Συναυλία στην ΥΦΑΝΕΤ, Θεσσαλονίκη 1 Μάρτη

Το γεγονός της σύλληψης του συντρόφου Β. Μποτσατζή και της δίωξης δύο ακόμη συντρόφων και μιας συντρόφισσας στην Θεσσαλονίκη, προφανώς δεν αφορά μόνο τα «στενά» πλαίσια ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου και των κοινωνικών του παρυφών. Ο χαρακτήρας των αστυνομικών και διωκτικών χειρισμών του κρατικού μηχανισμού στην συγκεκριμένη υπόθεση σηματοδοτεί την πλήρη οικειοποίηση και εφαρμογή της ευρωπαϊκής κατασταλτικής εμπειρίας. Η έννοια της τρομοκρατίας έχει οριστεί πλέον σε πλήρη διαστολή για να συμπεριλάβει κάθε πρακτική αντίστασης και, ταυτόχρονα, οι αντίστοιχοι μηχανισμοί δίωξης και καταστολής επιστρατεύουν όλη την «ευρωπαϊκή σπουδή» σε αυτήν την κατεύθυνση. Η κρατική επιθετικότητα ορθολογικοποιείται και αποκτάει το «ευρωπαϊκό φλέγμα» βάσει του οποίου, το ευγενικό δημοκρατικό χαμόγελο εκφράζεται πλέον από τα ανοιχτά στόματα των φυλακών. Ο εγκλεισμός λοιπόν, χωρίς να έχει χάσει ποτέ του την «σωφρονιστική αίγλη», στην εποχή μας επιχειρεί μια ιδεολογική, νομική και ηθική ενδυνάμωση με σκοπό από τη μια να κατοχυρώσει μιά ευρεία κοινωνική συναίνεση και από την άλλη να αποκτήσει την μοναδική προοπτική κάθε αντιστασιακής πρακτικής που διαπραγματεύεται τα όρια της με την καθεστωτική πολιτική νομιμότητα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η έννοια της αλληλεγγύης στους διωκόμενους συντρόφους δεν περιορίζεται στην άμεση απελευθέρωσή τους αλλά

προχωράει στην ίδια την ρηγμάτωση της νέας εκδοχής της κατασταλτικής στρατηγικής

εναντιώνεται στην ίδια την φιλοσοφία του εγκλεισμού υπονομεύοντας έτσι κοινωνικά την βαρύτητα που θέλει να αποκτήσει ενάντια στις κοινωνικές αντιστάσεις

Αυτήν την κοινωνική και πολιτική εναντίωση στον εγκλεισμό είναι που θέλει να ενισχύσει η παρουσία, η εκδήλωση, η συναυλία μας στην Υφανέτ.

Σε αυτήν την κατεύθυνση πρόκειται να παρουσιάσουμε μια τριλογία με θέμα τη Μακρόνησο, βασισμένη στα ποιήματα του Τ. Πατρίκιου: «προσχέδια για τη Μακρόνησο». Στίχοι και μουσικές που θα προσπαθήσουν να μας μεταφέρουν στην ψυχική και συγκινησιακή κατάσταση του εγκλεισμού, ενός εγκλεισμού που δεν περιορίζεται σε μια ιστορική ιδιοτυπία αλλά αναγνωρίζει τον εαυτό του στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και τα διάφορα απανταχού «γκουαντανάμο». Aυτός είναι και ένας τρόπος, αφενός μεν, να νιώσουμε κοντά μας, ανάμεσά μας τους έγκλειστους συντρόφους και αφετέρου, στην υλική διάσταση, να δημιουργήσουμε μια συλλογική αφορμή ώστε κάθε είδους έσοδο από συνεισφορές στην εκδήλωση να κατατεθεί για τις άμεσες υλικές ανάγκες τους.

Θεωρούμε, επιπλέον, ότι η διοργάνωση και παρουσία στην εκδήλωση αποτελεί και πράξη αλληλεγγύης σε έναν ανοιχτό αυτοοργανωμένο κοινωνικό χώρο, την Υφανέτ, έναν χώρο που, στο γεγονός ότι βρίσκεται στο στόχαστρο της καταστολής δεν παύει να απαντά διευρύνοντας διαρκώς τις κοινωνικές της αναφορές.

Ραντεβού λοιπόν στην Υφανέτ, το Σάββατο 1 Μάρτη

Καλή αντάμωση!

Φωτογραφίες από την συναυλία της 14 Δεκέμβρη 2007 στην Villa Amalias, "τραβηγμένες" από μια φίλη...

Θ. Παπακωνσταντίνου- Δ. Σαββόπουλος: οι άνθρωποι είναι ό,τι γίνονται

Στην τελευταία πρόβα της 23 Γενάρη, του Διονύση και του Θανάση, δειλά-δειλά μια παρέα φώναξε αδύναμα το σύνθημα «το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά». Πρόκειται για τον απόηχο μιας «παράξενης» συνήθειας συντρόφων και συντροφισσών να φωνάζουν συνθήματα του δρόμου, των διαδηλώσεων και των εκδηλώσεων του «χώρου», σε μαγαζιά και δημοτικά αμφιθέατρα, προσδίδοντας σε χώρους αναπαραγωγής του θεάματος χαρακτηριστικά κοινωνικής ζύμωσης. Σε όλον αυτόν τον συγκερασμό θυμικού και πολιτικού από μεριάς του «κοινού», η ανταπόκριση του καλλιτέχνη Θανάση ήταν οι γλυκές αφιερώσεις. Οι αμοιβαίες φιλοφρονήσεις προσέδιδαν λοιπόν μια κοινωνική νομιμοποίηση ενός κώδικα μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη που υποτίθεται ότι σάρκαζε, αλλά στην ουσία «εθελοτυφλούσε» μπροστά στους θεαματικούς όρους, στην ίδια τη συνθήκη της επικοινωνίας, στα ολοφάνερα όπλα της αλλοτρίωσης.

Όλο αυτό το κοινό περίμενε τον τελευταίο καιρό μια στροφή από τον καλλιτέχνη προς την «κουλτούρα των συνθημάτων», προς τα «παιδιά που εξεγείρονται», μια και αυτός αναμφισβήτητα έχει κατοχυρώσει και την κοινωνική αποδοχή αλλά και την υλική υποδοχή για μια τέτοια επιλογή. Και όμως. Η επιλογή του Θανάση Παπακωνσταντίνου ήταν η σαφής απόρριψη οποιασδήπτε τέτοιας προσδοκίας. Πρόκειται για ακόμη ένα πράδειγμα της «κλασσικής» πορείας των καλλιτεχνών προς την αυτοπραγμάτωση, προς τον καλλιτεχνικό «πειραματισμό», χωρίς «ιδεολογικές αγκυλώσεις». Τίποτε, ωστόσο, δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Τον Μάρτη του 2006 σε μια συνέντευξή του στην «Καθημερινή» και στην ερώτηση γιατί θεωρεί τον Σαββόπουλο ανώτερο του Χατζηδάκι και του θεοδωράκη διατύπωνε: «Μπορώ να υποστηρίξω ότι ο Σαββόπουλος είναι πιο ολοκληρωμένος δημιουργός –μουσική, λόγια, ερμηνεία- και μέχρις ενός χρονικού σημείου με εντυπωσιακά λίγες άνισες στιγμές. Πρέπει επίσης να παραδεχτώ ότι από ένα σημείο και μετά, γίνονται εξίσου εντυπωσιακά πολλές αυτές οι άνισες στιγμές». Ιδού λοιπόν η συνειδητή επιλογή του καλλιτέχνη να πάρει τη θέση του στις άνισες στιγμές (sic) του Διονύση. Πιθανόν να θεωρεί ότι ο ίδιος θα αποτελεί ένα θετικό πρόσημο στις βαυκαλιστικές παλλινδρομήσεις του «μουσικού εθνάρχη». Το σύνθημα όμως στην πρόβα ήταν ήδη πολύ αδύναμο, αποτυπώνοντας το μέγεθος της δυσφορίας, αποτυπώνοντας την «προδοσία» των χρόνια αυταπατώμενων, ωστόσο, προσδοκιών.

Τώρα τα κολπάκια με την ταυτόχρονη κυκλοφορία του καινούργιου δίσκου και έναρξης των εμφανίσεων στο μαγαζί, είναι απλές εμπορικές συνήθειες του κόσμου των Διονύσηδων και των –επιτέλους πιο ξεκάθαρων δεν γίνεται- Θανάσηδων. Ας μην επεκταθούμε επιπλέον και σε πρόσφατο δημοσίευμα για τους ανεκδιήγητους αστεϊσμούς μεταξύ παρέας "αντιεξουσιαστών" και Γιωργάκη Παπανδρέου στην μπάρα του μαγαζιού για το ποιός είναι αυθεντικός αντιεξουσιαστής.

Πρόκειται για απλές ασκήσεις ευτελισμού...