεως στελέχη της Κρήτης) με μικρές νότες βαρειών λαικών όπως το κελί 33, της γερακίνας γιός.

Μας πήρε κάποια δεύτερα' να καταλάβουμε οτι ο σκοπός αυτού του κρατουμένου δεν ηταν να διασκεδάσει το κοινό αλλά να τα χώσει με το δικό του τρόπο με «φωνή μες τη σιωπή γεμάτη αυθαιρεσία» μ'ενα βλέμμα οργισμένο, σπινθηροβόλο σαν «μια ευχή που χαράμι δεν πήγε» και στίχους που' καναν «τη γλώσσα του ατόφιο μολύβι και την ψυχή του ενα απέραντο απο δαύτους καλύβι». Όσο περνούσε η ώρα το προαύλιο γέμιζε απο συγκρατούμενους του που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν γράψει στ' αρχίδια τους την εκδήλωση και βρισκόντουσαν στα κελιά τους. Το παρατεταμένο και τόσο δυνατό τους χειροκρότημα ταρακούνησε τόσο τα θεμέλια της φυλακής οσο και τις καρέκλες των επίτιμων καλεσμένων που άρχισαν σιγά-σιγά προβληματισμένοι ο ένας μετά τον άλλον να αποχωρούν.

Οι στίχοι του μικρού δεν τους είχαν αφήσει άλλα περιθώρια. Τα σκυφτά τους κεφάλια και το απορημένο τους βλέμμα έδενε τόσο αρμονικά με τις τύψεις που κουβαλούσαν. Οι νόμοι για εκείνα τα 25 με 30 λεπτά έπαψαν να ισχύουν «ακούστε - έλεγε ο μικρός - όσα λέω δεν τα έχω χαμένα, είναι αντρίκια όσα λέω τα γαμημένα» πως «ο θεός την εξουσία δίνει σε εσάς τους ψεύτες και δειλούς, για να δοκιμάζει τους καλούς» το policemania, το σας χαιρετώ, το κοινό μυστικο, το φύγε απο δώ, το για τ'αδέρφια που χάθηκαν νωρίς, hip-hop στίχοι που «απ'την καρδιά φτάσανε στη γλώσσα».


Το αριστερό του χέρι (της καρδιάς) είναι γεμάτο με τατουάζ απο τον ώμο μέχρι και τα δάχτυλα. Κάτω όμως απο το σύμβολο (tribal) της freestyle - productions υπάρχει το κινέζικο ιδεόγραμμα του σεβασμού, το σεβασμό που είδα αυτό το παληκάρι να κερδίζει απο όλους και απο εμένα κι' ας πολλοί απο τους στίχους του με ενόχλησαν καθώς ήμουν και εγώ καλεσμένη στις επισημες καρέκλες. Απο τις λίγες κουβέντες που ανταλάξαμε κατάλαβα τελικά ποιός ήταν αφού είμαι γνώστρια της ελληνικής hip-hop σκηνής. Τι δουλειά έχεις αγόρι μου εσύ εδώ μέσα; ρώτησα και με αποστόμωσε - υποστηρίζω το λόγο μου με τη ζωή μου και τη ζωή μου με το λόγο μου. Οσο μιλούσε έδενε στα λόγια του στίχους κοιτάζοντας με πάντα μέσα στα μάτια, με δύο μάτια που αλήθεια με κάψανε.


Φεύγοντας μου είπε και αυτά δεν θα το ξεχάσω ποτέ «ο,τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό» πρόσεξα και ένα άλλο τατουαζ που έλεγε «αφού δε με σέβεστε θα με φοβάστε». Πόσο δίκιο έχεις μικρέ μου αλήτη, σε φοβήθηκαν εκείνη τη μέρα όλοι εκείνοι με τις γραβάτες, με τα ψηλά αξιώματα στη μικρή μας Κρήτη. Μπράβο σου τους έτριξες συθέμελα.

Υγ.- σ' ευχαριστώ θανάση για ο,τι μου πρόσφερες εκείνη την Κυριακή μέσα στις φυλακές, σ' ευχαριστώ που δε με αφήνεις τώρα πια να επαναπαυτώ και θέλω κάποιος να σου πεί διαβάζοντας τα παραπάνω μιλώντας κι' εγώ στη δική σου γλώσσα, τους στίχους, πως προσωποποίησα τους στίχους του Παπακωνσταντίνου στο πρόσωπο σου «αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι' ας είναι η φωτιά του να σε κάψει».

Αλικαρνασσός Μάιος ‘08

Βίκυ