Μετακόμιση

Βρισκόμαστε στο προτελευταίο στάδιο ηχογράφησης του καινούργιου υλικού και πιο συγκεκριμένα στη μείξη. Η έκθεση του υλικού αποκτά χρονικό ορίζοντα και σύντομα θα υπάρχουν νεώτερα.
Η προοπτική συναυλίας-ζωντανής διάδρασης δεν υπάρχει στο άμεσο μέλλον.


Από τούδε και στο εξής θα μας βρίσκετε ψηφιακά αυτόνομους στην καινούργια απείθαρχη και φιλόξενη διεύθυνση

http://wxra.squat.gr

Συνεχίζουμε...

Με πληθαίνεις...

Για τη συναυλία στην Υφανέτ 1 Αυγούστου 2009


από το ταξίδι προς τη Θεσσαλονίκη



τη συναυλία


και την επιστροφή...







Όλες αυτές οι στιγμές που αποτυπώνονται εδώ δεν μπορούν παρά να καταγράφουν το γεγονός και να τρέφουν τον αρχειακό χαρακτήρα του ιστολογίου. Για όλους και όλες που έζησαν και ζήσαμε το γεγονός δεν υπάρχει τίποτε άλλο να πούμε μεταξύ μας -ο ένας και η μία στον άλλο και την άλλη- πέρα από δυο λέξεις: Με πληθαίνεις...

Υφανέτ, 1 Αυγούστου, 10.30μμ

Ραντεβού στην "Υφανέτ" 31-2 Αυγούστου

Η Ωχρά Σπειροχαίτη στο πλαίσιο αποτροπής κάθε απόπειρας καταστολής αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων και κατειλημμένων/απελευθερωμένων χώρων συμμετέχει στο τριήμερο της κατάληψης "Υφανέτ".
Κάθε προσπάθεια της θλιβερής και ματαιόδοξης αστικής ηγεμονίας να μας κάνει κομμάτι του κόσμου της θα αποτύχει. Στο βαθμό που αποτυγχάνει η άθλια προπαγάνδα, η γελοία συκοφαντία και ο χυδαίος ιδεολογικός πόλεμος της κυριαρχίας ενάντια στις ελεύθερες συνειδήσεις δεν μένει τίποτε άλλο από το να επιστρατευτεί ο κατασταλτικός συρφετός. Αυτό που δεν θα γίνει ποτέ κατανοητό από την αστική διαφώτιση είναι ότι δεν υπερασπιζόμαστε τα ντουβάρια κάποιων απελευθερωμένων προπυργίων αλλά τις σχέσεις, εκείνεις τις κοινωνικές σχέσεις χωρίς εξουσίες, ιδιοκτησίες, ανισοτιμίες, διακρίσεις και αποκλεισμούς. Και σ' αυτό το πεδίο έχουν ήδη ηττηθεί. Στο φυσικό πεδίο, ωστόσο, θα πρέπει να δώσουν μια σκληρή μάχη κι εκεί δεν είναι καν σίγουρο ότι θα περισώσουν ακόμη και τα προσχήματά τους.
Ραντεβού λοιπόν 31-2 Αυγούστου στην Υφανέτ στη Σαλονίκη με τη δική μας ψηφίδα να κατατίθεται το Σάββατο 1 Αυγούστου μετά τις 10 το βράδυ...

[Προσθήκη 25 Ιούλη 11πμ:
Λίγες μόλις ώρες αφότου αναρτήσαμε τις παραπάνω γραμμές η κατάληψη "Υφανέτ" δέχτηκε εμπρηστική επίθεση. Παραθέτουμε το κείμενο της κατάληψης:

Σήμερα σάββατο στις 5.05 το ξημερώματα κάποια σαΐνια έβαλαν γκαζάκια στη σιδερένια κεντρική είσοδο της κατάληψης Φάμπρικα υφανέτ. Τοποθέτησαν τσάντα που περιείχε 6 γκαζάκια, 1 τετράλιτρο μπιτόνι και ένα κουτί προσανάματα.
Η έκρηξη έγινε αντιληπτή από κόσμο που ήταν μέσα στην κατάληψη και βρίσκεται σε επιφυλακή μετά τις τελευταίες απειλές για καταστολή των κατειλημένων χώρων. Αμέσως βγήκαμε στην είσοδο και με τη βοήθεια γειτόνων που είδαν τη φωτιά τη σβήσαμε ενώ ζημιές δεν προκλήθηκαν.
Εντύπωση μας έκανε η "γρήγορη κινητοποίηση" της αστυνομίας αφού 6' μετά την έκρηξη 3 περιπολικά, 1 ασφαλίτικο και ένα τζιπάκι άρχισαν να κόβουν βόλτες σε κοντινή απόσταση. Μάλιστα το τζιπάκι κάποια στιγμή σταμάτησε και οι μπάτσοι άρχισαν να προκαλούν..
Μετά από 20' δύο διμοιρίες ανέβηκαν στη γωνία κατσιμίδη με εγνατία και συνέχισαν να προκαλούν. Άλλος κόσμος ειδοποιήθηκε με τηλέφωνα και ήρθε γρήγορα.
Είναι η δεύτερη επίθεση μέσα σε 4 μέρες που δέχεται κατειλημένος χώρος στη θεσσαλονίκη ( η πρώτη ήταν στο κατειλημένο βαγόνι radio revolt μέσα στα πανεπιστήμια).
Τίποτα δεν θα μας κάμψει από το να υπερασπιστούμε με αποφασιστικότητα τους χώρους όπου ζούμε και αναπνέουμε.

Προσυπογράφουμε την τελευταία φράση, δυναμώνουμε την αποφασιστικότητά μας και πυκνώνουμε την παρουσία μας στους απελευθερωμένους χώρους.]

τί χαμπάρια;

Όλα όσα μας έχουν συμβεί σε σχέση με επί μέρους "επιλογές", μια στρατιωτική θητεία, η ξενιτιά, οι "υποχρεώσεις", έχουν αδρανοποιήσει το συλλογικό μέρος. Ως Ωχρά Σπειροχαίτη θα ξαναβρεθούμε μέσα στο καλοκαίρι για να μπορέσουμε στις αρχές φθινοπώρου να τελειώσουμε τη μίξη του τρίτου δίσκου (οι πηγές έχουν γραφτεί) ώστε να κυκλοφορήσει το καινούργιο υλικό. Τότε είναι που θα μπορέσουμε να στήσουμε ή να συμμετάσχουμε και σε μερικές συναυλίες.

Τα λέμε...




ΥΓ. από το φθινόπωρο θα μετακομίσουμε σε αυτοδιαχειριζόμενο ιστολόγιο για να τελειώνουμε και με την όποια ενδοτικότητα στην καπιταλιστική επικυριαρχία του διαδικτύου. Η νέα διεύθυνση είναι http://wxra.squat.gr και μπορείτε από τώρα να ρίξετε μια ματιά στο "γιαπί" και να μας μεταφέρετε τη γνώμη σας.

θυμάσαι που περπάτησα στα χρώματα;

Αθήνα, Πολυτεχνείο, στην αίθουσα του Μηχανουργείου, 14 Μάρτη, θραύσμα από μια νύχτα αλληλεγγύης...

Στιγμές...

Δευτέρα 9 Μάρτη, απόγευμα, συνέλευση στα "καμαρίνια" με την ομάδα φοιτητών/τριών που διαχειρίζονται το Μηχανουργείο, εξηγούμε ποιοί είμαστε, τί θέλουμε, ενδιαφέρον, αποδοχή, ζεστό κλίμα
Δευτέρα βράδυ ξενύχτι για την αφίσα, το στήσιμο, ταξίδι στο Δεκέμβρη μέσα από χιλιάδες φωτογραφίες, ας μην έχει τσιτάτο, ας μιλάει από μόνη της η εικόνα, ας μην κυκλώσουμε το άλφα στην υπογραφή, ο Δεκέμβρης φτάνει και περισσεύει
Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, αφισοκολλήσεις, πρόβες, συζητήσεις για το υλικό
Παρασκευή απόγευμα στο Μηχανουργείο, φροντίδα για την καθαριότητα, τα φώτα, οι προτζέκτορες, η ακουστική, η τελευταία πρόβα μεταμεσονύχτια
Σάββατο μεσημέρι, τα ηχητικά μηχανήματα έρχονται, οι άνθρωποι μας ανακοινώνουν ότι δεν θέλουν χρήματα, μεράκι για τον ήχο, μεράκι για τον χώρο, έρχονται φίλοι και σύντροφοι για βοήθεια, γίναμε όλοι φροντιστικοί οικοδεσπότες
Σάββατο βράδυ, συναυλία, κόσμος μέσα στο χώρο, κόσμος έξω, οι αντοχές του χώρου δοκιμάζονται, μυσταγωγικό κλίμα, συγκίνηση, ενθουσιασμός, οργή, ανθρωπινότητα, ένα γράμμα που στείλαν αιχμάλωτοι του Δεκέμβρη για την βραδυά από την Α' πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, επιβεβαίωση της αλληλεγγύης
Μια βραδιά, ένα θραύσμα Δεκέμβρη, ένα σοβαρό ενέχυρο, συνεχίζουμε...


ΥΓ... και με 1500 ευρώ περισσότερα στο ταμείο αλληλεγγύης για τους αιχμαλώτους των Δεκεμβριανών

Συναυλία στην Αθήνα το Σάββατο 14 Μάρτη

Επιτέλους! Για μάς που αρπάξαμε ό,τι μας αναλογούσε από τη χαρά των δεκεμβριανών και λόγω αντικειμενικών δυσκολιών δεν μπορέσαμε να δοκιμαστούμε σε επίπεδο έργου μέσα στο κίνημα αλληλεγγύης προς τους προφυλακισμένους και διωκόμενους της εξέγερσης, το ραντεβού παρέμεινε ανοιχτό. Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Έτσι, το Σάββατο, σας καλούμε σε μια συναυλία μας για την αλληλεγγύη και οικονομική ενίσχυση προς τους ανθρώπους που είχαν την ατυχία να συλληφθούν μέσα στον Δεκέμβρη.

Ραντεβού στο Μηχανουργείο του ΕΜΠ στις 9.30μμ

Από και Για την Λυρική

Απίστευτα πράγματα/ θα τα ξαναζήσουμε;/ πολύς κόσμος, διαφορετικός/ εξεγερμένοι, εξεγερμένες/ μυρωδιά Δεκέμβρη παντού/ τα ζητήματα ανακατεμένα/ καλλιτέχνες του κυρίαρχου πολιτισμού/ τεχνικοί και τεχνίτες/ κάποιοι έτοιμοι για ρήξεις/ οι ταυτότητες σε αμφισβήτηση/ δεν είπαμε δα ότι θα τα κάνουμε και όλα με όλους/ ναι, εντάξει, ίσως είναι μια απλή ανταλλαγή απόψεων/ ενδεχομένως όμως να βγει και κάτι.


Η σαλάτα όχι πάντοτε γοητευτική
-καμιά ωραιοποίηση!-
τα νοήματα συχνά χάνονται
και η κούραση θερίζει
η συνέλευση αρχίζει στις 21:30 και τελειώνει στις 2:00
αλλά αν δεν βρέξεις κώλο δεν τρως ψάρια...

πάντως η προσπάθεια σπουδαία
ή τουλάχιστον
αξίζει στα σίγουρα


Αν είστε στην Αθήνα, λοιπόν
ελάτε, ελάτε, ελάτε!


Υ.Γ. Μανόλη το υποπτευόμουν, ήταν θέμα χρόνου, αλλιώς δεν θα το'γραφες στον επίλογο...


Αναδημοσίευση από το aimof.blogspot.com

Ε.ξεγερμένη Λ.αϊκή Σ.κηνή

Ε.ξεγερμένη Λ.αϊκή Σ.κηνή



Η εξέγερση του Δεκέμβρη δικαιώνοντας όλους τους προηγούμενους κοινωνικούς αγώνες έδωσε το έναυσμα για γενικευμένη αντίσταση σε όλα αυτά που μας προσβάλλουν και μας υποδουλώνουν. Πυροδότησε τον αγώνα για τη ζωή, που κάθε μέρα απαξιώνεται. Σε πείσμα όλων όσων βλέπουν την εξέγερση σαν πυροτέχνημα και τη θάβουν τελειώνοντας τον επικήδειο με το «η ζωή συνεχίζεται» απαντάμε ότι ο αγώνας συνεχίζεται και θέτει τη ζωή μας σε μια νέα βάση. Όλα έχουν μείνει μετέωρα, όπως και ο θυμός μας. Η αγωνία μας δεν έχει κοπάσει γι’ αυτό είμαστε ακόμα εδώ.. Εξέγερση στους δρόμους, στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα εργατικά κέντρα, τους δήμους και τα πάρκα. Εξέγερση και στην τέχνη.
Κόντρα σε μια τέχνη- θέαμα που καταναλώνεται από παθητικούς θεατές. Κόντρα σε μια αισθητική που αποκλείει την διαφορετικότητα. Κόντρα στον πολιτισμό που καταστρέφει πάρκα και δημόσιους χώρους στο όνομα του κέρδους.
Ενώνουμε τις φωνές μας με όσους αγωνίζονται. Είμαστε αλληλέγγυοι στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και στους συλληφθέντες της εξέγερσης.
Απαντάμε στην κρατική καταστολή, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την απόπειρα τρομοκρατίας και παραπληροφόρησης από τα ΜΜΕ με τον αγώνα μας και τον πολιτισμό.
Μια πρωτοβουλία ανθρώπων των τεχνών (θεωρώντας τέχνη τη ζωή του καθενός) οικειοποιείται ένα χώρο για την Τέχνη της ζωής του καθενός θέτοντας το ζήτημα της αναδημιουργίας της κουλτούρας σε μια νέα βάση. Επιδιώκουμε μια τέχνη αδιαμεσολάβητη, ανοιχτή σε όλους, που ο καθένας μπορεί να είναι φορέας της.
Απελευθερώνουμε την Εθνική Λυρική Σκηνή, γιατί εξ’ ορισμού μας ανήκει. Έχουμε την ανάγκη να πούμε τα πράγματα από την αρχή και να ξαναβρούμε το ρόλο της τέχνης. Μέσα από διαδικασίες αυτοργάνωσης προτείνουμε ελεύθερες δημιουργικές δράσεις από όλους και για όλους όσους θεωρούν τον πολιτισμό προϊόν συλλογικής δημιουργίας.
Για να ξανακερδίσουμε τον πολιτισμό που μας στερείται.



ΑΝΟΙΧΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΗΣ ΛΥΡΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΣΤΙΣ 9 μ.μ.




ΘΕΑΤΡΟ ΜΑΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ
ΤΕΧΝΗ ΜΑΣ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ



(ελεύθεροι λυρικοί)
http://apeleftheromenilyriki.blogspot.com

Γιατί καταλαμβάνουμε την Λυρική

Για να απαντήσουμε σ’ αυτούς που μπορεί να αναρωτηθούν γιατί μια κατάληψη του ιστορικού κτιρίου της Λυρικής εκθέτουμε καταρχάς κάποιους συνειρμούς με ιστορικά γεγονότα.
• Στις 29 Σεπτεμβρίου 1941 η οπερέτα «Βαρώνος Ατσίγγανος» του
Γ. Στράους παρουσιάστηκε από την Λυρική σκηνή στο θέατρο Πάρκ.
Την ίδια ημέρα 2000 κάτοικοι της περιοχής της Δράμας εκτελούνταν από τις δυνάμεις κατοχής σε αντίποινα για τις επιθέσεις αντιστασιακών ομάδων.
• Η « Κάρμεν» του Μπιζέ ανέβηκε στις 20 Φεβρουαρίου του 1942 στο θέατρο Ολύμπια, ολόγυρα ο μεγάλος λιμός του χειμώνα του 42 μάστιζε την Ελλάδα, όπου το 63% του πληθυσμού υποσιτίζονταν με αποτέλεσμα 100.000 νεκρούς από ασιτία.
• Η «Αρπαγή από το Σεράϊ» του Μότσαρτ ανέβηκε στις 30 Μάη 1945,
την ίδια ημέρα ο Τριαντάφυλλος Τριανταφύλλου δολοφονήθηκε στο Πουρί Θεσσαλίας, ήταν εκείνο τον μήνα ένα από τα 56 θύματα της τρομοκρατίας από παρακρατικές ομάδες δωσίλογων & μοναρχοφασιστών που συνεργάζονταν με κρατικές δυνάμεις, ενώ υπήρχαν 18.708 πολιτικοί κρατούμενοι σε όλη την Ελλάδα.
• «Ο Βαφτιστικός» του Θεοφράστου Σακελλαρίδη παρουσιαζόταν στις 17 Ιουλίου 1948, ταυτόχρονα βόμβες Ναπάλμ δοκιμάζονταν για πρώτη φορά στον Γράμμο όπου κορυφωνόταν ο Εμφύλιος.
• Στις 22 Νοεμβρίου 1973, πέντε ημέρες μετά την είσοδο των τανκς στο Πολυτεχνείο και μόλις δύο ημέρες μετά την άρση του στρατιωτικού νόμου που είχε επιβληθεί από το δικτατορικό καθεστώς, η Λυρική σκηνή ανακοίνωνε στο κοινό της ότι μπορούσε πλέον να παρακολουθήσει τις οπερέτες «Οι Παλιάτσοι» και «Καβαλαρία Ρουστικάνα».
• Όταν δολοφονήθηκε ο Μιχάλης Καλτεζάς, όποτε εκπυρσοκροτούν περίστροφα αστυνομικών, την ημέρα που ανάγκασαν την Κ. Κούνεβα να πιεί βιτριόλι, τις ημέρες που οποιοσδήποτε μπάτσος παίρνει την διαταγή να χτυπήσει διαδηλωτές, τις βραδιές που οι συλληφθέντες της εξέγερσης του Δεκέμβρη είναι ακόμα στις φυλακές, την στιγμή που οποιοσδήποτε μαθαίνει ότι χάνει την δουλειά του, η Λυρική προσφέρει στο κοινό της διαφυγή και στην κοινωνία μιά καθησυχαστική εικόνα ευμάρειας.

Αυτή την στιγμή δεν θα ασχοληθούμε ούτε με το ποιοι έβλεπαν αυτές τις παραστάσεις, ούτε ποιοι τις παρουσίαζαν, ούτε ποιοι διορίζονταν σαν διευθυντές της Λυρικής όλα αυτά τα χρόνια από την κατοχή, στον εμφύλιο αλλά και αργότερα όπως πχ στην διάρκεια της δικτατορίας.

Η κατάληψη ενός συμβόλου σαν τη Λυρική δεν έγινε για αποπληρωμή ιστορικών χρεών, έγινε απλά γιατί θέλουμε να θυμίσουμε σε όλους, διοικούντες, κυβέρνηση, καλλιτέχνες η θεατές, ότι εκεί έξω και τώρα μέσα, υπάρχει και ένας άλλος κόσμος αναπόσπαστο τμήμα του λαού της χώρας μας, που δεν μπορείτε να τον αγνοείτε παρά το γεγονός ότι πυροβολιέται, πνίγεται με δακρυγόνα, κατεβαίνει σε μπλόκα, απαιτεί λίγο αέρα αντί για τσιμέντο και συγχρόνως αναρωτιέται και διεκδικεί μιά άλλη θέση της τέχνης στην κοινωνία.

Αυτή την άλλη θέση θα προσπαθήσουμε να επεξεργαστούμε αυτές τις μέρες της κατάληψης, σε μια διαρκή δημόσια συζήτηση, δίνοντας λόγο στους αποκλεισμένους πέραν των συνόρων της κατεστημένης τέχνης, επαναπροσδιορίζοντας αυτά τα σύνορα και να δώσουμε τόπο σε μια άλλη δημιουργικότητα με διαρκή καλλιτεχνικά εργαστήρια και μαθήματα - προτάσεις.

Ελεύθεροι Λυρικοί

Τί κάνουμε;

Συνέβησαν πολλά τις δύο τελευταίες εβδομάδες.
Λύπη για την δολοφονία του Αλέξη. Χαρά για την κοινωνική οργή. Αναστοχασμός για τη πραγματικότητα.
Ακόμη στους δρόμους...
Ακυρώσαμε τις συναυλίες που είχαμε δρομολογήσει για την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Σταματήσαμε την ηχογράφηση που θα συνεχιστεί πια μετά τις γιορτές.

Και βλέπουμε...

Γειά σου Ρένα!

Geia sas,

Elpizw na eisaste kala.

8a h8ela an mporeite na steilete ayta na anevoun sto Internet giati den
yparhoun polla nea/arthra sta agglika kai o kosmos edw (kai genika sto
e3wteriko) den mporei na diavasei ellinika.

To ehw ri3ei loipon sthn metafrash!!! : )

To prwto arthro hr8e sto facebook mou apo to group twn Rage Against The
Machine pou einai oi monoi pou steilan kati sta Agglika.

Eyharistw

Rena
x


1)
hello there people. I wanted to report that a 15 year old boy was shot dead
IN COLD BLOOD by the police at 21:00 in the centre of Athens, Greece, on the
6th of December 2008, as RATM is a highly political music band, and this is
a political issue that is raised in Greece.

The death, the murder of innocence is symbolized by the murder of the
teenager. The murder of our freedom to go wherever we want and to speak our
minds... (the boy spoke against the cops and this infuriated them and
ofcourse the rage raised the gun, their power, and shot the boy dead).
Ofcourse this provoked a series of riots in a country where the problems for
the youth were already youth, and now here they are murdering us. The
negative aspect is that our cities are being burnt down, but who can blame
us now? Rage and injustice creates chaos and that's a fact, and ALL HELL
CAN'T STOP US NOW, the gates of rage are open and who knows how they'll be
closed...

Now things are getting worse as the murderers are killing the boy for the
second time, as they accuse him of antisocial and agressive abnormal
behaviour and the accusations are not even true, the boy was a typical
rebellious teenager who would do no harm but who spoke up for his ideals! So
we won't let them, we won't let them continue killing us...

The memory of Alex will be a guide for all of us, let him rest in peace and
Don't stop fighting AGAINST THE MACHINE, this machine that's trying to drin
our blood day after day...

I hope that the whole world will know about it. We need empathy and united
struggle.

Thanx for reading this...

Remember: Cause and Effect, YOU'LL NEVER SILENCE THE VOICE OF THE
VOICELESS!!!

____________________________________________________________________________
____________________________________________________________________________
__

2)
Here are some of the most significant incidents that have taken place in
Greece within the last 12 years:

20/1/96 while arresting illegal immigrants at Oropos, police officer
Dionysis Karakaidos murders an Albanian refugee.

6/4/96 25-year-old Apostolis Keramidas is murdered by police officer Savvas
Agapiou at Nikea.

14/6/96 Rural policeman Athanassios Matos murders a 20-year-old named Fantil
Nampoyzi over a dispute about two watermelons.

5/6/96 Police Constable Iraklis Nikolakopoylos kills Giorgos Fragkogianni.

23/6/96 Anarchist Christoforos Marinos is assasinated by the special forces
in his boat cabin (cabin 53 on the Pigasos).

10/11/96 Traffic policeman Dim Trimis murders Roma stall holder Tassos
Mouratis at a checkpoint outside Levadia

8/2/97 Erion, 19, loses his life after a bullet 'ricochets' from Miltiadi
Andreopoulou's gun.

15/4/97 Policeman Stergios Tagaras murders two Albanians at Kastoria.

25/5/97 28 years old Philippos Papadopoulos is shot multiple times by
harbour police for trying to sail in an abandoned boat. He dies from his
injuries.

3/8/97 Ilias Mexis, 26, is murdered by policeman Tsagkrako, because he was
driving the wrong way down a one-way road in Nikea.

18/3/98 29 year-old farmer Ioannis Kechaitis is killed at Kastoria "by
mistake" by ELAS forces while are on patrol.

2/4/98 Roma Angellos Tzelal, 29, is shot dead by police in Thessalonica.

27/5/98 Eystratios Kyrelis, 30 is murdered in Xanthi by patrolling police.

5/6/98 Bokari Bacho, 28, is shot dead by "warning fire" from frontier
patrol.

October 1998 Polish Smpompek Miesits dies in the detention rooms of Meligala
because the police ignore the doctor's orders to transport him to the
hospital urgently.

23/10/98 17-year-old Serb student Mark Boulatobits is shot in the heart by a
policeman named Bantouli, believing Boulatobits to be a thief.

27//1/99 Police officer Taoltsidis murders 23-year-old G. Migkipis in
Thessalonica.

13/3/99 Police officer Athanassios Kanabas kills an Albanian named Armpen
Bezi in Kozani.

16/7/99 Albanian Armpen Soyfa is murdered by the police in Florina.

16/1/00 24-year-old Roma Th. Basilopoulos is murdered by a police officer in
Aspropyrgos.

19/1/00 20-year-old Romanian Basilie Ion is murdered by police officers in
Bathis square.

22/2/00 Romanian Nikolai Gkorea is murdered by a police officer in
Petroupoli.

25/3/00 a 17 year old refugee, Nikos Leonidis ( Maria den lete edw ti
ginetai - den vgazei nohma h protash - please define) from undercover
policeman Atmatzidis in Thessalonica.

20/2/01 23-year-old Mich Kivwtos, who suffers from anaemia and heart
problems, dies in a Koridallos prison because the doctor's request to
transport him to hospital is ignored.

24/10/01 police officer G Tylianakis murders a 21 year-old Roma named
Marinos Christopoulos in Zephyri.

21/11/01 police officer Yannis Rizopoulos murders 20 year-old Albanian
immigrant Sentak Selnikoy in Amerikh Square.

1/12/01 Border police open fire on two young Albanians in a village in
Thesprotia. One dies.

23/9/03 Albanian Boylnet Mpititsi, 18, dies from gunshot wounds while trying
to escape over the Albanian border.

7/5/03 Aristeidi Neophytou, 25, dies under "suspicious circumstances" in the
police department of New Philadelphia. He went in for an I.D verification
and came out dead, having been badly beaten up.

24/9/03 Border police shoot and kill an 18 year-old Albanian while chasing
immigrants who had crossed the Greek border at Kastoria.

9/12/03 Iraklis Maragkakis, 22, dies from gunfire from the Special Guard.
The car he was driving did not stop at a check point in the Anogeion region
at Rethimno, Creete.

13/1/04 42-year-old Mochamet Chamoyt dies because of "pathological reasons"
while being kept by the Police at Rethimno; according to forensic reports he
had clearly suffered heavy psychical abuse.

13/3/04 30-year-old Gianteoys Kotseba from Poland dies in a detention room
of the police department of Byrona, where he was jailed awaiting deportation
back to his home country.

21/12/04 40 Afghan immigrants are submitted to horrific torture by policemen
and special guards (about 15 in total) at the Police Department of Agios
Panteleimonas.

17/11/2006 Cypriot student Avgoustinos Dimitriou suffers heavy physical
abuse from 8 police officers dressed in civilian clothing. The police report
that "he fell and hit himself on a flower stand" but a camera has recorded
the whole incident.

AND OF COURSE WE WILL NEVER FORGET:

16/11/1980 Stamatina Kanellopoulou and Iakovos Koymis die after suffering
police brutality while demonstrating to mark the fall of the dictatorship.

17/11/1985 Michalis Kaltezas, 15, is shot in the back of the head and
killed. Policeman Athanassios Melistas was accused of murder but escaped
punishment as he fired while he was "in the heat of passion".

All these murderers are free and live among us

WE DO NOT FORGET - WE DO NOT FORGIVE

Όλοι στους δρόμους

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

Οι άνθρωποι είναι ό,τι γίνονται Νο2 ή Τα Του Κάισαρος Τω Καίσαρι

Μικρό κείμενο για την υπεράσπιση των αντιεξουσιαστών

Κάθε κοινωνικός σχηματισμός που έχει ή θέλει την εξουσία εκτρέφει και εκπαιδεύει μαντρόσκυλα. Το κράτος έχει την αστυνομία και το παρακράτος. Στα κόμματα έχουμε τα ονομαζόμενα «μαντρόσκυλα». Επιλέγονται επιθετικές ράτσες και βέβαια εκπαιδεύονται για να αναπτύξουν στο έπακρο αυτή τη ροπή. Αντίθετα οι διάφορες αντιεξουσιαστικές ομάδες δεν έχουν ανάγκη για κάτι τέτοιο γιατί δεν έχουν σκοπό να καταλάβουν την εξουσία ούτε μάντρες να φυλάξουν. Έτσι γίνονται πιο ευάλωτοι σε προβοκάτσιες μα καλύτερα ελεύθεροι και ευάλωτοι παρά σκλάβοι και ασφαλείς. Πολλοί κρύβουν τα πρόσωπά τους είτε για τεχνικούς λόγους (προστασία από δακρυγόνα και άλλα παρανοϊκά σκευάσματα καταστολής) είτε και για να μη τους αναγνωρίσουν από τη στιγμή που κάνουν παράνομες ενέργειες. Όποιος φοράει κουκούλα δεν σημαίνει πως είναι δειλός. Είναι δειλός – ας πούμε – ο Κομαντάντε Μάρκος?

Κατανοώ τη βία των αδυνάτων που προσπαθούν να υπερασπίσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, έχει ηθικά ερείσματα. Φοβάμαι όμως πως όποιος μολυνθεί από την υιό της βίας, ακόμα και όταν ο στόχος του είναι ουμανιστικός, θα αποτύχει στο τέλος. Το μέσον κι ο σκοπός αγιάζουν το αποτέλεσμα. Αντί για τη βία προτιμώ την ανέλιξη της πνευματικότητας και την ανθρωπιά σαν μέσο για μια καλύτερη ζωή. Παρ’ όλα αυτά όμως θεωρώ τους αντιεξουσιαστές σαν το πιο ανιδιοτελές και θαρραλέο τμήμα των κοινωνικών αγωνιστών είτε στα δικά μας πρόσφατα γεγονότα, είτε στο απώτερο παρελθόν είτε στο μέλλον, τοπικά ή παγκόσμια…. Σαν επίλογο, συμπληρώνοντας ίσως τα παραπάνω με κάτι από το διακόνεμα μου, παραθέτω τις δύο τελευταίες στροφές από το ακυκλοφόρητο τραγούδι μου «Ο Σαν Μικέλε Είχε Έναν Κόκκορα» :

Πείτε μου. Μη βρέθηκε η σκάφη που, παλιά,

Λουζόμουνα με ήλιο και με χιόνι

Ή τα μαλλιά που φύλαξε απ’ την πρώτη μου κουρά

Η μάνα που ακόμα ρούχα απλώνει?

Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό,

Σύντροφοι, μήπως βρέθηκε και κείνο,

Να φτύσω μέσα με θυμό που οι νέες εποχές

Με κάνουνε να μοιάζω με αρλεκίνο?

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

H πειθαρχία των πίσω ήχων

    Ήταν ένας άνθρωπος ίσαμε σαρανταπέντε χρονώ. Κοντόσωμος, φτωχικά ντυμένος, με τα βρακιά που φορούνε οι τσιτμήδες καμηλιέρηδες. Τα μαλλιά του και τα γένια του ήταν ψαρά και σκεπάζανε πυκνά το κεφάλι και το πρόσωπο. Όμως φως ήταν στο πρόσωπο αυτό: έσταζε, έλαμπε ήμερο απ' τα καστανά μάτια του. Τον λέγαν Αλή. Στο φαράγγι που είναι πίσω απ' τα Κιμιντένια, αλάργα ίσαμε τρεις μέρες δρόμο, εκεί είναι η πατρίδα του. Εκεί ζούνε οι τσιτμήδες, απλοί κι αγαθοί άνθρωποι, που ποτές δεν πειράξανε κανένα. Είναι φυλή Μουσουλμάνοι, πιστεύουνε στο Μωχάμετ, όμως πιστεύουνε και στους Αγίους των Χριστιανών, προπαντών στον Αι Γιώργη τον καβαλάρη. Λένε: «Ο άνθρωπος είναι αδύναμος στη γη δω κάτου. Οι άγιοι των Χριστιανών ζουν ψηλά, κει που μένει κι ο Προφήτης. Δεν μπορεί, θα 'χουνε και αυτοί πολλή δύναμη. Καλό είναι ένας φτωχός τσιτμής να τα 'χει καλά μ΄όλους όσοι μένουνε στον ουρανό».

    Οι πιο πολλοί τσιτμήδες ζούνε οδηγώντας καραβάνια καμήλες, δικά τους ή ξένα. Κατεβάζουν τα γεννήματα απ' τα Κοζάκια στα παράλια, αυτοί καβάλα στα γαϊδούρια τους, πίσω οι ντεβέδες* κ' οι καμήλες. Κάθε καμήλα έχει το κουδούνι της, το κάθε κουδούνι έχει το δικό του ήχο. Οι τσιτμήδες καμηλιέρηδες οργώνουν αργά το δρόμο, δεν κοιτάνε πίσω, πάντα κοιτάνε χαμηλά: τη γη που σπιθίζει απ' τον ήλιο, τ' αυτιά του γαϊδουριού που πότε-πότε σαλεύουν. Όλα είναι ίδια, απαράλλαχτα ίδια. Το ζο κάτω απ' τα σκέλια τους δίνει μονότονη κίνηση στο κορμί τους, στο κεφάλι τους - πότε μπρος, πότε πίσω. Το μυαλό και το κορμί συνηθίζουνε την κίνηση, που με τον καιρό γίνεται αναγκαία καθώς ο αγέρας και το φως: ναρκώνει τον άνθρωπο, τίποτα πια δεν επιθυμεί και τίποτα δε ζηλεύει - έτσι είναι η ζωή. Πίσω του παίζουν οι ήχοι, έξι εφτά, οχτώ φωνές - αυτές είναι όλες οι φωνές του κόσμου. Ο πρώτος ήχος απ' την πρώτη καμήλα - το κουδούνι που κρέμεται απ' το σαμάρι της - ψιλός, νεανικός ήχος λέει πάντα: 

Έβλεντιρελίμ…  Έβλεντιρελίμ…

Έβλεντιρελίμ… Έβλεντιρελίμ…

    Ο δεύτερος ήχος απ' τη δεύτερη καμήλα, πιο βαρύς λέει

Νερντέν μπουλαλούμ… Νερντέν μπουλαλούμ…

Νερντέν μπουλαλούμ… Νερντέν μπουλαλούμ…

    Κι ο τρίτος ήχος, αυστηρός, αργός, δένει τους πρώτους και αποκρίνεται με ασφάλεια:

Σουρντάν… μπουρντάν…

Σουρντάν… μπουρντάν…

    Τίποτα δεν μπορεί να ταράξει την αυστηρή πειθαρχία αυτών των πίσω ήχων. Επιβεβαιώνουν την καλή τάξη, τη συμφωνία του κόσμου. Τους ακούει να πορεύονται πίσω του ο τσιτμής, και είναι ήσυχος πως όλα πάνε καλά στη γη. Μπορεί να τύχει μια στιγμή  -μια ελάχιστη στιγμή- να λείψει ένας ήχος. Η αρμονία πάσχει μονομιάς κι ο τσιτμής καταλαβαίνει πως κάτι χάλασε στην τάξη του κόσμου. Τότε μονάχα παίρνει το πρόσωπό του ανήσυχη έκφραση και γυρίζει πίσω του να δει. Σταματά, κατεβαίνει απ' το γαϊδούρι του, πάει και ξαναδένει την καμήλα που έκοψε το σκοινί. Και η συμφωνία ξαναρχίζει. 

 Ηλίας Βενέζης, Αιολική γη

* Αρσενικές καμήλες

Τί κάνουμε;

Βρισκόμαστε στη μέση της διαδικασίας ηχογράφησης του καινούργιου μας υλικού. Πρόκειται για τα τραγούδια: «Xρώματα», “modus vivendi”, «Είμαι μια χώρα», «Η πομπή», «Η τριλογία για την Μακρόνησο» και «Για τον μπαρμπα-Γιάννη Ταμτάκο».
Το υλικό θα είναι έτοιμο περίπου στις αρχές του Δεκέμβρη. Συναυλία σχεδιάζουμε στις 23 Δεκέμβρη στην Αθήνα σε μέρος που ακόμη δεν έχει προσδιοριστεί. Πιθανόν λίγες μέρες μετά να κανονίσουμε συναυλία και στη Θεσσαλονίκη.

ΥΓ. Σε περίπτωση που κάποιος/α ενδιαφέρεται για σχεδόν όλο το υλικό μας προ του 1994 μπορεί να το κατεβάσει από την διεύθυνση:
http://tapesgoneloose.blogspot.com/2008/09/ohra-speirohaiti-early-demos.html

Ταξίδι στη μοναξιά του Αλέξη-Ασλάνογλου

«Εγραφα ποιήματα από το '46... Πολλά από αυτά διαβάζονται ακόμη. Το πρώτο μου ποίημα το έγραψα σε ηλικία 15 χρόνων... Ημουν πρώιμο ταλέντο... Τελειώνοντας το σχολείο συνέχισα να γράφω ποίηση και το '53 δημοσιεύω στον "Πυρσό", ένα περιοδικό που έβγαζε ο Σύλλογος Αποφοίτων του Πειραματικού Σχολείου, το πρώτο μου ποίημα...».

­ Ο τίτλος του;

«"Σταθμός Λιτόχωρου"... Ημουν τότε στρατιώτης, διαβιβαστής στο Χαϊδάρι... Ενα χρόνο πριν πάω στρατό βρέθηκα στο Λουτράκι για ένα μήνα... λίγο μετά τον θάνατο του Σικελιανού... Τότε διάβαζα πολύ Σικελιανό, κυρίως τις τραγωδίες του... Εκεί έγραψα το πρώτο αυτοτελές ποιητικό θέατρο: "Θάλασσα και συγχρονισμός"... Είχε βγει και αυτό πολυγραφημένο σε 100 αντίτυπα... Ως τότε αυτή ήταν όλη κι όλη η εκδοτική μου δραστηριότητα...».

­ Πότε εκδίδετε την πρώτη σας ποιητική συλλογή;

«Το '54 στη Θεσσαλονίκη... Επιγράφεται "Δύσκολος θάνατος" και καλύπτει την ποιητική παραγωγή μου από το '46 ως το '53... Κυκλοφόρησε, θυμάμαι, ανήμερα Κωνσταντίνου και Ελένης... Μετά ήρθε "Ο θάνατος του Μύρωνα"... Με αυτή την ποιητική συλλογή πήρα την πρώτη μου διάκριση... Και έπονται τα υπόλοιπα».

­ Αλήθεια, πώς γράφετε ένα ποίημα; Πώς αρχίζετε; Ποια είναι η αφορμή συνήθως;

«Ξεκινώ πάντα από μια έμπνευση... Μια αφορμή ανεξήγητη, αυτό είναι η έμπνευση... Σχεδόν κατακέφαλα σε βρίσκει... Με βρίσκει συχνά όταν κάνω πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τη δημιουργική εργασία... Οταν διαβάζω, όταν περπατάω και χαζεύω στους δρόμους... Πολλές φορές το ερέθισμα είναι οπτικό ή ακουστικό... Βασικά είμαι εικονοπλάστης, δηλαδή στα ποιήματά μου υπάρχει έντονα μια εικονοπλασία και σκέψη... Απεχθάνομαι τις διανοητικές κατασκευές, απεχθάνομαι τα φραστικά κλισέ ή τη στιχουργική σκέψη... Με ενδιαφέρει η σκέψη να είναι βιωματική, να δένεται στενά με το βίωμα...».

­ Πολλοί λένε ότι τα ποιήματά σας έχουν ερωτική πηγή και πρόθεση...

«Για μένα δεν είναι ερωτικά τα ποιήματα που γράφω... Ερωτική ποίηση είναι άλλο πράγμα...».

­ Εσείς τι πιστεύετε ότι είναι τα ποιήματά σας; Υπάρχει ένα στοιχείο που τα χαρακτηρίζει;

«Είναι ποιήματα απουσίας, τοπολατρίας, ουσιαστικά είναι μετασυμβολικά με έντονες ιμπεριαλιστικές επιδράσεις... Δηλαδή "μετά τον ιμπεριαλισμό"... Κινούμαι σε ένα κλίμα μεταϊμπεριαλιστικό... αλλά είμαι μακριά από τον ιμπεριαλισμό στην τέχνη... Δανείζομαι στοιχεία μόνο».

­ Οταν λέτε «ποιήματα απουσίας», τι εννοείτε;

«Τα δικά μου ποιήματα είναι λίγο πολύ αυτιστικά...».

­ Με ποια έννοια χρησιμοποιείτε τον όρο «αυτιστικά»; την ψυχιατρική;

«Ο αυτισμός δεν είναι ασθένεια ακριβώς... Ενας στους πέντε Ελληνες είναι αυτιστικό άτομο! Ο αυτισμός εμφανίζεται στην εφηβεία και είναι η τάση του ανθρώπου να ταυτίζεται με ένα άλλο πρόσωπο... ξεκινώντας πάντα από τον εαυτό του...».

­ Εστω... Στα ποιήματά σας, πώς εμφανίζεται αυτό;

«Συχνά στα ποιήματά μου μπερδεύετε το "εγώ" με το "εσύ"... Στον προσεκτικό αναγνώστη αυτό φαίνεται καθαρά... Στα ποιήματά μου το "εγώ" και το "εσύ" είναι το ίδιο πρόσωπο. Αυτό είναι στοιχείο αυτιστικό... Μου το είπε ένας ψυχίατρος... αυτός το παρατήρησε, εγώ δεν το ήξερα...».

­ Αν κρίνω από την εκδοτική δραστηριότητά σας, πρέπει να γράφετε δύσκολα, ε;

«Μπορεί η έμπνευση να με επισκέπτεται συχνά, αλλά για να μετουσιωθεί ποιητικά θέλει συνεχή επεξεργασία, η οποία πολλές φορές μού κοστίζει μήνες, ίσως και χρόνια... Μερικά ποιήματα ολοκληρώνονται γρήγορα ή πιο εύκολα, άλλα με μεγάλη δυσκολία... Εξαρτάται...».

­ Πιστεύετε ότι η ποίηση είναι αποτέλεσμα ταλέντου;

«Ναι, πιστεύω αρχικά στο ταλέντο...».

­ Εσείς έχετε ταλέντο;

«Θεωρώ ότι είχα μια ροπή στην ποίηση έντονη, την οποία καλλιέργησα, ενώ θα μπορούσα θαυμάσια να μην την καλλιεργήσω ή να την εκτρέψω προς άλλες κοίτες... Πράγμα που δεν έκανα βέβαια... Αφησα το ταλέντο μου να καλλιεργηθεί... κυρίως με δουλειά...».

­ Αυτή η χώρα πιστεύετε ότι έχει κάποιον χώρο για τους ποιητές ή τους παραπετάει;

«Οι ποιητές δεν θέλουν χώρο... Οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν. Σπάνια ξεκουράζονται ακουμπώντας στη γη... Οι ποιητές παντού είναι ανεπιθύμητοι γιατί είναι ριζοσπάστες, αρνητές, υπενθυμίζουν την πλήξη που φέρουν όλοι όσοι έχουν αφεθεί στην καθημερινότητα... Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά "πουλιά", αλλά πολύ φοβάμαι ότι τα περισσότερα από αυτά δεν έχουν φτερά... νομίζουν ότι έχουν. Αυτοί οι "ποιητές" πράγματι πιάνουν χώρο γιατί ποτέ δεν απογειώνονται ­ ούτε μας απογειώνουν! Η πίστη μου είναι ότι από τους "ποιητές" στην Ελλάδα λείπει ένα ένστικτο αυτοκριτικής... Γι' αυτό και εκδίδονται περίπου 200 νέες ποιητικές συλλογές κάθε χρόνο... Συνήθως στην Ελλάδα μια ποιητική συλλογή γράφεται εύκολα, όχι με πρόθεση να υπηρετήσει την ποίηση, αλλά τον εαυτό του ποιητή, τη ματαιοδοξία του... με άλλα λόγια, να υπηρετήσει αλλότρια πράγματα... Γι' αυτό και η ποιότητα είναι πολύ χαμηλή... Στην Ελλάδα η ποίηση καλλιεργήθηκε λίγο άφρονα και λίγο ανεξέλεγκτα, λίγο απρογραμμάτιστα, όπως κάθε πράγμα... Τελικά όμως επιβιώνουν οι ποιητές που ήθελαν να γίνουν ποιητές, που είχαν μια βούληση να γίνουν ποιητές και που έχουν και ικανότητες φυσικά... Η γνώμη μου είναι ότι σήμερα με δυσκολία θα μπορούσα να μιλήσω για δέκα σημαντικούς ζώντες ποιητές... ­ ανεξάρτητα από την ηλικία τους και την τεχνοτροπία τους... Και μιλάω για ζωντανούς γιατί, αν μπούμε στους πεθαμένους, δεν πληρώνουμε ποτέ... και εύκολα λέμε...».

­ Πείτε μου μερικά ονόματα που σήμερα, για σας, είναι άξιο να έχουν τον τίτλο του ποιητή.

«Από τους ζώντες ποιητές, αξιόλογους θα ανέφερα από τη Θεσσαλονίκη τέσσερις... Είναι η Καρέλη, ο Πετζίκης, ο Βαφόπουλος και ο Αναγνωστάκης... Αυτοί οι τέσσερις έχουν δώσει εκδοτικά ένα έργο επιπέδου...».

­ Βλέπω ότι στους τέσσερις αυτούς αξιόλογους ποιητές της Θεσσαλονίκης δεν περιλαμβάνετε τον κ. Χριστιανόπουλο...

«Οχι... δεν τον περιλαμβάνω».

­ Θέλετε να μου εξηγήσετε πώς αυτή η μεγάλη φιλία με τον κ. Χριστιανόπουλο μετατράπηκε σε έχθρα; Τι συνέβη μεταξύ σας;

«Θα προτιμούσα το όνομα αυτό να μην υπάρχει καθόλου στην κουβέντα μας...».

­ Τα ίδια αισθήματα έχετε και για τον κ. Σαββόπουλο; Λένε ότι είστε θυμωμένος μαζί του γιατί σας είχε υποκλέψει κάποιους στίχους...

«Δεν είναι αλήθεια... Βασικά είχε...».

­... απλώς επηρεαστεί;

«Οχι, όχι... ούτε αυτό. Ο Σαββόπουλος δεν έχει τίποτε από μένα να πάρει άλλωστε. Ούτε καλό ούτε κακό... Τίποτε...».

­ Μιλάτε σαν να είσθε ολίγον πικαρισμένος μαζί του...

«Απλώς έχει κάνει ένα μικρό μοντάζ στίχων μου σε ένα-δυο τραγούδια του... που δεν είναι και τα καλύτερά του...».

­ Υπάρχει ένα τραγούδι του αφιερωμένο σ' εσάς... Νομίζω ότι σας τιμά ως ποιητή ο κ. Σαββόπουλος...

«Ισως... δεν τιμά όμως εμένα ως ποιητή να με τιμά ο κ. Σαββόπουλος... "Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη» είναι πράγματι ένα τραγούδι αφιερωμένο σ' εμένα. Δεν έχει στίχους δικούς μου τόσο... πού και πού χρησιμοποιούνται μερικοί στίχοι μου, σε ένα μοντάζ στίχων... Ο Σαββόπουλος δεν χρησιμοποιεί στίχους άλλων... γράφει μόνος τους στίχους των τραγουδιών του...».

­ Τον έχετε γνωρίσει;

«Πώς! Από τότε που ήταν μαθητής... Είναι Ασβεστοχωρίτης...».

­ Τον εκτιμάτε ως συνθέτη;

«Εχει γράψει 10-15 τραγούδια πάρα πολύ καλά... Αλλά με βλέπετε να αντιδρώ μαζί του λίγο γιατί δεν συμπίπτουμε ιδεολογικά... Αυτά που λέει στις συνεντεύξεις του κατά τη γνώμη μου είναι απαράδεκτα, άσχετα, έχουν έναν εμπορικό χαρακτήρα... Εμπορευματικά, ιδεολογικά, δεν συμπίπτουμε... Ούτε έχουμε καμία σχέση στον τρόπο ζωής... Απλώς αναγνωρίζω ότι έχει γράψει μερικά πολύ καλά τραγούδια, αλλά δεν ξέρω αν η συμβολή του στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι είναι τόσο σημαντική όσο λέγεται... Πιστεύω ότι ο χαρακτήρας των τραγουδιών του είναι διανοουμενίστικος και ο ίδιος διανοουμενίζει, αλλά δεν είναι αληθινά διανοούμενος!».

­ Από την Αθήνα, ποιοι είναι, για σας, οι πιο σημαντικοί ζώντες ποιητές;

«Ξεχωρίζω φυσικά τον Ελύτη, τον Κατσαρό, τον Σαχτούρη και τον Νίκο Παππά... Τελευταία νιώθω ότι διεκδικεί θέση ανάμεσα σ' αυτούς και η Κική Δημουλά...».

­ Ποιος ποιητής, ζων ή τεθνεώς, είναι ο αγαπημένος σας;

«Μεταπολεμικά;».

­ Εστω...

«Ο Δημήτρης Παπαδίτσας. Ο σημαντικότερος μεταπολεμικός ποιητής. Αθηναίος. Πέθανε το '87, με τα χιόνια τα πολλά, θυμάστε, που κράτησαν ένα μήνα, τον Μάρτιο του '87... Εχει ένα πολύ σημαντικό έργο και έχει τιμηθεί δύο φορές με το πρώτο κρατικό βραβείο και με το βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη, της Ακαδημίας Αθηνών».

­ Πού ζείτε τώρα;

«Στους Αγίους Αναργύρους...».

­ Βγαίνετε συχνά από το σπίτι σας ή σας αρέσει να μένετε συχνότερα μέσα στο σπίτι;

«Αποφεύγω τον κλειστό χώρο... Μ' αρέσει να ζω έξω από το σπίτι... Να περπατάω, να χαζεύω όπως σας είπα στους δρόμους... Μ' αρέσει όπως γράφω και σ' ένα μου ποίημα το σεργιάνι... Γενικά όταν βρίσκομαι στον δρόμο πολλαπλασιάζομαι, ταυτίζομαι με τον έξω κόσμο... Ενώ όταν είμαι μόνος στο δωμάτιό μου, σε ένα οποιοδήποτε δωμάτιο, απομονώνομαι, χάνω την επαφή μου με τον κόσμο. Και αν μείνω μέσα πάνω από 24 ώρες χάνω κάθε επαφή... Αν μείνω μέρες; Τα πράγματα χειροτερεύουν επικίνδυνα... Γι' αυτό είμαι συνεχώς έξω... Οι κλειστοί χώροι για μένα είναι απειλή... Ενώ μέσα στους θορύβους της πόλης νιώθω μια ασφάλεια... Με τρελαίνουν οι εναλλασσόμενες οπτικές παραστάσεις... Γι' αυτό και τρώω πάντα έξω... Τις περισσότερες ώες της μέρας είμαι έξω. Γράφω έξω, διαβάζω έξω...».

­ Ζείτε μόνος;

«Ναι...».

­ Γιατί;

«Ζω σε διάσταση με το κοινωνικό σύνολο αρχικά... Μετά εξαναγκάστηκα σ' αυτή την επιλογή και, τέλος, αυτή η επιλογή βοηθάει τη διάθεση που έχω για μια κοινωνική καταξίωση μέσα από μια καριέρα και μέσα από ένα δημιουργικό λογοτεχνικό έργο...».

­ Σας ενδιαφέρει η καριέρα; Η καταξίωσή σας μέσα από την ποιητική σας δραστηριότητα;

«Και βέβαια με ενδιαφέρει... και όπως σας εξήγησα δεν θα ήθελα μάλιστα, αν μπορούσα, να παίξω έναν ρόλο μόνο στην πολιτιστική πραγματικότητα, αλλά και στη γενικότερη κοινωνική πραγματικότητα...».

­ Εν ονόματι αυτής της καριέρας θα βγαίνατε στην τηλεόραση; Να κάνετε ό,τι κάνουν και όλοι οι άλλοι;

«Εχω βγει μόνο μία φορά στην τηλεόραση... στην "Επιλογή" του Εμιρζά... Δεν την είδα ποτέ αυτή την εκπομπή...».

­ Γιατί;

«Γιατί δεν έχω τηλεόραση σπίτι μου...».

­ Γιατί δεν έχετε τηλεόραση;

«Γιατί δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να πάρω... Αν έπαιρνα πάντως, αν είχα την οικονομική δυνατότητα, θα έπαιρνα έγχρωμη... Μ' αρέσει η έγχρωμη...».

­ Ραδιόφωνο έχετε;

«Οχι... Αλλά ακούω ραδιόφωνο όταν βγαίνω έξω...».

­ Πάτε σε κάποιο καφενείο;

«Μια δυο ώρες την ημέρα... Αλλά προτιμώ τα ζαχαροπλαστεία του Πειραιά... Κατεβαίνω στον Πειραιά με λεωφορείο... Ο Πειραιάς μ' αρέσει περισσότερο από το κέντρο της Αθήνας... Τον βρίσκω πιο τουριστικό... Γι' αυτό κι εγώ πηγαίνω στο Πασαλιμάνι, που μ' αρέσει πολύ, στου Παπασπύρου... Και η Καστέλλα μ' αρέσει... Είναι εξάλλου τα πιο τουριστικά μέρη του Πειραιά... Επίσης μ' αρέσει και η Κηφισιά όταν κάνει πολλή ζέστη...».

­ Εχετε φίλους;

«Α, όχι, όχι... φίλους δεν έχω...».

­ Στη γειτονιά σας ξέρουν ότι είστε ποιητής;

«Πιθανόν να φαντάζονται ότι είμαι συγγραφέας... Οχι ποιητής... Είμαι ένας φιλοξενούμενος γι' αυτούς... Ξέρουν ότι είμαι ένας που δεν πρόκειται ποτέ να ενσωματωθεί στη γειτονιά τους...».

­ Πάθη έχετε;

«Οχι, δεν έχω πάθη. Εχω συνήθειες όμως και έξεις. Πάθη όχι... Συνήθειες, έξεις και ανάγκες...».

­ Λάθη έχετε κάνει στη ζωή σας;

«Αν ξανάρχιζα σήμερα από την αρχή, θα έκανα έναν άλλο τρόπο ζωής...».

­ Σε τι θα διέφερε από τον τρόπο με τον οποίο ζήσατε;

«Εζησα πιστεύοντας στην απόλυτη ελευθερία της βούλησης... Εζησα πιστεύοντας ότι μπορούμε τελικώς να κάνουμε ό,τι θέλουμε προκειμένου να ολοκληρώσουμε την προσωπικότητά μας μέσα σε ένα κοινωνικό δεδομένο... Βασικά, τώρα πια ξέρω ότι η άσκηση της ελευθερίας της βούλησης έχει να κάνει με μια αλυσίδα μικροκαταναγκασμών... Δυστυχώς, η ελευθερία της βούλησης δεν περνάει πάντα μέσα από τις ιδανικότερες συνθήκες...».

­ Τον θάνατό σας τον έχετε σκεφτεί;

«Ναι βέβαια... Διακατέχομαι πολλές φορές από τον φόβο του θανάτου... Φοβάμαι τον θάνατο, φοβάμαι την ανυπαρξία, φοβάμαι τη μετάβαση από την κατάσταση της ζωής στην κατάσταση του θανάτου. Αυτό είναι το πιο βασικό μου πρόβλημα με την ιδέα του θανάτου... Ισως αυτή η στιγμή να είναι η πιο δύσκολη... Η στιγμή της μετάβασης... Αυτό είναι και το νόημα του τίτλου της συλλογής ποιημάτων "Δύσκολος θάνατος"... Δύσκολα αποδεχόμαστε τον θάνατο...».

­ Εσείς πιστεύετε στην άλλη άποψη, που λέει ότι ο θάνατος δεν είναι σκοτάδι... Μερικοί, όπως ο Πρεβελάκης, πιστεύουν ότι υπάρχει και «ο ήλιος του θανάτου»...

«"Ο ήλιος του θανάτου" είναι η εκμηδένιση... όταν αισθάνεσαι μόνος και εκμηδενισμένος μέσα σε μια κοινωνική πραγματικότητα, η οποία σου είναι ξένη...».

­ Αν πάθετε κάτι σπίτι σας, αφού μένετε μόνος, ποιος θα σας σταθεί; Το έχετε σκεφτεί;

«Εχω την αδελφή μου και τον γαμπρό μου εδώ στην Αθήνα... μου κάνουν συντροφιά σαν παρουσίες... Αλλά σαν άνθρωπος ζω μόνος, έχω μια εντελώς προσωπική ζωή... που σκοπό έχει να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον... Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος, όσων χρόνων και αν είναι, έχει δικαίωμα να έχει πρόσβαση σε ένα καλύτερο μέλλον...».

­ Να τελειώσω με μια αδιάκριτη ερώτηση;

«Παρακαλώ... σας ακούω...».

­ Με πόσα χρήματα τον μήνα ζείτε;

«Με ένα 70άρι...».

­ Σας ευχαριστώ...

«Κι εγώ...».

(Το Βήμα, 13/10/1996)

Η καμμένη μας καρδιά εκεί στην Οαχάκα

Oaxaca de Juarez, Oaxaca.

Πέμπτη, 25 Σεπτέμβρη

Δικαιοσύνη για την αδελφή μας Marcella Sali Grace!

Αδελφοί κι Αδελφές,
οι καρδιές μας είναι γεμάτες θλίψη για τον άγριο βιασμό και τη δολοφονία της αδελφής μας, Σάλι, που έγινε 20 λεπτά μακριά από το San Jose del Pacifico, και για το ότι το Γενικό Γραφείο των Δικηγόρων της Oaxaca δεν έχει κάνει, όπως το συνηθίζει, μέχρι αυτή τη στιγμή τίποτα αναφορικά με το γεγονός ότι υπάρχουν μάρτυρες που έχουν πληροφορίες για την αναγνώριση των ενόχων.

Η Marcella Sali Grace γεννήθηκε στις Η.Π.Α.με μια μεγάλη καρδιά αφοσιωμένη στην αλληλεγγύη όσον αφορά ακριβώς παρόμοιες περιπτώσεις. Είχε πολλούς φίλους γιατί ήταν πάντα πρόθυμη να βοηθήσει χρησιμοποιώντας τα καλλιτεχνικά της χαρίσματα για να ζωγραφίσει ένα μπάνερ ή ένα τοίχο ή να χορέψει αραβικούς χορούς συγκεντρώνοντας χρήματα για τον αγώνα ή δημιουργώντας punk shows ή παραδίδοντας μαθήματα αυτοάμυνας στις γυναίκες, εφόσον γνώριζε πολύ καλά με ποιο τρόπο τους απευθύνονται οι άντρες. Το να είναι οι γυναίκες ελεύθερες και σεβαστές, αυτός ήταν ένας από τους αγώνες που έδινε η Σάλι. Η δέσμευσή της σ΄αυτό τον αγώνα ήταν τόσο μεγάλη ώστε ήταν μια διεθνής συνοδός (βοηθός) αδελφών και αδελφισσών που είχαν κακοποιηθεί από την κακή κυβέρνηση του Ulises Ruiz Ortiz.

Δυστυχώς στις 24 του Σεπτέμβρη βρέθηκε το σώμα μιας γυναίκας με τα φυσικά χαρακτηριστικά της Σάλι σε μια έρημη καλύβα, 20 λεπτά μακριά απ΄το χωριό San Jose del Pacifico, όταν ένας χωρικός που πήγε να ταίσει κάποια σκυλιά στην περιοχή, ένιωσε μια δυσωδία να έρχεται από την καλύβα και ειδοποίησε τις αρχές της κοινότητας, οι οποίες μετακίνησαν το σώμα που ήταν ήδη σε κατάσταση αποσύνθεσης, μη δίνοντας, μετά απ΄αυτό το γεγονός, καμιά άλλη πληροφορία στους κατοίκους του χωριού.

Εχτές, η συντρόφισσα, Julieta Cruz (που γνώριζε ότι η Σάλι είχε πάει στο San Jose del Pacifico), πληροφορήθηκε ότι μια νέα γυναίκα βρίσκονταν στο αμφιθέατρο του Miahuatlan, όπου πήγε και αναγνώρισε το σώμα της Σάλι από το τατού που είχε, εφόσον το πρόσωπό της ήταν αγνώριστο. Η Julieta πιστεύει ότι της έκαψαν το πρόσωπο αλλά αυτό δεν εξηγεί το γιατί αφού το υπόλοιπο σώμα δεν έχει παρόμοιες φθορές. Όταν ζητήσαμε να πληροφορηθούμε τον αριθμό που δόθηκε στην υπόθεση, αρνήθηκαν να μας τον δώσουν καθώς και το να δούμε τα αποτελέσματα της αυτοψίας λεγοντάς μας ότι αφού δεν είμαστε συγγενείς, δεν μπορούσαν να μας δώσουν καμιά πληροφορία.

Η Σάλι είχε αναφέρει προσφάτως ότι υφίστατο στην Oaxaca πολιτική δίωξη και παρακολούθηση λόγω του έργου της στα πλαίσια της αλληλεγγύης με το λαικό αγώνα των κατοίκων της Oaxaca, της αλληλεγγύης της με άλλα παγκόσμια κινήματα κι ενάντια στον ρατσισμό στα σύνορα του Μεξικού και των Η.Π.Α., του αγώνα που έδινε σε διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετικούς ανθρώπους. Αυτό μας κάνει να σκεφτούμε ότι ο άνανδρος δολοφόνος της σχετίζεται με τη διεύρυνση της καταστολής ενάντια στο κοινωνικό κίνημα και απευθύνεται ιδιαίτερα στους διεθνείς παρατηρητές.. Ακριβώς γι΄αυτό δεν παραβλέπουμε ότι αυτοί οι ίδιοι οι διανοούμενοι γραφιάδες διέταξαν την καταστολή ενάντια στους κατοίκους της Oaxaca στον αγώνα τους για δικαιοσύνη και ελευθερία.

Ενώπιον αυτών των αιματηρών γεγονότων και της ωμής βίας που χρησιμοποίησαν ενάντια στην συντρόφισσα Σάλι απευθύνουμε αυτό το ξακάθαρο μήνυμα σε όλους τους κατοίκους της Oaxaca καθώς και στους αλληλέγυους συντρόφους από διαφορετικά μέρη του κόσμου. Κάνουμε αυτή τη δήλωση με αφορμή τις πρόσφατες εθνικές και διεθνείς ειδήσεις που λένε ότι «τα μέλη της APPO ήταν αυτοί που σκότωσαν τον δημοσιογράφο από τις Η.Π.Α., Bradley Roland Will» και καθώς δεν υπάρχει δικαιοσύνη στην Oaxaca, ανησυχούμε για το ότι η διαστρέβλωση των πληροφοριών ενδέχεται να παρεμποδίσει την απόδοση αληθινής δικαιοσύνης όσον αφορά τη συντρόφισσά μας και ανησυχούμε επίσης για την φοβερή γραφειοκρατική καθυστέρηση με την οποία οι εμπλεκόμενες για την ώρα αρχές διενεργούν την έρευνα.

«φωνή μες τη σιωπή γεμάτη αυθαιρεσία»

Γιορτή του Πάσχα 2008 στις φυλακές της Αλικαρνασσού. Πρόκειται για μια επιστολή "επίσημης καλεσμένης" στη συγκεκριμένη γιορτή που αναδημοσιεύουμε από το www.diymusic.org. Δεν είναι τόσο ο συγχυσμένος πολιτισμός της "επισήμου" που έχει σημασία όσο η βαρύτητα μιας τέχνης που κατορθώνει να μπερδεύει πραγματικότητα και αναπαράσταση, που αποδομεί τη σκηνή της δημιουργίας επαναδομώντας την επιθετικά προς εκείνο το κομμάτι του κοινού που θα την ήθελε παντοτινά ακίνδυνη.



"Ήταν τα πρώτα λόγια μιας διαφορετικά αλήτικης φιγούρας μέσα στης φυλακές Αλικαρνασσού. Το πρόγραμμα μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν μια μίξη με τραγούδια καθωσπρεπισμού (αφού οι παρευρισκόμενοι πέραν των κρατουμένων ήταν νομάρχες, δήμαρχοι, δικηγόροι, κοινωνικές υπηρεσίες και πάσης φύσεως στελέχη της Κρήτης) με μικρές νότες βαρειών λαικών όπως το κελί 33, της γερακίνας γιός.

Μας πήρε κάποια δεύτερα' να καταλάβουμε οτι ο σκοπός αυτού του κρατουμένου δεν ηταν να διασκεδάσει το κοινό αλλά να τα χώσει με το δικό του τρόπο με «φωνή μες τη σιωπή γεμάτη αυθαιρεσία» μ'ενα βλέμμα οργισμένο, σπινθηροβόλο σαν «μια ευχή που χαράμι δεν πήγε» και στίχους που' καναν «τη γλώσσα του ατόφιο μολύβι και την ψυχή του ενα απέραντο απο δαύτους καλύβι». Όσο περνούσε η ώρα το προαύλιο γέμιζε απο συγκρατούμενους του που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν γράψει στ' αρχίδια τους την εκδήλωση και βρισκόντουσαν στα κελιά τους. Το παρατεταμένο και τόσο δυνατό τους χειροκρότημα ταρακούνησε τόσο τα θεμέλια της φυλακής οσο και τις καρέκλες των επίτιμων καλεσμένων που άρχισαν σιγά-σιγά προβληματισμένοι ο ένας μετά τον άλλον να αποχωρούν.

Οι στίχοι του μικρού δεν τους είχαν αφήσει άλλα περιθώρια. Τα σκυφτά τους κεφάλια και το απορημένο τους βλέμμα έδενε τόσο αρμονικά με τις τύψεις που κουβαλούσαν. Οι νόμοι για εκείνα τα 25 με 30 λεπτά έπαψαν να ισχύουν «ακούστε - έλεγε ο μικρός - όσα λέω δεν τα έχω χαμένα, είναι αντρίκια όσα λέω τα γαμημένα» πως «ο θεός την εξουσία δίνει σε εσάς τους ψεύτες και δειλούς, για να δοκιμάζει τους καλούς» το policemania, το σας χαιρετώ, το κοινό μυστικο, το φύγε απο δώ, το για τ'αδέρφια που χάθηκαν νωρίς, hip-hop στίχοι που «απ'την καρδιά φτάσανε στη γλώσσα».


Το αριστερό του χέρι (της καρδιάς) είναι γεμάτο με τατουάζ απο τον ώμο μέχρι και τα δάχτυλα. Κάτω όμως απο το σύμβολο (tribal) της freestyle - productions υπάρχει το κινέζικο ιδεόγραμμα του σεβασμού, το σεβασμό που είδα αυτό το παληκάρι να κερδίζει απο όλους και απο εμένα κι' ας πολλοί απο τους στίχους του με ενόχλησαν καθώς ήμουν και εγώ καλεσμένη στις επισημες καρέκλες. Απο τις λίγες κουβέντες που ανταλάξαμε κατάλαβα τελικά ποιός ήταν αφού είμαι γνώστρια της ελληνικής hip-hop σκηνής. Τι δουλειά έχεις αγόρι μου εσύ εδώ μέσα; ρώτησα και με αποστόμωσε - υποστηρίζω το λόγο μου με τη ζωή μου και τη ζωή μου με το λόγο μου. Οσο μιλούσε έδενε στα λόγια του στίχους κοιτάζοντας με πάντα μέσα στα μάτια, με δύο μάτια που αλήθεια με κάψανε.


Φεύγοντας μου είπε και αυτά δεν θα το ξεχάσω ποτέ «ο,τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό» πρόσεξα και ένα άλλο τατουαζ που έλεγε «αφού δε με σέβεστε θα με φοβάστε». Πόσο δίκιο έχεις μικρέ μου αλήτη, σε φοβήθηκαν εκείνη τη μέρα όλοι εκείνοι με τις γραβάτες, με τα ψηλά αξιώματα στη μικρή μας Κρήτη. Μπράβο σου τους έτριξες συθέμελα.

Υγ.- σ' ευχαριστώ θανάση για ο,τι μου πρόσφερες εκείνη την Κυριακή μέσα στις φυλακές, σ' ευχαριστώ που δε με αφήνεις τώρα πια να επαναπαυτώ και θέλω κάποιος να σου πεί διαβάζοντας τα παραπάνω μιλώντας κι' εγώ στη δική σου γλώσσα, τους στίχους, πως προσωποποίησα τους στίχους του Παπακωνσταντίνου στο πρόσωπο σου «αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι' ας είναι η φωτιά του να σε κάψει».

Αλικαρνασσός Μάιος ‘08

Βίκυ

Download: modus vivendi

Οι στίχοι του τραγουδιού που "ανεβάσαμε" είναι του Αλέξη Ασλάνογλου, του αξιοπρεπούς αυτού ανθρώπου που μέχρι το τέλος της ζωής του καιγόταν από την ποίηση χωρίς ποτέ να την συσχετίσει με τίποτε πέραν της "ακατάλυτης ουσίας των πραγμάτων". Ούτε χρήματα, ούτε δημόσιες σχέσεις, ούτε αναγνώριση. Έφυγε από την γενέτειρά του Θεσσαλονίκη, έζησε και πέθανε σε μια γειτονιά στους Άγ. Ανάργυρους πάμφτωχος, αιρετικός, ομοφυλόφιλος, μόνος...
Το modus vivendi, ωστόσο, έγινε τραγούδι με αφορμή τον τραγικό θάνατο ενός νεαρού συντρόφου, του Βαγγέλη από τη Ν. Φιλαδέλφεια, το καλοκαίρι του 2002.

MODUS VIVENDI

Ν' αφήνεσαι στης θάλασσας το ρεύμα, να λιμνάζεις
κει που πρόσκαιρα αγάπησες, ν' αναλώνεσαι
διαγνώνοντας χωρίς σκοπό περιπτώσεις αθεράπευτες

Να προσμένεις τάχα μιαν άνοιξη
με τη νωχέλεια ηλιόλουστης μέρας, μέρας που έξαφνα ναυάγησε
μες στις κατάφωτες παραθαλάσσιες πόλεις

Να' σαι κατάμονος κι όμως κρυμμένος, κρυμμένος μέσα σε χίλιες καρδιές
να περάσεις στο αίμα αυτών που σ΄αγκάλιασαν, σ’ αγκαλιάσαν πρόσκαιρα

Να πληθαίνεις

http://www.disobey.net/wxra/modus.wma

ΥΓ1.
Το έργο της ηχογράφησης αποτελεί πτυχιακή εργασία συντρόφου και ως εκ τούτου αξιολογείται τα δέοντα. Για μας πρόκειται για σαφώς αξιόλογη προσπάθεια.
Για όποιον ενδιαφέρεται να ακούσει το τραγούδι κάνει αριστερό κλικ πάνω στο link και για να το κατεβάσει επιλέγει από το μενού "αρχείο" την "αποθήκευση πολυμέσων ως". Εάν με το πάτημα στο link σας βγάζει μενού σελίδας διαδικτύου επιλέγετε από το "αρχείο" το "save page as" και κατεβάζετε το τραγούδι...
Καλή ακρόαση!

ΥΓ2.
Υπενθυμίζουμε την απαίτησή μας να μην αναπαραχθεί αυτό το τραγούδι, όπως και όλα τα άλλα, από οποιοδήποτε μέσο παράγει ή αναπαράγει εμπορευματικούς όρους στην επικοινωνία.

Τερατοκτόνοι

Όταν περπατάς στον δρόμο ή ξύνεις το κεφάλι σου
όταν είναι εσύ αλλά δεν είσαι εσύ. Γιατί είσαι αυτος που περπατάει
όπως ο τάδε στο βίντεο κλιπ ή είσαι ο δείνα που ξύνει το κεφάλι του
(καθώς διαλέγει μια μάρκα μπύρας)

Όταν μένεις μόνος πάνω στη λεκάνη
και είσαι τότε αληθινός αν ζεις τον εαυτό σου να χέζει
(δηλαδή αν ενώ χέζεις δεν φαντάζεσαι ότι περπατάς)
δηλαδή καμία γιγαντοαφίσα δεν έχει πασάρει ακόμη
τρόπους χεσίματος (εικόνες τρόπου αφόδευσης)

Κι όταν μετά που θα έχεις ψηφίσει με αφέλεια την παροχή σιγουριάς
ενός κόμματος αστικού ("τα πάντα θα μείνουν όπως έχουν και θα έχουν
ακόμα πιο πολλά μέσα να μείνουν") ή επανασ(τα)τικού(επανα-στατικού)
("τα πάντα θα αλλάξουν για να μείνουν όπως θα έχουν και θα γίνουν
πολλά για να μην έχουν μέσα να ξαναλλάξουν")

Θα κάνεις έρωτα με τη σιγουριά που σου παρέχει το στυλ που τόσες
φορές έχεις δει σε ταινίες του κάθε χόλυγουντ και θα νοιώθεις πάλι
ότι είσαι μισό μέτρο παραδίπλα και βλέπεις τον εαυτό σου να ζει
αυτό που κάνει δια μέσου ενός ανύπαρκτου παρόντα Άλλου

Ε, αυτή τη φορά χέσε ( όπως τότε στη λεκάνη) αυτό τον Άλλον
και το πρωί που θα σε λοξοκοιτάξει το αφεντικό σου κάνε κατάληψη
στο χώρο δουλειάς, ζήτα κάτι που δεν μπορούν να σου δώσουν (ζήτα το
εσύ, ο Άλλος ξέρεις ότι είναι ανίκανος να ζητήσει οτιδήποτε) και τότε
πάρτο μόνος σου ή μάλλον φτιάχτο μαζί με τους υπόλοιπους, και αμέσως
κάτι ακόμη

Να ξέρεις πάντως ότι το αφεντικό σου θα έρθει
με συνοδεία έναν άλλο κι έναν μπάτσο για να σταματήσει αυτήν την
δημιουργία. Ένας συνδικαλιστής θα πει ότι δεν πρέπει να
δημιουργούμε τη ζωή μας όλοι μαζί από μόνοι μας
αφού μπορούμε να ζητήσουμε λεφτά και 1 ώρα δωρεάν κινητογράφο.
Ένας δικαστής θα πει ότιείναι άδικο να στεναχωρούμε το αφεντικό μας.
Ο Πατέρας κι η Μητέρα, ότι έιναι άσχημο να μην εχουμε τρόπους
(να μην έχουμε τον τρόπο να αντέχουμε την ασχήμια)

Κι ένα τέρας που μοιάζει με γιγάντιο καυλωμένο πέος και έχει
δυο κονκάρδες γι αρχίδια που γράφουν "MASS" η μία, "MEDIA" η άλλη,
θα πει διατάζοντας: "μην κοιτάτε ο ένας τον άλλο, μην μιλάτε ο ένας στον άλλο,
μην υπάρχετε ο ένας για τον άλλο. Να κοιτάτε ο καθένας ξεχωριστά εμένα.
Εγώ θα σας δώσω έναν άλλο".

ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΤΕΡΑΤΟΚΤΟΝΟΣ


Αντρέας, Οκτώβρης 1989

Για τη γονιμότητα των δημόσιων χώρων

Εκατοντάδες άτομα πέρασαν από τον Πευκώνα τις μέρες του Θερσίτη, συμμετείχαν στις 3 συζητήσεις και στην συναυλία του Σαββάτου. Συνολικά θετική αποτίμηση και μια επιβεβαίωση ότι άξιζε τον κόπο να ζωντανέψει το πληγωμένο τοπίο ως ένας γόνιμος δημόσιος χώρος, ως μια πολύ διαφορετική εκδοχή από αυτήν της πραγματικότητας των εργολάβων κάθε είδους...