εξομολόγηση...

Ανέβαινε
μ' ένα βαρύ δισάκι στον ώμο -
απ' τη μια τα χρόνια, απ' την άλλη οι πίκρες του.
Ανέβαινε και τραγούδαγε.
- Τί τραγουδάς, φορτωμένος τόσο, τον ρώτησαν.
- Γι' αυτό τραγουδώ, τους απάντησε.
και συνέχισε, βήμα το βήμα, στροφή τη στροφή.,
λαφρωμένος απ' την απάντηση. Ήξερε εκείνος:
όσο ανέβαζε το τραγούδι του,
το τραγούδι του τον ανέβαζε.

Πέτρος Ανταίος, το φως ωριμάζοντας.

αυτή, αν υπάρχει κάποια σχετική εκφράσιμη σχέση, είναι η σχέση της ωχράς σπειροχαίτης με το ίδιο το τραγούδι της, και σ' αυτή τη φάση, στους δρόμους που έχει ανοίξει, στην "απαγορευτική" για πολλούς "μοναδικότητα", πλάνητας στον σύμπαν του "συνόλου" της, στο χάος και τη συγκρότησή της, στο σκότος του κενού αλλά και στο αστραποβόλο φως, πάντα σοφός γέροντας και απορημένο βρέφος, ταυτόχρονα, σε μια αδημονούσα πραγματικότητα, μια ωχρά σπειροχαίτη πεζή και κοινότυπη, όσο ποιητική, γήινη κι αέρινη, πάντα όμως δραματική, μην πεις πως δεν το έχεις νιώσει...

Κ.

Ρισκάρουνε για ένα μεροκάματο...

«Ρισκάρουμε για ένα μεροκάματο»

Ο Πάνος Χαραλάμπους έχει στήσει σκηνές όπως η Πανσέληνος και το GazArte. Τελευταίο του δημιούργημα είναι το Πόλις Stage στην Πέτρου Ράλλη. «Ο κόσμος πιστεύει ότι όλα τα προβλήματα πηγάζουν από τον επιχειρηματία. Δεν είναι έτσι», εξηγεί. «Οι περισσότεροι ρισκάρουμε για ένα μεροκάματο. Σκεφθείτε πως όταν ένας καλλιτέχνης με το σχήμα του θέλει 6 χιλιάδες ευρώ τη βραδιά, για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε χρειαζόμαστε μια είσπραξη τριπλάσια. Για αμοιβές προσωπικού, διαφήμιση, σποτάκια, αφίσες, τρέχοντα έξοδα, εφορία, μηχανήματα, για άλλου τύπου “μαύρα λεφτά” που η νύχτα απαιτεί. Και φυσικά, υπάρχει ο παράγοντας ενοίκιο. Είμαι πολλά χρόνια σ’ αυτήν τη δουλειά. Παλαιότερα το ενοίκιο ήταν το 5% του τζίρου. Στις μέρες μας, σε πολλές περιπτώσεις έχει φτάσει στο 50%». Κατανοητά όλα αυτά, αλλά ενδιαφέρουν το κοινό; Γιατί πρέπει να βαρύνουν την τσέπη του; Ο Πάνος Χαραλάμπους απαντά: «Δεν το ενδιαφέρουν, γι’ αυτό και δουλεύουμε πια δύο-τρεις μέρες την εβδομάδα. Καμία επιχείρηση τέτοιου τύπου δεν ζει τις δόξες του παρελθόντος όταν είχαμε ρεπό μόνο τη Δευτέρα...

...Ο Γιώργος Τσατσούλης, ιδιοκτήτης της μουσικής σκηνής Μετρό απ’ όπου τα τελευταία 21 χρόνια έχει περάσει η αφρόκρεμα του ελληνικού τραγουδιού, επισημαίνει την έλλειψη ποιοτικών προτάσεων. «Οταν ένα πρόγραμμα ενδιαφέρει τον κόσμο, έχει κάτι φρέσκο και διαφορετικό να προτείνει, η κρίση ξεπερνιέται. Αλλά έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα. Οι έντεχνοι βρέθηκαν στις πίστες με τους λαϊκούς, κι όλα είναι ένας χυλός. Γι’ αυτό και οι νέες φωνές δεν βρίσκουν βήμα να παρουσιάσουν τη δουλειά τους...

"Καθημερινή", 18/11/07

Είναι πλέον αναμφισβήτητο γεγονός ότι οι μαγαζάτορες επιτελούν κοινωνικό λειτούργημα. Τα "ονόματα" των 6.000 ευρώ την βραδιά, ο χυλός "έντεχνων" και "λαϊκών", η ισοπέδωση των πάντων,... είναι η κοινωνική τους προσφορά. Και μιλάμε για την"έντεχνη" εκδοχή της "νύχτας". Μια παρακμή που ούτε καν φενακίζεται: τρέφεται με τις ίδιες της τις σάρκες ως τελεσίδικη κυριολεξία του αυτοσαρκασμού.