Πώς γίνεται;

Ρέκβιεμ για τη Nativity!

Το φθινόπωρο του 2007 σε έκθεση Μπιενάλε ένα ασπόνδυλο από αυτά που περιφέρονται μέσα στον "καλλιτεχνικό " κόσμο, ασπόνδυλο με το όνομα Guillermo Habacuc Vargas είχε μια "μεγαλειώδη" έμνευση. Το "έργο" του ήταν ένα αδέσποτο σκυλάκι, το όποιο είχε μαζέψει από τους δρόμους της πόλης San Jose στην Κόστα Ρίκα απ' όπου και ο ίδιος κατάγεται, ένα σκυλάκι που το έδεσε σε κάποιο σημείο της έκθεσης και το άφησε να πεθάνει από ασητεία εκεί δεμένο. Ένα μελλοθάνατο έκθεμα.
Ο "καλλιτέχνης" δήλωσε:

“Το όνομά μου είναι Guillermo Habacuc Vargas. Είμαι πενήντα χρονών και είμαι καλλιτέχνης. Πρόσφατα δέχτηκα κριτική για τη δουλειά μου με τίτλο “Eres lo que lees”, που παρουσιάζει ένα σκύλο που ονομάζεται Nativity (ωροσκόπος). Ο σκοπός αυτής της δουλειάς δεν ήταν να προκαλέσει πόνο (δεινά) στο φτωχό, αθώο πλάσμα αλλά το να απεικονίσει μια σκέψη. Στην πατρίδα μου το San Jose στη Costa Rica, δεκάδες χιλιάδες αδέσποτων σκυλιών λιμοκτονούν και πεθαίνουν από αρρώστιες στους δρόμους και κανένας δεν σπαταλάει μια δεύτερη σκέψη για αυτό.
Αν τώρα δημοσίως εκτεθεί ένα από αυτά τα πεινασμένα πλάσματα όπως στη περίπτωση της Nativity, δημιουργεί μια αντίδραση που καταδεικνύει τη γενικευμένη υποκρισία. Η Nativity ήταν ένα πολύ άρρωστο πλάσμα που θα πέθαινε στους δρόμους έτσι και αλλιώς.”

Το συγκεκριμένο ασπόνδυλο έχει αλλάξει δηλώσεις ανάλογα με τις δημόσιες κριτικές:

Δήλωση 1: «Το σκυλί θα πέθαινε έτσι και αλλιώς»

Δήλωση 2: «Δεν γνωρίζω αν το σκυλί πέθανε ή όχι»

Δήλωση 3: « Ήθελα να το κάνω στη μνήμη του κυρίου Nativitad Canda (ένας ληστής που πέθανε από σκυλιά φύλακες)

Δήλωση 4: «Πραγματοποίησα την έκθεση για να δείξω την τραγική κατάσταση των αδέσποτων»

Έχουν μαζευτεί περίπου 200.000 υπογραφές μέσω του διαδικτύου που καταγγέλουν το γεγονός και έχουν αποφασίσει να ενοχλούν με ηλεκτρονικό μπλοκάρισμα τις γκαλερί που πρόκεται να φιλοξενήσουν έργα του ασπόνδυλου. Είναι αλήθεια ότι οι υπογραφές αποτελούν ήδη ένα είδος διαφήμισης, έστω και αρνητικής, που απ' ότι φαίνεται αυτό που κάνει είναι να επιβεβαιώνει τον ναρκισσισμό του ασπόνδυλου. Είναι σίγουρο ότι θα επικαλεστεί την ελευθερία έκφρασης του καλλιτέχνη, την ασυλία της γενικευμένης ασυδοσίας, την δημοκρατία του τίποτα. Είναι σιγουρο επίσης ότι ήδη έχουν ενεργοποιηθεί σύντροφοι που μπορεί να μην υπογράψουν στο διαδίκτυο αλλά στα μούτρα του "καλλιτέχνη". Δεν είναι πρόκληση; Με δυσκολία κάποιος μπορεί να μείνει ψύχραιμος. Να αντισταθεί στο να αντιστρέψει την ίδια τη λογική του "καλλιτέχνη" σε βάρος του: έτσι κι αλλιώς κι αυτός κάποτε θα πέθαινε...

Και το κλου της μπιενάλε δεν είναι άλλο από το φιλοθεάμον, άπραγο και αδιάφορο κοινό: